Ik las vroeger elke zomer verhalen over bijna-verdrinkingen (of erger) en dacht: “Ik ben zo blij dat mij dat niet is overkomen.” Toen gebeurde het wel.
Ik lette altijd op mijn kinderen, dus ik dacht dat ik veilig was. Toen vond ik mijn peuter bewusteloos op de bodem van een bubbelbad, en ik besefte hoe snel een kind kan verdrinken.
Ik wilde dit delen, zodat andere ouders kunnen leren van wat ons is overkomen.
Dit is ons verhaal.
Ik rende de eerste hulp binnen met misplaatste kleren en nat haar.
“Mijn dochter is net binnengebracht. Ze had een zwembadongeluk gehad,” zei ik.
Een zwembadongeluk. Zo hadden ze het genoemd toen het dochtertje van mijn vriendin een paar jaar eerder was verdronken. Ik vroeg me toen af wat het betekende, maar nu kon ik het niet opbrengen om te zeggen: “Mijn dochter is bijna verdronken.”
We hadden de verjaardag van mijn oudste zoon gevierd met een zwembadfeest. Iedereen had het naar zijn zin en mijn 2-jarige dochter vond het heerlijk om in haar zwemvest in het water rond te spetteren.
We zijn voorzichtig in de buurt van water. Ik dacht dat ik wist hoe snel een ongeluk kon gebeuren.
Toen we aan het inpakken waren om te vertrekken, deed ik haar zwemvest uit, wikkelde haar in een handdoek en zette haar op een ligstoel.
“Ik ga in de hot tub,” zei ze.
“Nee,” zei ik tegen haar. Het bubbelbad was een van haar favoriete dingen, maar ik wist dat als ze er eenmaal in zat, het me een eeuwigheid zou kosten om haar er weer uit te krijgen. “Het is nu tijd om naar huis te gaan.”
Ik liet haar op de ligstoel zitten terwijl ik een paar dingen inpakte. We hadden zes volwassenen daar staan, dus ik had het gevoel dat ik me een beetje kon ontspannen. Wat kan er immers misgaan met zoveel toezicht?
De waarheid is dat je je nooit kunt ontspannen als je kinderen in de buurt van het water hebt. Nooit.
Een paar minuten later werd ik door iets wakker geschud en ik keek om me heen om mijn dochter te zoeken. Ze was nergens te bekennen. Ik scande eerst het zwembad, maar ze was er niet. Het hek stond open dus ik dacht dat ze misschien naar buiten was gewandeld, en ik maakte me zorgen over auto’s. Ik ging er bijna eerst heen.
Ik ben zo blij dat ik dat niet heb gedaan.
Er staan drie meter hoge struiken tussen het zwembad en de hot tub; ik rende erheen om de andere kant te controleren. Ik rende erheen om de andere kant te controleren. Wat ik zag toen ik om de struiken heen kwam, deed me gruwelen.
Mijn dochter lag met haar gezicht naar beneden in het midden van het bubbelbad… en ik had geen idee hoe lang ze daar al in zat.
Ik schreeuwde tegen mijn man: “Ze ligt in het water!”Ik rende naar het bubbelbad en sprong er helemaal aangekleed in.
Ik weet niet of het de schok van de situatie was of het feit dat ik nog maar een maand na een keizersnede was en nog niet volledig was hersteld, maar ik kon mijn lichaam niet laten bewegen zoals ik wilde. Ik kon het hoofd van mijn dochter niet snel genoeg boven water krijgen. Het lukte me om haar dichter bij de rand te duwen en tegen die tijd stond mijn man ook aan de rand. Hij hield een van de tweelingen vast en reikte met zijn andere hand in het water.
Ze zeggen altijd dat de tijd langzamer gaat in een noodsituatie, maar het is een vreemde gewaarwording als het jou overkomt. Wat slechts een kwestie van seconden moet zijn geweest, voelde als een eeuwigheid. Mijn man gaf de baby snel door en begon verwoed aan mijn dochter te werken.
Ze ademde niet.
Dat beeld zal me bijblijven zo lang als ik leef. Haar ogen waren open, maar er zat geen leven in.
