Wat een vreemd leven leid ik – een soort Assepoester-leven – half glitter in kristallen schoentjes, half muizen en sintels! Maar het is hoe dan ook een prachtig leven.
Velen kennen Helen Keller uit de film The Miracle Worker en het toneelstuk dat erop volgde. Ze kennen haar als het jonge meisje dat noch kon horen, noch kon zien, noch kon spreken, dat samen met haar lerares Anne Sullivan werkte en vocht en worstelde om uiteindelijk de taal te begrijpen. Dit is echter nog maar het begin van Helens inspirerende verhaal.
Helen werd op 27 juni 1880 in Alabama geboren. Ze was een gezond kind dat, naar alle waarschijnlijkheid, een behoorlijk ontwikkelingsniveau had. Echter, achttien korte maanden later, veranderde alles. Helen werd ziek met hoge koorts, en in slechts een paar dagen verloor ze het vermogen om te horen en te zien.
Het leven daarna was een uitdaging voor Helen en haar familie. Toen ze ouder werd, begon ze traumatische uitbarstingen te vertonen, en veel mensen geloofden – zonder begrip voor de psychologische uitdagingen waarmee Helen werd geconfronteerd – dat ze in een inrichting thuishoorde. Haar ouders waren echter niet bereid om haar op te geven. In plaats daarvan bezochten ze specialisten en huurden uiteindelijk een privéleraar voor haar in.
Een ernstig gehandicapt persoon kent nooit verborgen bronnen van kracht totdat hij als een normaal mens wordt behandeld.
Anne Sullivan begon met de 7-jarige Helen te werken zodra ze in Alabama aankwam. Het was een bijna constante strijd, maar Anne weigerde, net als Helens ouders, om haar op te geven. Uiteindelijk werd het zo moeilijk dat Anne verzocht Helen uit het ouderlijk huis te halen zodat zij zich uitsluitend op Anne’s onderricht kon richten. De twee verhuisden naar een nabijgelegen plantage, en niet lang daarna beleefde Helen een doorbraak. Voor de eerste keer begreep zij het verband tussen de voorwerpen in haar handen en de woorden die Anne haar leerde te spellen. Toen die doorbraak er eenmaal was, was Helen niet meer te stoppen.
Dertien jaar later, in 1890, begon Anne naar een officiële school te gaan. Ze begon met spraaklessen op de Horace Mann School voor Doven in Boston. Het zou 25 jaar duren voor Helen leerde spreken op een manier die verstaanbaar was voor niet-gebarentaalkundigen, maar het lukte haar. Zij studeerde ook aan de Wright-Humason School voor Doven in New York City, waar zij zowel traditionele academische vakken studeerde als manieren om een betere communicator te worden. Naast haar studie aan beide scholen besloot Helen ook dat ze naar een traditionele universiteit wilde, dus schreef ze zich in aan het Radcliff College. Ze studeerde cum laude af op 24-jarige leeftijd.
Na de universiteit bleef Helen haar verhaal delen en begon ze te werken aan het verbeteren van het leven van anderen met een handicap. Ze getuigde zelfs voor het Congres in een poging om te pleiten voor de blinden. Ze begon ook te vechten voor de rechten van vrouwen en werd actief in de beweging voor vrouwenkiesrecht.
De belangrijkste handicap van blinden is niet blindheid, maar de houding van ziende mensen tegenover hen.
Helens bekendheid bleef groeien, waardoor ze een nog groter platform kreeg voor haar activisme. In 1915 was ze medeoprichtster van Helen Keller International om oorzaken van blindheid, zoals ondervoeding, te bestrijden en mensen te helpen die zonder gezichtsvermogen leven. Helen Keller International is tot op de dag van vandaag actief en leidt de strijd tegen blindheid wereldwijd. Vijf jaar later was ze medeoprichtster van de American Civil Liberties Union (de ACLU), die ook vandaag de dag nog een uiterst belangrijke organisatie in de VS is.
Tijdens een toespraak in Carnegie Hall in 1916 liet Helen haar krachtige oppositie tegen oorlogsvoering horen en riep ze op tot vrede, tot strategie en tot rebellie tegen de vernietiging van leven door strijd.
Staak tegen alle verordeningen en wetten en instellingen die de slachting van de vrede en de slachtingen van de oorlog in stand houden. Strijd tegen de oorlog, want zonder jullie kan er niet gestreden worden. Strijd tegen de productie van granaatscherven en gasbommen en alle andere moordwerktuigen. Strijd tegen de paraatheid die dood en ellende betekent voor miljoenen mensen. Wees geen domme, gehoorzame slaven in een leger van vernietiging. Wees helden in een leger van opbouw.
Naast het oprichten van haar eigen organisaties, werkte Helen ook samen met de Amerikaanse Stichting van Overzeese Blinden, voor wie zij diende als adviseur van internationale betrekkingen. Als onderdeel van haar werk met de stichting reisde Helen de wereld rond, waar zij toespraken hield die mensen inspireerden en het bewustzijn verhoogden. In de elf jaar die ze in deze functie doorbracht, maakte ze reizen naar 35 landen. Ze ondernam zelfs een reis van 5 maanden en 40.000 mijl door Azië toen ze 75 jaar oud was. Overal waar ze kwam, daagde Helen de perceptie van gehandicapten uit en liet ze de mensen zien tot hoeveel ze in staat was.
Ik geloof dat nederigheid een deugd is, maar ik gebruik die liever niet tenzij het absoluut noodzakelijk is.
In 1961 werd Helen getroffen door een aantal beroertes, die een einde maakten aan haar reizen. Ze stierf zeven jaar later in haar slaap op 87-jarige leeftijd. Tijdens haar leven heeft Helen enorme vooruitgang geboekt voor zowel vrouwen als gehandicapten, en als erkenning voor haar prestaties ontving ze een groot aantal onderscheidingen, waaronder de Presidential Medal of Freedom, een eredoctoraat van Harvard, en de Theodore Roosevelt Distinguished Service Medal. Ze werd ook opgenomen in de Women’s Hall of Fame.