Alai

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd met dank aan The Official Website of John R. Lee, M.D. Dit is deel één. Deel twee van dit artikel is hier te vinden.

Twee maanden geleden publiceerde een groot team van wetenschappers die op meerdere continenten werkten een onderzoek dat tot opzienbarende conclusies kwam over borstkanker en natuurlijk progesteron. Het team stelde vast dat in tegenstelling tot synthetische progestativa, die het risico op borstkanker verhogen, natuurlijk progesteron het potentieel heeft om de groei van veel borstkankertumoren te vertragen of zelfs te doen krimpen.

Hoewel deze bevinding verbluffend is, is ze niet nieuw. Het is een van de verschillende conclusies over progesteron die Dr. John R. Lee, M.D. en Dr. David Zava, Ph.D. meer dan een decennium geleden maakten toen ze samen het boek schreven, What Your Doctor May Not Tell You About Breast Cancer. Nu hun bevindingen door andere wetenschappers zijn bevestigd, kan de medische gemeenschap er niet langer van uitgaan dat natuurlijk progesteron borstkanker bevordert zoals progestativa dat doen. Progestins zijn moleculair gewijzigde synthetische versies van progesteron.

It’s All About Receptors

Sinds jaren weten borstkankeronderzoekers dat vrouwen van wie de borstkanker zowel oestrogeenreceptoren als progesteronreceptoren bevat (bekend als ER-positieve/PR-positieve tumoren) betere behandelingsresultaten hebben dan vrouwen van wie de tumoren deze receptoren niet hebben. Wat onderzoekers niet begrepen is waarom dit het geval is. Om dit uit te zoeken hebben wetenschappers van Cancer Research UK en de Universiteit van Adelaide in Australië de interacties tussen oestrogeen- en progesteronreceptoren in borstkankercellen bestudeerd. Ze publiceerden hun bevindingen in het nummer van 16 juli 2015 van het wetenschappelijke tijdschrift Nature.

Voordat we de studie bespreken, laten we de vraag beantwoorden die velen van u zich misschien afvragen. Wat zijn oestrogeen- en progesteronreceptoren, en wat doen ze? Oestrogeen- en progesteronreceptoren zijn eiwitten die in veel cellen van ons lichaam voorkomen, waaronder cellen in de borsten. Zij zijn het mechanisme dat oestrogeen en progesteron in staat stelt het gedrag van onze cellen te veranderen. In het proces veranderen zij hoe vele weefsels en organen in het lichaam functioneren. Oestrogeenreceptoren kunnen alleen samenwerken met oestrogeenmoleculen, terwijl progesteronreceptoren alleen kunnen samenwerken met progesteronmoleculen.

Dr. Lee en Dr. Zava anticipeerden 13 jaar geleden al op de conclusies van het laatste onderzoek.

Wanneer een oestrogeen- of progesteronmolecuul in contact komt met zijn respectieve receptor, bindt de molecuul zich aan de receptor en activeert deze. Zodra dit is gebeurd, gaat de receptor de celkern binnen en hecht zich aan specifieke plekken op de chromosomen die alle genetische codering van de cel bevatten. Wanneer de receptor dit doet, “schakelt” hij specifieke genen aan en uit die het gedrag van de cel bepalen. In zekere zin zijn oestrogeen- en progesteronreceptoren dus voortdurend bezig onze cellen te herprogrammeren door geselecteerde genen aan en uit te zetten. Deze receptoren kunnen echter alleen hun werk doen als het lichaam hen voorziet van oestrogeen en progesteron om hen te activeren.

Al jaren weten wetenschappers dat wanneer ze geactiveerd worden door de meeste vormen van oestrogeen, oestrogeen receptoren genen in kankercellen aanzetten die deze cellen programmeren om zich snel te vermenigvuldigen en in leven te blijven in plaats van af te sterven zoals normale, gezonde cellen doen. Dit betekent dat de meeste vormen van oestrogeen – vooral estradiol en zijn metabolieten – krachtige brandstoffen voor borstkanker zijn. Dat is de reden waarom oncologen zo hard proberen om oestrogeenniveaus bij borstkankerpatiënten te verlagen met geneesmiddelen zoals Tamoxifen, Femara en Arimidex.

