De geschiedenis van het begrip en de aanbevelingen van psychologen met betrekking tot woede weerspiegelt de geschiedenis van de ambivalentie van onze cultuur ten opzichte van deze sterk geladen emotie (Travis, 1989). Op dit moment is het echter de plicht van ons allemaal om de noodzaak van reflectie om ons te helpen reageren op in plaats van reageren op een zeer natuurlijke en leerzame emotie te herkennen.
Let it All Hang Out!
In de jaren 1970 veel therapeuten bepleit dat de gezondste uitdrukking van woede was om “Laat het allemaal hangen uit!” – ongeacht de gevolgen voor anderen. Misschien, in overeenstemming met de opstandigheid van de jaren ’60 en de “ik”-generatie van de jaren ’70, suggereerden ze dat dit doen – zolang het verbaal bleef – de spanning van de woede zou losmaken. In de daaropvolgende jaren bleek dat dit de woede juist deed escaleren, de woede van anderen uitlokte en de stress deed toenemen.
Voor een groot deel moedigde deze in zichzelf gekeerde norm onbewust een terugkeer aan naar de kwellingen van de vroege kindertijd – een ontwikkelingsfase die werd gekenmerkt door impulsiviteit, minimaal vermogen tot zelfreflectie en ongelijke aandacht voor anderen. Door de lens van neuroplasticiteit weten we nu dat dergelijke acties de kans op herhaling alleen maar vergroten.
Hoewel hun vermaning misschien niet zo direct is als “Laat alles maar hangen”, ondersteunen verschillende trends in de afgelopen jaren de onderliggende boodschap dat gevoelens reflectie moeten overtroeven. Anti-intellectuele sentimenten, verminderd vertrouwen in de wetenschap, en de toegenomen aanmoediging om “op je gevoel te vertrouwen” – vormen samen een krachtige kracht tegen denken alvorens te handelen, als een manier om lijden aan te pakken. Dit mandaat roept op tot het inruilen van gevoelens voor gedachten en is uiteindelijk een petrischaal voor een cultuur van destructieve woede.
Gezonde woede” daarentegen vraagt om reflectie. Het vereist dat we de tijd nemen en de moeite doen om de rationele geest in staat te stellen de emotionele geest te overstemmen. Als zodanig doet het een beroep op ons om een belangrijk aspect van ons mens-zijn – ons vermogen om te redeneren en problemen op te lossen – vollediger te omarmen.
We leven in een tijd waarin veel mensen beschaafdheid en bedachtzame discussie als zwakte beschouwen – en het uiten van woede, een deugdzaam voorbeeld van kracht. En sommige mensen ervaren een roep om beschaafdheid als toegeven aan “politieke correctheid”. Bepaalde politieke leiders die woede aanwakkeren – evenals de aanwezigheid van sociale agressie en pesterijen in cyberspace – weerspiegelen deze trend. Tegelijkertijd lijken veel media te grijpen naar emotie in plaats van naar echte reflectie en discussie.
Veel mensen voelen zich totaal weerloos tegen een opflakkering van woede. Maar al te vaak hoor ik mijn cliënten beweren: “Mijn woede neemt gewoon de overhand! Ik heb niet het gevoel dat ik een keuze heb!” en “Ik ben altijd al zo geweest.” En, maar al te vaak, geeft een verkenning van hun achtergrondverhaal duidelijk inzicht in hoe ze woede hebben gebruikt om een innerlijke pijn te ontwijken. Om deze reden ben ik woede in de kern gaan zien als een uitwas van een behoefte aan zelfcompassie.
DE BASIS
- Wat is woede?
- Zoek een therapeut om te genezen van woede
Wanneer we boos zijn, richten we onze aandacht naar buiten – op de persoon of situatie die bijdraagt aan onze woede. Op deze manier, verstrikt raken in de wervelwind van woede vermindert het bewustzijn van ons lichaam en de inherente spanning die gepaard gaat met woede: gevoelens van bedreiging en andere negatieve gevoelens die eraan voorafgaan. Zulke momenten zijn afwezig van reflectie. Gezonde woede” daarentegen vereist reflectie, het vermogen om stil te staan en te beoordelen of de dreiging die we voelen reëel en dreigend is, om de urgentie van de situatie te bepalen, en om gepast en constructief te reageren.
