Sep 26, 2017
Those stupid sweaters. Sluit je ogen en tover de gebroeders Menendez tevoorschijn, en ze dragen bijpassende truien met de levendige, onnatuurlijke kleuren van jelly beans. De twee knappe jongemannen droegen naar de rechtbank wat men zou dragen naar het cocktailuurtje op de country club, alsof ze het koud hadden na een tenniswedstrijd. Misschien probeerden ze er jonger uit te zien, of gezonder, of op een andere manier minder in staat om hun ouders te vermoorden. In plaats daarvan beitelden hun sartoriale keuzes alleen hun eigen karikatuur uit: de verwende rijke jongens die dachten dat ze overal mee weg konden komen.
Het verhaal van Eric en Lyle Menendez is een van de meest beruchte true-crime saga’s in de Amerikaanse geschiedenis, en de dorst naar meer en meer verbeeldingen van de saga kan niet worden gestild. Alleen al in 2017 zijn drie grote re-enactments op tv gebracht – een twee uur durende documentaire op ABC, een Lifetime-film en een acht uur durende NBC-miniserie met Emmy-winnares Edie Falco in de hoofdrol als de advocaat van de broers, Leslie Abramson.
In tegenstelling tot andere eindeloos populaire waargebeurde misdaadverhalen – Jon-Benet Ramsey, O.J. Simpson, Caylee Anthony, de Zodiac Killer en de Black Dahlia – is er geen mysterie rond de moord op Jose en Kitty Menendez. De broers hebben toegegeven dat ze hun ouders hebben vermoord. Het is hun theatraliteit die de Menendez-mannen zo berucht heeft gemaakt, hun flirterigheid voor rechtbankdrama en afstotelijke outfits, en de schaamteloosheid van hun gedrag tussen de moord en hun arrestatie. En dan is er natuurlijk nog de vraag: Was hebzucht de kern van deze misdaad – zijn Lyle en Eric de meest extreme verwende snotapen in Beverly Hills? Of is er iets zo kwaadaardig in de kern van deze familie dat de daden van de broers misschien gerechtvaardigd waren? Op 18 augustus 1989 kochten Eric en Lyle Menendez jachtgeweren in een Big 5 Sporting Goods winkel in San Diego, meer dan 100 mijl verwijderd van het huis van hun familie in Beverly Hills. Op 19 augustus huurden hun ouders een jacht en namen hen mee om op haaien te vissen. Op 20 augustus drongen ze hun huiskamer binnen en losten 15 schoten op hun ouders terwijl het echtpaar op de bank televisie zat te kijken. Erik zei dat hij eerst schoot, maar uiteindelijk schoot Lyle het best: Hij landde de kogel in het achterhoofd van Jose, en schoot de fatale klap in het gezicht van Kitty.
Toen reden de broers, die toen 21 en 18 waren, naar een bioscoop en kochten kaartjes voor Batman. Ze gooiden de wapens weg en kleedden zich om in schone, onbloedige kleren, alvorens terug te rijden naar hun huis en te doen alsof ze de scène helemaal opnieuw ontdekten. Lyle’s hysterisch gejank van “Iemand heeft onze ouders vermoord!” in zijn 911 telefoontje zou later in een Jim Carrey film worden gebruikt.
We weten dat deze details bestaan omdat de broers ze allemaal hebben bekend, uiteindelijk. Maar ze werden pas een half jaar na de moorden gearresteerd, en in de tussentijd schilderden de jongens Los Angeles rood. In de loop van die zes maanden gaven ze naar verluidt 1 miljoen dollar uit aan feesten, reizen en winkelen.
Op 24 augustus 1989, de dag voor de begrafenis van zijn ouders, gaf Lyle meer dan 15.000 dollar uit aan drie Rolex-horloges, zoals getuigen en hijzelf later zouden verklaren. Zittend naast zijn vaders secretaresse Marzi Eisenberg in de limousine van de dienst, pronkte hij met zijn leren loafers en zei: “Hé, Marzi, wie zei dat ik mijn vaders schoenen niet kon vullen?” Daarna vroeg hij zich hardop aan een andere vriend in de auto af hoe hij aan kaartjes voor de U.S. Open kon komen.