Terwijl wetenschappers weten hoe oestrogeenreceptoren de groei van kankercellen aanwakkeren, weten ze veel minder over wat progesteronreceptoren in diezelfde cellen doen. Dat gebrek aan kennis is wat het laatste onderzoek moest corrigeren. In de studie namen wetenschappers borstkankercellen die ER-positief/PR-positief waren en stelden deze bloot aan voldoende oestrogeen en progesteron om zowel de oestrogeen- als de progesteronreceptoren te activeren. Vervolgens gebruikten zij nieuwe, geavanceerde technieken om te onderzoeken wat de receptoren in de kankercellen deden. Wat zij vonden verbaasde hen. Wanneer geactiveerd door progesteron, hechtten de progesteronreceptoren zich aan de oestrogeenreceptoren. Zodra dit gebeurde, schakelden de oestrogeenreceptoren geen genen meer aan die de groei van de kankercellen bevorderen. In plaats daarvan zetten ze genen aan die de dood van kankercellen bevorderen (bekend als apoptose) en de groei van gezonde, normale cellen bevorderen!

Omdat deze experimenten alleen werden uitgevoerd op kankercellen in reageerbuizen, namen de onderzoekers de volgende stap en voerden tests uit op borstkankertumoren in levende muizen. Na het inbedden van ER-positieve/PR-positieve borsttumoren in een aantal muizen, stelden zij sommige muizen bloot aan alleen oestrogeen, andere aan zowel oestrogeen als progesteron, en weer andere aan helemaal geen hormonen. Na 25 dagen ontdekte het team dat de tumoren bij de muizen die alleen oestrogeen kregen, groeiden, terwijl de tumoren bij de muizen die zowel oestrogeen als progesteron kregen, in omvang afnamen.

Rond twee op de drie gevallen van borstkanker zijn hormoonreceptor-positief. Dit betekent dat de meerderheid van de vrouwen die aan borstkanker lijden, baat kunnen hebben bij het toevoegen van natuurlijk progesteron aan hun behandelplan.

Het onderzoeksteam gaf een deel van de muizen die ook met natuurlijk progesteron waren behandeld, de oestrogeenremmer Tamoxifen. Vervolgens vergeleken zij de tumoren van deze muizen met de tumoren van muizen die wel progesteron maar geen Tamoxifen hadden gekregen. Hoewel de tumorgroei bij beide groepen muizen afnam, was de afname het grootst bij de tumoren van de muizen die zowel met progesteron als met Tamoxifen waren behandeld.

Dit bracht het onderzoeksteam ertoe te adviseren dat artsen progesteron combineren met oestrogeenremmers zoals Tamoxifen in de behandelplannen van hun patiënten. Hoewel dit advies overweging en verder onderzoek verdient, wijzen Dr. Lee en Dr. Zava erop dat Tamoxifen en andere oestrogeenremmers ernstige bijwerkingen hebben die een rol zouden moeten spelen bij elke beslissing over hun gebruik.

Tezamen leidden de experimenten die door het onderzoeksteam werden uitgevoerd hen tot een krachtige conclusie. Wanneer geactiveerd door progesteron, binden progesteronreceptoren zich aan en “herprogrammeren” oestrogeenreceptoren, waardoor ze worden getransformeerd van agentia die kankerbevorderende genen inschakelen in degenen die genen inschakelen die de groei van kankercellen vertragen of zelfs omkeren. De onderzoekers wezen er ook op dat hun conclusies van toepassing zijn op natuurlijk, bio-identiek progesteron. Ze merkten terecht op dat van veel progestativa – de synthetische, moleculair gewijzigde vormen van progesteron die in farmaceutische geneesmiddelen worden aangetroffen – duidelijk is aangetoond dat ze het risico op borstkanker eerder vergroten dan verkleinen.