Ik heb in het verleden veel reanimatielessen gevolgd, maar het was al een tijdje geleden dat ik een opfriscursus had gehad en ik bevroor. Wat moest ik doen? Wat was de eerste stap? Er was geen ruimte voor enige gedachte in mijn hoofd, behalve dat mijn kind niet ademde.
Mijn man duwde wat water uit haar kleine lichaam. Reflexmatig begon ze over te geven.
Ten slotte hoestte ze en haalde adem.
We hadden 112 aan de lijn en, juist of niet, omdat ze ademde hadden we het gevoel dat we haar sneller in het ziekenhuis konden krijgen dan dat we de ambulance naar ons gemeenschappelijke zwembad konden sturen. Mijn man pakte haar op en haastte zich naar het ziekenhuis.
Op de eerste hulp namen ze me meteen mee terug. Mijn dochter zat op de schoot van mijn man op de brancard in een grote kamer, omringd door een team van artsen.
Haar zuurstofgehalte was in de 80s. Dat was slecht, vertelden ze me. Haar kooldioxidegehalte was hoog. Ze had vocht in haar longen.
Ik was in staat om mijn dochter een snelle knuffel te geven. Toen ze me zag, kreeg ze tranen in haar ogen en zei ze met haar lieve stemmetje: “Mama.”
De dokter zei dat ze haar moesten intuberen om haar te helpen ademen terwijl haar longen genazen. Hij bleef me vertellen dat alles goed zou komen, maar ik geloofde hem nog niet.
Mijn dochter werd verdoofd en geïntubeerd en we kregen te horen dat ze met een reddingsvlucht naar het kinderziekenhuis moest worden gebracht.
Het team van het kinderziekenhuis arriveerde, en nadat ze haar gestabiliseerd hadden, laadden ze haar in en reden met haar weg. Mijn man en ik bleven in de gang staan met het natte badpak van mijn dochter in de hand, terwijl vreemden mijn dochter naar de helikopter brachten die zonder ons zou wegvliegen.
Hoe is dit mogelijk? Het duurde maar een paar minuten.
Er waren genoeg volwassenen in de buurt.
Niemand van ons hoorde iets.
De meeste moeders hebben het bericht “Verdrinken lijkt niet op verdrinken” wel eens gezien. We hebben gehoord dat verdrinken geluidloos is.
Maar totdat je ziet hoe snel en geluidloos het kan gebeuren, dringt het niet echt door.
Mijn dochter maakte geen geluid. Dat kon ze niet. Ze spetterde niet. Ze riep niet om hulp. We stonden allemaal op een meter afstand terwijl ze verdronk.
In het ziekenhuis vertelden ze ons dat ze de ergste scenario’s zien op familiebijeenkomsten waar er genoeg mensen zijn om toezicht te houden. Iedereen denkt dat iemand anders toekijkt. Iedereen denkt dat ze zich kunnen ontspannen. We hebben heel, heel veel geluk gehad. De dokter zei dat m’n dochter nog 30 seconden had voor haar hart stopte. Als ik eraan denk hoe dichtbij alles was, krijg ik rillingen.
Na 24 uur aan de beademing en nog eens 24 uur in het ziekenhuis voor observatie, kon mijn dochter met ons mee naar huis, maar niet voordat ze tegen haar verpleegster had geschreeuwd omdat ze de tape had losgetrokken waarmee haar infuus op zijn plaats werd gehouden.
Heden ten dage is ze nog net zo koppig, slim en geweldig als voor haar ongeluk. Als ik weer de moed heb om met mijn kinderen naar het zwembad te gaan, kun je er donder op zeggen dat ik ze geen seconde uit het oog verlies.
Je kunt je niet ontspannen in de buurt van kinderen en water. Verdrinking kan in een paar seconden gebeuren. Het is snel en stil en het kan je kind overkomen.
Gelukkig had onze ervaring een happy end. Maar we zijn allemaal een beetje getraumatiseerd, en die ervaring zal me altijd bijblijven. Het water zal er nooit meer hetzelfde uitzien.
Dit bericht verscheen voor het eerst op Rachels blog, Busy Mommy Media.