De broers verlieten het herenhuis van de familie in Beverly Hills en verbleven in een reeks dure hotels voordat ze uiteindelijk een appartement huurden aan het water in Marina Del Rey. Hun aangrenzende appartementen boden voldoende ruimte voor feestjes en filmavonden met vrienden. Erik kocht ook een Rolex, en kleren, en verloor duizenden dollars met gokken. Hij besloot niet naar UCLA te gaan en huurde in plaats daarvan een tenniscoach voor 60.000 dollar per jaar in de hoop prof te worden. Hij oefende tot 10 uur per dag en vloog naar het Midden-Oosten om te concurreren.
Terwijl keerde Lyle terug naar Princeton, maar niet om lessen te volgen. In plaats daarvan richtte hij zich op zakelijke bezigheden en winkelen in de omgeving van New Jersey en New York. Hij huurde een team van lijfwachten in om hem te vergezellen op zijn winkelexcursies, en getuigde later over hun buit, waaronder kleding ter waarde van $ 40.000 en een Porsche van $ 60.000. Hij kocht een populair studentenrestaurant, Chuck’s Spring Street Cafe, voor $550.000 en doopte het om tot Mr. Buffalo’s naar de pikante vleugels. Hij hoopte er een franchise van te maken. “Het was een van de geneugten van mijn moeder dat ik een kleine restaurantketen nastreefde en gezond eten serveerde met vriendelijke service,” vertelde Lyle de studentenkrant in een interview.
Het was de eerste zaak onder de paraplu van een bedrijf dat Lyle Menendez Investment Enterprises noemde. Hij huurde twee vrienden op Princeton in om te helpen toezicht te houden op en advies te geven over zijn investeringen, zoals ze later getuigden, en voorzag een portefeuille van restaurants, onroerend goed en (net als hun vader) de entertainmentindustrie. Lyle doopte een teen in de laatste door te proberen, zonder succes, om de promotor van een rockconcert te worden.
Ze droomden van atletisch succes, muzikaal succes, financieel succes en ze waren zelfs geïnteresseerd in politiek. “Mijn broer wil president van de VS worden. Ik wil senator worden en bij het volk van Cuba zijn,” zei Erik. Hun vermoorde vader Jose was in Cuba geboren en vluchtte tijdens de revolutie. “Ik ga mijn leven niet voor mijn vader leven, maar ik denk dat zijn dromen zijn wat ik wil bereiken. Ik voel dat hij in me zit, me duwt.”
De broers brachten niet al hun zes maanden van vrijheid door met winkelen en hardop dromen, dat wel. Ze volgden ook therapiesessies met Dr. Jerome Oziel. Het waren deze sessies die zouden leiden tot hun uiteindelijke arrestatie. De stress van dit alles bezorgde Erik een maagzweer. Dus bekende hij aan zijn therapeut wat hij en zijn broer hadden gedaan. Oziel’s minnares luisterde de sessie af, en ging naar de politie. Lyle Menendez werd op 8 maart 1990 in Beverly Hills gearresteerd. Erik was op dat moment aan het tennissen in Israël, maar kwam vrijwillig thuis, en werd op 11 maart gearresteerd.
Het was een enorme, schokkende doorbraak in de zaak – maar daarna stokte het, jarenlang. Een rechter verklaarde delen van de tapes van de therapiesessies van de broers toelaatbaar als bewijs, waartegen hun advocaten in beroep gingen. De strijd om de tapes sleepte zich 30 maanden voort, totdat het Hooggerechtshof van Californië tussenbeide kwam. Beide jongens werden op 7 december 1992 aangeklaagd en afzonderlijk berecht voor moord. De jury in Erik’s zaak kwam op 10 januari 1994 tot een impasse; de jury in Lyle’s zaak kwam twee weken later tot een impasse. De rechter verklaarde het proces nietig. Het duurde tot 17 april 1996 voordat een derde en laatste jury de broers samen schuldig verklaarde. Het hele proces duurde bijna zeven jaar.