Deze bevindingen zijn ongelooflijk goed nieuws voor vrouwen bij wie oestrogeenreceptorpositieve/progesteronreceptorpositieve borstkankers zijn gediagnosticeerd. Als deze vrouwen gezonde progesteronspiegels hebben of ze tot die niveaus verhogen door natuurlijke progesteronsupplementatie, kunnen ze hun behandelingsresultaten drastisch verbeteren. Volgens de American Cancer Society zijn ongeveer twee op de drie borstkankers hormoonreceptor-positief. Dit betekent dat de meerderheid van de vrouwen die aan borstkanker lijden, baat kunnen hebben bij het toevoegen van natuurlijk progesteron aan hun behandelingsplannen.

Hoe de nieuwste studie Dr. Lee’s & Dr. Zava’s bevindingen valideert

Hoewel de wetenschappers achter de Nature-studie het misschien niet weten, kwamen Dr. Lee en Dr. Zava 13 jaar geleden tot dezelfde conclusies over natuurlijk progesteron en borstkanker. In 2002 bekeken de twee mannen al het beschikbare onderzoek naar borstkanker in hun baanbrekende boek, What Your Doctor May Not Tell You About Breast Cancer, en kwamen tot de volgende conclusies:

• Vrouwen met lage progesteronspiegels in verhouding tot oestrogeenniveaus hebben meer kans om borstkanker te krijgen en hebben slechtere behandelingsresultaten. Dr. Lee bedacht de term oestrogeendominantie om de hormonale toestand van progesteron dat laag is ten opzichte van oestrogeen aan te duiden. Op basis van beschikbaar onderzoek concludeerden hij en Dr. Zava dat oestrogeendominantie ervoor zorgt dat oestrogeenreceptoren genen zoals Bcl-2 activeren waarvan bekend is dat ze de snelle groei van kankercellen bevorderen.
• Wanneer progesteron wordt verhoogd tot gezonde niveaus ten opzichte van oestrogeen, zet het genen aan die kunnen voorkomen dat borstkanker ontstaat en die de grootte van bestaande tumoren kunnen verminderen. Dr. Lee en Dr. Zava haalden onderzoekstudies aan die aantonen dat progesteronreceptoren genen zoals p53 activeren die apoptose bevorderen. Apoptose stelt het lichaam in staat veel kankercellen “af te doden” voordat ze zich tot tumoren ontwikkelen.

  Omdat progesteron de gezonde groei en dood van cellen bevordert, doet het hormoon twee dingen. Ten eerste kan het voorkomen dat gezonde cellen in het borstweefsel muteren in tumoren. Ten tweede kan het de groei van bestaande borsttumoren beperken of ze zelfs in omvang verminderen. Dr. Lee zei vele malen dat vrouwen met hormoonreceptor positieve borstkankers vooral baat konden hebben bij natuurlijke progesteron supplementen omdat hun tumoren progesteron receptoren hadden waaraan het progesteron zich kon binden.

Kortom, Dr. Lee en Dr. Zava anticipeerden 13 jaar geleden op de conclusies van de laatste onderzoeksstudie. In die tijd verwierpen veel artsen hun uitspraken over het belang van progesteron. Tot op de dag van vandaag weigeren veel oncologen hun borstkankerpatiënten natuurlijk, bio-identiek progesteron te laten gebruiken, uit angst dat het de tumorgroei zou kunnen aanwakkeren. Nu, dankzij de nieuwe studie in Nature, moet de medische gemeenschap haar standpunt heroverwegen. Het blijkt dat Dr. Lee en Dr. Zava al die tijd gelijk hadden.

Lees deel twee van dit artikel.

Mohammed, Hisham, et al “Progesteron receptor modulates ER-a action in breast cancer,” Nature 2015; 523; 313-317. Klik hier voor abstract.

Perks, Bea “Progesteron receptor could slow breast cancer growth,” Farmaceutisch Tijdschrift, PJ 17 jul 2015. Klik hier om te lezen.

Learn More: