Tabaré Vázquez, voluit Tabaré Ramón Vázquez Rosas, (geboren 17 januari 1940, Montevideo, Uruguay-dood 6 december 2020, Montevideo), Uruguayaans arts en politicus die van 2005 tot 2010 en van 2015 tot 2020 president van Uruguay was.
Vázquez studeerde in 1972 af aan de medische faculteit van de Universiteit van de Republiek, Montevideo, met een specialisatie in oncologie en radiologie. Hij ging als oncoloog aan de slag in een privépraktijk en bouwde een reputatie op als een van de beste artsen van het land. Vázquez was directeur van de afdeling radiologie van de medische faculteit van de Universiteit van de Republiek. Hij richtte ook de eerste medische kliniek op in de wijk Las Teja, waar hij als kind woonde. Vázquez maakte verder naam als voorzitter (1978-89) van de Club Progreso, een voetbalclub.
Als militant lid van de Uruguayaanse Socialistische Partij (Partido Socialista del Uruguay; PSU), werd Vázquez in 1987 lid van het Centraal Comité van de partij. In 1989 stelde hij zich als kandidaat van het Front Brede (Frente Amplio; FA), een alliantie van linkse partijen, met succes kandidaat voor het burgemeesterschap van Montevideo, algemeen beschouwd als de op één na belangrijkste politieke post van het land. Omdat meer dan 40% van de Uruguayaanse bevolking in de hoofdstad woonde, betekende Vázquez’ overwinning in de burgemeestersrace de eerste overwinning van links in een nationale verkiezing. De overwinning vestigde ook stevig de charismatische en fotogenieke Tabaré, zoals veel Uruguayanen hem gewoon noemden, als een politieke kracht.
Vázquez was de presidentskandidaat van de FA in 1994 en opnieuw in 1999, maar hij verloor die beide verkiezingen. In 1999 haalde hij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, maar hij slaagde er niet in de meerderheid te behalen die volgens de nieuwe kieswetten nodig is om een tweede ronde te voorkomen. Hij verloor de tweede ronde van Jorge Batlle (52% tegen 44%). In 2004 was Vázquez perfect geplaatst voor een derde poging tot presidentschap, aangezien opiniepeilingen uitwezen dat de Progressieve Ontmoeting-Breed Front (Encuentro Progresista-Frente Amplio; EP-FA), een nieuwe incarnatie van de linkse coalitie van het land, de grootste partij van het land was geworden. Vázquez haalde 50,45 procent van de stemmen, genoeg om een tweede ronde te voorkomen.
Vázquez werd op 1 maart 2005 beëdigd als president van Uruguay. De historische betekenis van deze gebeurtenis kan niet worden overschat. Vázquez was de eerste linkse president in de geschiedenis van Uruguay, en de coalitie die hij leidde – de EP-FA, bestaande uit voormalige guerrillastrijders, socialisten, communisten en onafhankelijke linkse politici – had een meerderheid in beide kamers van het parlement behaald. In die tijd was de opkomst van Vázquez ook emblematisch voor een electorale tendens naar links in heel Latijns-Amerika.
Een van de eerste daden van Vázquez als president was de aankondiging van een nationaal noodplan van 200 miljoen dollar om de naar schatting 20% van de Uruguayanen die in bittere armoede leven bij te staan. Tot zijn successen behoorden het verbeteren van de economie, die jarenlang een negatieve groei vertoonde, en het aanpakken van de mensenrechtenschendingen tijdens de militaire dictatuur van 1973-85.
In 2008 nam Vázquez ontslag uit zijn partij, de PSU, nadat de leden van die partij hadden gestemd voor legalisering van abortus in Uruguay. Hij sprak zijn veto uit over een abortuswet die door het parlement was goedgekeurd. Zijn vijfjarige ambtstermijn als president bereikte zijn hoogtepunt met de succesvolle uitvoering van een programma om laptopcomputers te verstrekken aan alle kinderen van de lagere school in Uruguay. Tijdens Vázquez’ presidentschap werd het recht van paren van hetzelfde geslacht om kinderen te adopteren gelegaliseerd, en werd de gezondheidszorg beter toegankelijk gemaakt voor de armen door een enigszins controversiële verhoging van de inkomstenbelasting. Vázquez, die grondwettelijk niet verkiesbaar was voor een tweede ambtstermijn, werd in maart 2010 opgevolgd door José Mujica van de EP-FA, een voormalige guerrillaleider van Tupamaro.
In 2014 was Vázquez opnieuw kandidaat voor het presidentschap van de Breed Front-coalitie, deze keer niet als een agent van verandering, maar als een continuïteitskandidaat die kon profiteren van de populariteit van Mujica, die had toegezien op de voortzetting van de lange periode van economische welvaart die onder Vázquez was begonnen. Mujica had ook wetgeving uitgevaardigd die het bezit van marihuana legaliseerde en de productie, distributie en verkoop ervan door de staat controleerde. Veel (volgens sommige opiniepeilingen de meeste) Uruguayanen keurden de nieuwe marihuanawetten af, die Vázquez beloofde te zullen handhaven. De economische welvaart leek deze bezorgdheid echter te overtroeven, want Vázquez won in november met overmacht de tweede ronde van de presidentsverkiezingen en versloeg Luis Lacalle Pou (zoon van de voormalige president Luis Lacalle Herrera) van de Nationale Partij, die de belofte om deze wetten te wijzigen tot onderdeel van zijn campagneplan had gemaakt. Vázquez trad aan in maart 2015.
Zijn tweede ambtstermijn als president was onrustiger dan zijn eerste. De economie, die had gefloreerd onder 10 jaar van Breed Front-regering, begon te sputteren, en de groei van het BBP daalde tot een gemiddelde van 1,6 procent per jaar tijdens de eerste vier jaar van Vázquez’ tweede termijn, terwijl de werkloosheid toenam. De economische moeilijkheden van het land waren gedeeltelijk het gevolg van die van de grotere buurlanden van Uruguay, Brazilië en Argentinië. Ook misdaad en geweld namen in Uruguay toe. Als gevolg van deze factoren zag Vázquez, die bij zijn vertrek in 2010 een goedkeuringscijfer van 62 procent had, datzelfde cijfer dalen tot 28 procent aan het einde van zijn tweede ambtstermijn.