De eerste zaken eindigden in een nietig geding vanwege een overtuigend (en verrassend, toen het werd geïntroduceerd) argument van de verdediging: Advocaat Leslie Abramson en haar team beweerden dat zowel Lyle als Erik van kinds af aan door hun vader waren gemolesteerd.
Abramson, die door de Washington Post “een 1.80 meter lange, vuurvretende, moddergooiende, nucleaire-krachtige pijn in de juridische kont” werd genoemd, hielp de jongens een leven lang gruwelijke en meedogenloze seksuele aanrandingen te beschrijven, vanaf hun kindertijd tot aan hun tienerjaren. Volgens haar verdediging kwamen de broers in de weken voor de moorden uiteindelijk bij elkaar om Jose te confronteren en hem te vertellen dat ze het misbruik openbaar zouden maken en zijn reputatie zouden vernietigen als het niet zou stoppen. Ze waren bang voor zijn wraakacties, zo argumenteerden hun advocaten. Ze vreesden voor hun leven. Daarom kochten ze de wapens.
Het verhaal was onmogelijk te bevestigen omdat de vermeende schurk dood was. Tegen de tijd dat de broers over dit misbruik openden, had het publiek hen al jaren gehaat en het verwende-rijke-jongens-verhaal opgegeten.
“Wat je deed was, je vermoordde je ouders en begon toen hun geld uit te geven. Right?” hamerde plaatsvervangend officier van justitie Pamela Bozanich terwijl Lyle in de getuigenbank zat tijdens zijn eerste proces.
“Well. Dat is iets dat is gebeurd,” zei Lyle, “maar ik denk niet dat het op die manier karakteriseren het in de juiste context plaatst.”
“Nou, waarom moest je een Rolex-horloge kopen vier dagen nadat je ouders waren vermoord?” vroeg Bozanich.
“Dat hoefde ik niet.”
“Dat wilde je wel.”
Zelfs de huilerige beschrijvingen van de broers over het misbruik van hun vader leverden hen spot op. In een bijzonder duistere sketch van oktober 1993 imiteerde Saturday Night Live hun gladde, vlakke stemmen en de manier waarop hun gezichten in krokodillentranen veranderden. Alleen al de verschijning van gastheer John Malkovich met de koningsblauwe trui op de tribune was genoeg steno voor een studiopubliek om te beginnen te lachen.
Na het vonnis in hun laatste proces en voor hun veroordeling, zaten de broers aan tafel met Barbara Walters voor een laatste interview. Toen Walters hen verwend noemde, protesteerde Erik: “Ik ben gewoon een normaal kind.”
De beroemde interviewster schreeuwde het letterlijk uit van walging en ergernis. “Erik! Je bent een normaal kind dat je ouders heeft vermoord,” zei Walters.
Hij glimlachte en keek langzaam naar haar op. “Ik weet het.”
Ondanks hun verzoeken om in dezelfde gevangenis te worden geplaatst, werden de Menendez broers gescheiden en zitten ze tot op de dag van vandaag hun levenslange straffen mijlenver uit elkaar. Beiden zijn getrouwd terwijl ze achter de tralies zaten, Lyle twee keer. Zijn eerste vrouw was een voormalig model; zijn huidige vrouw, Rebecca Sneed, is een tijdschriftredactrice die advocaat is geworden. Erik trouwde met Tammi Saccoman, een aantrekkelijke blondine met wie hij al zes jaar brieven uitwisselde.
De zaak maakte kleine beroemdheden van zowel de broers als de betrokken advocaten. Bozanich verscheen in 2015 in een aflevering van Murder Made Me Famous op het kanaal Reelz en hield vol dat ze er 20 jaar later nog steeds volledig van overtuigd was dat de broers het seksueel misbruik hadden verzonnen.
“Ik ben 100 procent zeker dat ze hun verdediging hebben verzonnen,” zei ze. “Ik ben niet 90 procent zeker; ik ben 100 procent zeker.”
Hoe kon ze zo zeker zijn? “Tijdens het proces werd mij door de deurwaarders verteld dat de broers elkaar de hand schudden, vooral na een goede dag in de rechtszaal als ze aan het getuigen waren,” zei Bozanich. “Ze zouden high five elkaar omdat ze trok het uit.”
