Ik vind dat er een waarschuwingssticker op de omslag van Het huis op de hoek van Poeh van A.A. Milne moet worden geplakt. De sticker moet ouders waarschuwen dat als ze ook maar een beetje treuren dat hun kind naar de kleuterschool, de kinderdagverblijf of zelfs de universiteit gaat, ze het laatste hoofdstuk van het boek moeten vermijden, getiteld “Hoofdstuk Tien: waarin Janneman Robinson en Poeh naar een betoverde plek komen, en we hen daar achterlaten.”
Recentelijk was ik die ouder. Mijn zoon, James, begon met de kleuterschool op de school waar ik les geef. Ik heb op dit jaar gewacht sinds James werd geboren. De wetenschap dat hij uitstekend onderwijs krijgt, dat ik hem de hele dag kan zien, en het gemak om hem mee naar school te nemen en aan het eind van de dag met hem weg te gaan, zijn voor een werkende moeder net sprinkles on the top of a cupcake.
Op de eerste schooldag trok James zijn uniform aan, sjouwde met zijn eigen draagtas, gaf me een knuffel en voegde zich rustig bij de andere nieuwe leerlingen in de rij. Terwijl ik me zo tevreden had moeten voelen als Poeh met een volle pot honing, voelde ik me zo leeggelopen als Iejoor als hij zijn staart verliest. In zijn blauwe polo en kaki short, mengde James zich snel tussen de andere studenten. Mijn baby verdween voor mijn ogen!
De hele eerste schoolweek had ik het teleurstellende gevoel dat ik eens goed moest huilen. Tranen dreigden te druppelen terwijl ik mijn klas voorlas uit klassiekers als Chrysanthemum en The Kissing Hand. Een brok vormde zich in mijn keel terwijl ik schoollunches klaarmaakte en uniformen opvouwde ter voorbereiding op de volgende schooldag. Mijn emoties zoemden rond mijn hoofd als bijen die voelen dat hun honing wordt bedreigd door een kleine zwarte regenwolk.
Book Deals Nieuwsbrief
Meld je aan voor onze Book Deals nieuwsbrief en krijg tot 80% korting op boeken die je echt wilt lezen.
Op een avond toen ik James naar bed bracht, wierp ik een blik op zijn boekenkast en zag het licht van het nachtlampje weerkaatsen op de witte rug van The House at Pooh Corner. Ik herinnerde me het laatste hoofdstuk van het boek en realiseerde me dat het lezen van een verhaal van A.A. Milne, zelf een ouder in een vergelijkbare situatie, me kon helpen me beter te voelen. Als de waarschuwingssticker er was geweest, zou die niet zijn opgevolgd!
Het hoofdstuk begint met de volgende woorden: “Janneman Robinson ging weg. Niemand wist waarom hij wegging, niemand wist waarheen… Maar op de een of andere manier voelde iedereen in het bos dat het eindelijk gebeurde.” Mijn eigen zoontje ging ook weg. Niet naar een kostschool of zelfs maar een school waarvoor je een busrit moest maken, maar hij begon toch aan een leven ver weg van zijn vader en mij en het gebeurde eindelijk.
Tijdens het vervolg van het verhaal maken Janneman Robinson en Poeh een wandeling naar een betoverde plek (een speciale plek boven in het bos) en Janneman Robinson zegt: “Maar wat ik het liefste doe is Niets… Dat is als mensen naar je roepen net als je weggaat om het te doen, Wat ga je doen, Janneman Robinson, en je zegt, O, niets, en dan ga je het doen.” Janneman Robinson klaagt dat als hij naar school gaat, hij niet meer Niets mag doen. Als James opgroeit, zal hij ook minder Niets doen. Luie ochtenden met knuffelen in bed, wandelingen door de buurt om stokken te verzamelen, en avonden waarop hij een handdoek met capuchon draagt en kijkt hoe het water in de badkuip wegloopt, zullen op een dag tot een einde komen.
Terwijl hij elkaars hand vasthoudt, zegt Janneman Robinson ernstig: “Als ik-als ik niet helemaal…Poeh, wat er ook gebeurt, je zult het begrijpen, toch?” Poeh vraagt, “Wat begrijpen?” Christopher erkent dat hij, net als alle kinderen, Het Honderd Bunder Bos zal verlaten.
Ik las dit laatste deel en kon eindelijk mijn tranen bedwingen. Na de broodnodige catharsis, voelde ik me een klein beetje beter. A.A. Milne en andere ouders voor mij zagen hun kinderen opgroeien. We zullen altijd de herinneringen hebben aan toen ze klein waren. Milne eindigt de boeken door te schrijven, “Dus gingen ze samen weg. Maar waar ze ook heen gaan, en wat hen onderweg ook overkomt, op die betoverde plek aan de top van het Woud zullen een kleine jongen en zijn Beer altijd blijven spelen.”