Tuesday marks 10 years since India decriminalised gay sex, but it’s unlikely the milestone will be celebrated.
Dat komt omdat de lagere rechterlijke uitspraak van 2009 van korte duur was; binnen een paar jaar vernietigd door het Hooggerechtshof van de natie.
Hun uitspraak van 2012 herstelde in feite de Britse koloniale wet Section 377, die homoseks strafbaar stelde met maximaal 10 jaar gevangenisstraf.
Het duurde nog eens zes jaar – in september 2018 – voordat het Indiase hooggerechtshof de natie eindelijk in lijn bracht met de meerderheid van de wereld en de wet schrapte.
Toch zijn er nog steeds tientallen landen waar relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht verboden zijn.
Waar ter wereld is het nog steeds strafbaar om homo te zijn?
De International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association (ILGA) heeft de volgende naties opgesomd in haar 2019-kaart van criminalisering van consensuele seksuele handelingen tussen volwassenen van hetzelfde geslacht.
Sommige landen hebben verschillende strafniveaus vanwege regionale verschillen in wetgeving.
De facto strafbaarstelling: 2
Irak, Egypte
Tot acht jaar gevangenisstraf: 31
Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Tsjaad, Kameroen, Togo, Ghana, Liberia, Guinee, Senegal, Namibië, Botswana*, Zimbabwe, Ethiopië, Eritrea, Somalië, Oman, Syrië, Libanon, Turkmenistan, Oezbekistan, Koeweit, Comoren, Mauritius, Eswatini, Bhutan, Singapore, Papoea-Nieuw-Guinea, Samoa, Cook-eilanden
10 jaar tot levenslang gevangenisstraf: 26
Jamaica, Antigua en Barbuda, St Kitts en Nevis, Dominica, St Vincent en Grenadines, St Lucia, Grenada, Barbados, Guyana, Sierra Leone, Nigeria, Zuid-Soedan, Oeganda, Kenia, Tanzania, Malawi, Zambia, Bangladesh, Myanmar, Sri Lanka, Maleisië, Brunei, Soloman-eilanden, Kiribati, Tuvalu, Tonga
Effectieve doodstraf: 6
Nigeria, Soedan, Somalië, Saoedi-Arabië, Jemen, Iran
Mogelijke doodstraf: 5
Mauritanië, VAE, Afghanistan, Pakistan, Gambia
*Sinds de publicatie van de lijst heeft Botswana zijn wet, die homoseksuele seks verbiedt, in juni geschrapt.
-
50 jaar na de Stonewall-rellen, laat de samenleving LGBT-mensen nog steeds in de steek?
Hoe heeft de omgedraaide Indiase wetgeving inzake homoseksuele relaties de Britse Aziaten beïnvloed?
De in Groot-Brittannië geboren Reeta Loi zegt dat de veranderende wetten van het moederland van grote invloed zijn op de houding van de Britse Indiase gemeenschap, die volgens haar conservatiever is dan die in India.
“Onze identiteit kan op de proef worden gesteld vanwege het moederland,” vertelde ze aan ITV News.
Mevrouw Loi is CEO van Gaysians, die een Britse alliantie van meer dan 20 Brits-Aziatische LGBT+ organisaties overseas.
Ze zei dat zelfs degenen die niet in India zijn geboren nog steeds “vasthouden aan wat voor stukje je ook hebt van je vaderland”, dus herinnert ze zich het terugdraaien van de decriminalisering in 2012 als “verschrikkelijk, afschuwelijk (en) hartverscheurend dat je niet wordt geaccepteerd voor wie je bent.
“Het was hartverscheurend om die verandering te zien, maar om het terug te zien komen (in 2018) was geweldig.”
De muzikante en schrijfster reisde af naar DJ bij de Pride Parade in Bombay vóór de tweede decriminalisering en herinnert zich een “sombere” stemming, met toeschouwers die “eerder stonden te kijken dan te juichen”.
Terugkerend in 2019 na de wetswijziging, sloot ze zich aan bij scènes van “opgetogenheid en vreugde”.
“Er waren vijf keer meer mensen en het was feestelijk. Iedereen was echt uit de bol gegaan met hun outfits,” zei ze.
Mevrouw Loi zei dat het een afspiegeling was van de scènes in het Verenigd Koninkrijk.
“Wij Britse Aziaten hadden een feest, vierden feest met Zuid-Aziatische queer performers. Het komt het dichtst in de buurt van onze eigen pride.”
Ms Loi hoopt dat India trouw blijft aan zijn onlangs verankerde wet, die volgens haar is gebaseerd op waarden die eeuwenoud zijn.
Homoseksualiteit heeft “altijd deel uitgemaakt van de (Indiase) cultuur”, zei ze. “Het is alleen de moderne geschiedenis en de Britse koloniale wet (die het veranderde).”
Ondanks de decriminalisering in India, gelooft mevrouw Loi dat er meer moet worden gedaan om de harten en geesten in het Verenigd Koninkrijk te veranderen, onder de generatie van haar ouders, maar ook sommige jongere mensen in de Brits-Aziatische gemeenschap.
“India is op zoveel manieren verder gegaan, maar de diasporagemeenschappen niet,” zei ze.
“De generatie van onze ouders is veel minder liberaal dan hun tegenhangers in India. Het is echt zorgwekkend, echt alarmerend.”
Zij wijst op een recent rapport waaruit bleek dat Britse Zuid-Aziaten twee keer zo vaak als welke andere groep in het Verenigd Koninkrijk dan ook relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht afkeuren.
“Het zijn de waarden waarin zij geloven. Er is hier nog veel werk te doen.”
Een tijdlijn van India’s moeilijke relatie met homoseksualiteit
1861: Brits India introduceert sectie 377, gebaseerd op de 16e eeuwse wet genaamd de Buggery Act. Hierin staat: “Hij die vrijwillig vleselijke gemeenschap heeft tegen de orde van de natuur met een man, een vrouw of een dier, wordt gestraft met 1 of met gevangenisstraf van beide beschrijving voor een termijn die kan oplopen tot tien jaar, en is ook strafbaar met een boete.”
1994: India’s eerste aids-activistenbeweging, AIDS Bhedbhav Virodhi Andolan, streeft naar decriminalisering van homoseksualiteit.
2001: Een NGO, Naz Foundation, dient een tweede verzoekschrift in bij het Delhi High Court in de hoop homoseks te legaliseren.
2003: Het Delhi High Court weigert de petitie in behandeling te nemen.
2009: Homoseksualiteit wordt gedecriminaliseerd nu het Hooggerechtshof van Delhi de koloniale wet terugdraait.
2012: Op 27 maart draait het Hooggerechtshof het vonnis terug.
2013: Sectie 377 wordt opnieuw ingevoerd en homoseksuele seks wordt strafbaar gesteld waardoor er tot levenslange gevangenisstraf op staat.
2015: Een lid van de Indiase Nationale Congrespartij, Shashi Tharoor, dient een wetsvoorstel in om homoseksualiteit te decriminaliseren en het wordt twee keer weggestemd.
2018: Homoseks wordt gedecriminaliseerd.