Alfried Krupp, de zoon van Gustav Krupp, werd op 13 augustus 1907 geboren in Essen, Duitsland. Na een ingenieursstudie in München en Berlijn trad hij in dienst bij het bedrijf van zijn vader, Friedrich Krupp AG, dat tegen de Eerste Wereldoorlog het grootste Duitse wapenbedrijf was.
Krupp en zijn vader stonden aanvankelijk vijandig tegenover de nazi-partij. In 1930 werden zij er echter door Hjalmar Schacht van overtuigd dat Adolf Hitler de vakbonden en politiek links in Duitsland zou vernietigen. Schacht wees er ook op dat een Hitler-regering de uitgaven voor bewapening aanzienlijk zou verhogen. In 1933 sloot Krupp zich aan bij de Schutzstaffel (SS).
Als gevolg van de voorwaarden van het Verdrag van Versailles was de familie Krupp gedwongen om na de Eerste Wereldoorlog producenten van landbouwmachines te worden. In 1933 begonnen de Krupp-fabrieken echter met de productie van tanks in wat officieel deel uitmaakte van het Landbouwtrekkersprogramma. Ze bouwden ook onderzeeërs in Nederland en nieuwe wapens werden ontwikkeld en getest in Zweden.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog zorgde Krupp ervoor dat een continue aanvoer van de tanks, munitie en bewapening van zijn bedrijf het Duitse leger bereikte. Hij was ook verantwoordelijk voor het verplaatsen van fabrieken uit bezette landen terug naar Duitsland, waar ze door de firma Krupp weer werden opgebouwd.
Krupp bouwde ook fabrieken in door Duitsland bezette landen en maakte gebruik van de arbeid van meer dan 100.000 gevangenen van concentratiekampen. Dit omvatte een zekeringfabriek in Auschwitz. Gevangenen werden ook overgebracht naar Silezië om een houwitserfabriek te bouwen. Geschat wordt dat ongeveer 70.000 van de mensen die voor Krupp werkten, stierven als gevolg van de methoden die de bewakers van de kampen toepasten.
In 1943 benoemde Adolf Hitler Krupp tot Minister van Oorlogseconomie. Later dat jaar gaf de SS hem toestemming om 45.000 Russische burgers als dwangarbeiders in te zetten in zijn staalfabrieken en 120.000 krijgsgevangenen in zijn kolenmijnen.
In 1945 werd Alfried Krupp door het Canadese leger gearresteerd en als oorlogsmisdadiger berecht in Neurenberg. Hij werd beschuldigd van plundering van bezette gebieden en verantwoordelijk voor de barbaarse behandeling van krijgsgevangenen en concentratiekampbewoners. Uit documenten bleek dat Krupp het initiatief nam tot het aanvragen van slavenarbeid en gedetailleerde contracten tekende met de SS, waardoor deze verantwoordelijk werd voor het straffen van de arbeiders.
Krupp werd uiteindelijk schuldig bevonden aan het zijn van een belangrijke oorlogsmisdadiger en veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf en inbeslagname van al zijn bezittingen en eigendommen. Veroordeeld en met hem gevangen gezet werden negen leden van de raad van bestuur van Friedrich Krupp AG. Gustav Krupp, het voormalige hoofd van het bedrijf, werd echter te oud bevonden om terecht te staan en werd vrijgelaten.
In 1950 waren de Verenigde Staten verwikkeld in de strijd om de Koude Oorlog. In juni van dat jaar vielen Noord-Koreaanse troepen Zuid-Korea binnen. Men geloofde dat Duits staal nodig was voor de bewapening van de Koreaanse oorlog en in oktober hief John J. McCloy, de hoge commissaris in het door de Amerikanen bezette Duitsland, de beperking van 11 miljoen ton op de Duitse staalproductie op. McCloy begon ook met het verlenen van gratie aan Duitse industriëlen die in Neurenberg waren veroordeeld. Dit gold ook voor Fritz Ter Meer, de topman van I.G. Farben, het bedrijf dat Zyklon B gif voor de gaskamers produceerde. Hij was ook Hitler’s commissaris voor bewapening en oorlogsproductie voor de chemische industrie tijdens de oorlog.
McCloy was ook bezorgd over de toenemende macht van de linkse, anti-bewapening, Sociaal Democratische Partij (SDP). De populariteit van de conservatieve regering onder leiding van Konrad Adenauer was tanende en uit een opiniepeiling in 1950 bleek dat de regering nog maar 24% van de stemmen had, terwijl de steun voor de SDP was gestegen tot 40%. Op 5 december 1950 schreef Adenauer McCloy een brief waarin hij aandrong op clementie voor Krupp. Hermann Abs, een van Hitlers persoonlijke bankiers, die verrassend genoeg nooit als oorlogsmisdadiger werd berecht in Neurenberg, begon ook campagne te voeren voor de vrijlating van Duitse industriëlen in de gevangenis.
In januari 1951 kondigde John J. McCloy aan dat Alfried Krupp en acht leden van zijn raad van bestuur die samen met hem waren veroordeeld, zouden worden vrijgelaten. Ook zijn bezittingen, ter waarde van ongeveer 45 miljoen, en zijn talrijke bedrijven werden aan hem teruggegeven.
Anderen die McCloy besloot vrij te laten waren o.a. Friedrich Flick, een van de belangrijkste financiële supporters van Adolf Hitler en de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiders Partij (NSDAP). Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Flick extreem rijk door 48.000 slavenarbeiders uit SS-concentratiekampen in te zetten in zijn verschillende industriële ondernemingen. Naar schatting is 80 procent van deze arbeiders gestorven als gevolg van de manier waarop zij tijdens de oorlog werden behandeld. Zijn eigendom werd hem teruggegeven en net als Krupp werd hij een van de rijkste mannen van Duitsland.
McCloy’s beslissing was zeer controversieel. Eleanor Roosevelt schreef McCloy om te vragen: “Waarom laten we zoveel nazi’s vrij? De Washington Post publiceerde een cartoon van Herb Block waarop een lachende McCloy te zien is die de celdeur van Krupp opent, terwijl op de achtergrond Jozef Stalin te zien is die een foto van het gebeuren neemt. Telford Taylor, die deelnam aan de vervolging van de nazi-oorlogsmisdadigers schreef: “Bewust of niet, de heer McCloy heeft een slag toegebracht aan de principes van het internationaal recht en de begrippen van menselijkheid waarvoor wij de oorlog voerden.”
Er gingen geruchten dat McCloy was omgekocht door de Amerikaanse advocaat van Krupp, Earl J. Carroll. Volgens een tijdschrift: “De voorwaarden van Carroll’s aanstelling waren simpel. Hij moest Krupp uit de gevangenis krijgen en zijn bezittingen in ere herstellen. Het honorarium zou 5 procent zijn van alles wat hij kon terugkrijgen. Carroll kreeg Krupp vrij en zijn fortuin terug, en ontving voor zijn vijf jaar durende klus een honorarium van, ruwweg, 25 miljoen dollar.”
McCloy verwierp deze beweringen en zei tegen de journalist, William Manchester: “Er zit geen woord van waarheid in de beschuldiging dat Krupp’s vrijlating werd ingegeven door het uitbreken van de Koreaanse oorlog. Geen advocaat heeft me gezegd wat ik moest doen, en het was geen politieke beslissing. Het was een gewetenskwestie.”
Binnen een paar jaar na zijn vrijlating was Krupp’s bedrijf het 12e grootste bedrijf ter wereld. Alfried Krupp stierf in Essen, West-Duitsland, op 30 juli 1967.