Iedereen die Aziaten tegenkomt die foto’s nemen, zal iets opvallen: ze houden vaak het vredesteken (of overwinningsteken) omhoog terwijl ze poseren. Misschien ben je zelf wel Aziaat en weet je niet waarom je dat doet. Dus wat is het verhaal achter dit alles?
Voordat we ingaan op de trend zelf, laten we teruggaan naar waar het “V”-teken begon te worden gebruikt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stelde Victor de Laveleye, een voormalige Belgische minister van Justitie, het teken voor in een nieuwsuitzending van de BBC als een manier om steun voor de oorlog te krijgen. Het verspreidde zich over heel Europa en wereldleiders zoals Winston Churchill gebruikten het. Het teken betekende echter “overwinning”, niet “vrede”.
Toen president Richard Nixon het gebruikte om de overwinning in de oorlog in Vietnam uit te roepen, veranderden demonstranten die tegen de oorlog waren de betekenis in “vrede” als een subtiele manier om tegen de oorlog te protesteren. Maar hoe is het gebaar zo groot geworden in Azië?
De trend lijkt het populairst te zijn in China, Japan en Taiwan en de oorsprong ervan gaat terug tot het einde van de jaren zestig, aldus Time. Het werd echter pas een trend aan het eind van de jaren 1980.
Een theorie suggereert dat het begon met Janet Lynn, een Amerikaanse kunstschaatsster die favoriet was om de gouden medaille te winnen op de Olympische Spelen van 1972 in Japan. Haar dromen werden echter verpletterd toen de toen 18-jarige viel tijdens haar optreden. In plaats van verdrietig te kijken, glimlachte ze gewoon, wat het publiek schokte omdat het tegen de Japanse norm van “gezichtsbehoud” inging.
“Ze konden niet begrijpen hoe ik kon glimlachen terwijl ik wist dat ik niets kon winnen,”
vertelde Lynn aan Time. “Ik kon de volgende dag nergens heen zonder mensenmassa’s. Het was alsof ik een rockster was, mensen gaven me dingen, probeerden mijn handen te schudden.”
Lynn werd in één klap een beroemdheid in heel Japan en begon mediatournees door het hele land. Gedurende die tijd, knipperde ze vaak met het vredesteken tijdens foto ops. Het gebaar verscheen ook in de honkbalmanga Kyojin no Hoshi (Star of the Giants) uit 1968, waar het hoofdpersonage een broodnodige goedkeuring van zijn vader krijgt als hij het “V”-teken omhoog gooit tijdens een kritiek deel van het verhaal.
Ook al is het van oorsprong, de reclame heeft waarschijnlijk de meeste invloed gehad op de populariteit ervan. In die tijd flitste de Japanse beroemdheid Jun Inoue naar verluidt met het bord tijdens haar reclamespotjes voor Konica-camera’s. Dit, samen met de massaproductie van camera’s en de trend om er kawaii (schattig) uit te zien onder de Japanse vrouwelijke jeugd, creëerde de “V-teken” trend. Dit is niet anders in de populariteit van de “duck face” bij het nemen van selfies in het modernere tijdperk.
Hoewel er prominente betekenissen achter het gebaar zitten, is het een gewoonte geworden in de populaire cultuur waar velen geen duidelijke reden lijken te kunnen vinden waarom ze het doen. Imma Liu, een kind uit Hongkong, vertelde Time dat ze niet wist waarom ze het gebaar graag maakt, maar dat ze zich gewoon “gelukkig” voelt als ze het doet.
Kuangwei Huang, een Quora-gebruiker die op Taiwan is opgegroeid, zegt dat de trend al meer dan 40 jaar bestaat en dat het niet wordt geïnterpreteerd als een vredesteken, maar als de “Y” in “Yeah!”.
“Taiwan was een Japanse kolonie voor een langere tijd, dus veel van de Japanse cultuur werden naar Taiwan gebracht en ze volgen het nog steeds tot op de dag van vandaag.”, schrijft hij.
“Veel Taiwanese meisjes (en jongens) doen ook het ‘vredesteken’ wanneer ze poseren voor foto’s, en wanneer ze dat doen, bedoelen ze echt ‘Yeah!’, niet het vredesteken dat Amerikanen gewend zijn. Dus omdat dat is hoe de Taiwanezen het interpreteren, denk ik dat het veilig is om aan te nemen dat Japanse meisjes (en jongens) het op dezelfde manier interpreteren.”