Wie we hierna zullen zijn
Het is net zo belangrijk om je liefde te uiten aan je vrienden als het je partner of familie is. Misschien wel meer.
Het klonk als een symfonische gong op mijn telefoon. “We zouden onze vrienden net zoveel moeten vertellen dat we van ze houden als we dat tegen onze partners zeggen,” sms’te mijn beste vriendin, Carmen, me een paar jaar geleden op een dag. Het bericht was tegelijkertijd onthullend en, dacht ik, fundamenteel correct. Dat het kwam van een vriend die, in tegenstelling tot mij, getrouwd is en een ouder, maakte het des te meer resonant.
Die tekst was een keerpunt. Ik ben niet altijd de meest demonstratieve vriend geweest, maar een punt maken van een routine liefdesverklaring veranderde niet alleen hoe ik mijn vriendschap met haar zie, maar alle hechte relaties in mijn leven. Na twee jaar “Ik hou van je” tegen Carmen en andere vrienden gezegd te hebben, zie ik het nu als een dagelijks of wekelijks contract voor een type relatie dat niet door een contract beheerst wordt. Het is een van de enige manieren waarop we ons aan onze beste vrienden kunnen binden – vooral nu we ze niet meer persoonlijk kunnen zien zoals vroeger.
Noem het wijsheid als je wilt. Terwijl Vadertje Tijd mijn greep op de klif van de jongvolwassenheid verslapt en ik gillend in de vallei van How Do You Do, Fellow Kids duik, is mijn dankbaarheid voor vriendschap gestegen. Of, tenminste, ik heb geaccepteerd dat ik een soort van gelinkt-arm netwerk nodig heb om de val te breken.
Dus ik zeg het. Niet bij elke uitwisseling of interactie; misschien minder dan de helft. Soms gebeurt het na een snelle heen-en-weer, als de een of de ander van ons weg moet rennen en onze aandacht moet verleggen. Soms, maar niet altijd, als we persoonlijk afscheid nemen. Ik zei het meer in maart en april, die grijze maanden van jammerende ambulances en handgenaaide maskers die opriepen tot een collectieve balansopname. Maar nu ik het zeg, voelen de woorden bevestigend – een verzekering van een toekomst temidden van het eeuwige nu.
Het is geen verrassing dat vriendschap letterlijk goed voor ons is. Uit een 10-jarig Australisch onderzoek naar veroudering bleek dat de mensen met de meeste vrienden gemiddeld 22% langer leefden dan de mensen met de minste vrienden. Volgens die invloedrijke studie is vriendschap zelfs belangrijker voor ons lichamelijk en geestelijk welzijn dan onze relaties met naaste familie en echtgenoten. Voormalig VS-chirurg-generaal Vivek Murthy stelde onlangs dat gezonde relaties met familie en vrienden net zo essentieel zijn als beademingsapparatuur en vaccins voor ons wereldwijde herstel van de pandemie.
De meeste van onze levens zijn op de een of andere manier gestructureerd rond de fulltime werkweek, die slechts genoeg tijd en energie kan overlaten om die van onze relaties te verzorgen die letterlijk het dichtst bij huis zijn. Maar we moeten “Ik hou van je” zien als een stapsgewijze investering. Het kost weinig moeite om de woorden zelf uit te spreken; het is minder een groot gebaar dan een terugkerende belofte om te blijven verschijnen. Om lief te hebben is om in te kiezen, opnieuw en opnieuw.
Zoals schrijvers/podcasters Aminatou Sow en Ann Friedman schrijven in hun nieuwe boek, Big Friendship, “Actie is vooral belangrijk voor vriendschap, die geen familiale verwachtingen of huwelijkslicentie met zich meebrengt. Als je geen actie onderneemt om het als belangrijk te markeren en het levend te houden, zal een vriendschap niet overleven.”
En dat is waar de vriend-liefde de sleutel is. Zeggen “Ik hou van je” is actie, ja. Maar het is vooral een manier om je tot actie te verplichten.