Gezonde woede
Door de jaren heen dat ik met cliënten werk, ben ik de zeer positieve aspecten van woede gaan waarnemen en heb ik specifieke vaardigheden gedefinieerd die essentieel zijn voor de beoefening van “gezonde woede”. Deze omvatten het volgende:
1. Gezonde woede betekent woede observeren en ervaren zonder erdoor overweldigd te worden en erop te reageren.
2. Gezonde woede betekent onze woede herkennen als een signaal om de gevoelens, gedachten en lichamelijke gewaarwordingen die eraan voorafgaan te onderzoeken.
3. Gezonde woede betekent woede zien als een signaal om onze aandacht naar binnen te richten om onze kernverlangens, -behoeften en -waarden te identificeren.
4. Gezonde woede vraagt om het ontwikkelen van zelfcompassie, wat vaardigheden omvat om ons gevoel van veiligheid en verbinding te vergroten.
Anger Essential Reads
5. Gezonde woede omvat het ontwikkelen van strategieën om woede los te laten, wat kan inhouden dat je anderen en jezelf vergeeft.
6. Gezonde boosheid omvat compassievolle praktijken die geen lijden veroorzaken voor anderen of voor onszelf.
7. Gezonde boosheid betekent leren hoe assertief met anderen te communiceren.
8. Gezonde boosheid vergroot onze veerkracht en ons algehele welzijn.
Mijn onderzoek en klinische praktijk hebben mijn opvatting geïnformeerd dat het cultiveren van gezonde woede zelfreflectie inhoudt, met behulp van vaardigheden uit drie brede gebieden van begrip en beoefening: mindfulness en mindfulness meditatie, compassie (inclusief zelfcompassie), en zelfbewustzijn.
Mindfulness en mindfulness meditatie helpen je je eigen ervaringen te observeren zonder erop te reageren of erdoor overweldigd te raken. Het omvat het omarmen van de nieuwsgierigheid van een kind als je gedachten, gevoelens en lichamelijke reacties te bekijken als zijnde tijdelijk in plaats van een vast onderdeel van wie je bent. Dit biedt een grotere vrijheid om te kiezen hoe je erop reageert.
Onderzoek naar zelfcompassie heeft aangetoond dat zelfcompassie veerkracht en stabiliteit vergroot, negatieve zelfevaluaties, defensiviteit en de dwang om jezelf als beter dan anderen te zien, vermindert. Gedachten en handelingen die zelfcompassie ondersteunen, bieden de kalmerende essentie om met de spanning van onze pijn te zitten.
Wanneer mindfulness en zelfcompassievaardigheden samen worden beoefend, “verminderen ze reactiviteit, versterken ze autonomie, bevorderen ze emotionele gevoeligheid, vergroten ze het begrip van historische bronnen van ons leed, en bieden ze richtlijnen voor veilige, effectieve communicatie”, zegt Harvey Aronson, auteur van Buddhist Practice on Western Ground.
Een groter zelfbewustzijn helpt ons om de wisselwerking tussen gedachten, gevoelens en lichamelijke gewaarwordingen die bijdragen aan woede te begrijpen – en om die te identificeren die helpen het traject van woede-opwekking te remmen.
Door een verbintenis aan te gaan om de praktijk van gezonde woede te cultiveren, profiteren we van onszelf en anderen. Mindfulness, zelfcompassie en zelfbewustzijn kunnen ons mededogen voor anderen vergroten, omdat we authentieker en gelukkiger worden in onze relaties. Deze praktijken vereisen toewijding, inspanning en geduld, maar ze helpen ons om een bevredigender leven te leiden.
In volgende berichten zal ik dieper ingaan op deze drie benaderingen voor het cultiveren van gezonde boosheid. Ik zal ook de belangrijkste uitdagingen identificeren om dit te doen en hoe deze te overwinnen.
Travis, C. (1989). Woede: The Struggle for Emotional Control in America’s History. Chicago: University of Chicago Press, 1989.