Alai

Het lijkt nog maar gisteren dat je kind een lieve, knuffelige, perfecte kleine baby was. En toen werd ze één en werd ze… een peuter. U maakt zich misschien een beetje zorgen over haar nieuwe peutergedrag.

Maak je geen zorgen! Ze is nog steeds dezelfde lieve, knuffelige, perfecte kleine engel. Ze is alleen een beetje meer… eigenzinnig nu. En raad eens? Je kunt je ontspannen, want dat is heel normaal.

Disclaimer: Dit is geen allesomvattende gedrags-ontwikkelingssamenvatting. Het is eerder een spiekbriefje met algemene gedragsnormen voor peuters en wat je kunt verwachten als het gaat om de capaciteiten en het gedrag van een eenjarige.

Tussen de 12 en 24 maanden (nu!) zullen de cognitieve vaardigheden van je kind exploderen.

U zult waarschijnlijk grote veranderingen opmerken tussen 12 en 18 maanden, en vervolgens opnieuw rond de grens van twee jaar.

Voorbeeld: in vergelijking met eenjarigen zijn 18-maanden-jarigen vaker resistent tegen verandering of overgangen. Waarom?

Omdat ze weten wat ze willen en wanneer ze dat willen (en ook wat ze niet willen, zoals het park verlaten als je zegt dat het tijd is om naar huis te gaan), maar ze zijn nog niet in staat om hun wensen aan je kenbaar te maken – niet in woorden, in ieder geval.

Ze vertellen je wat ze wel en niet willen door te huilen, te schoppen en op een verbazingwekkende manier hun rug te buigen zodat je ze niet kunt oppakken (serieus, de rug-boog-van-de-hel is de vloek van het bestaan van elke peuterouder).

En als u denkt dat uw kind u extra problemen bezorgt rond zijn halve verjaardag, dan verbeeldt u het zich niet: volgens het Gessell Instituut hebben kinderen in de leeftijd van 1-3 de neiging om tijden van “evenwicht” door te maken rond hele jaren (1, 2 en 3) en “onevenwichtigheid” rond halve jaren (1., 2.5 en 3).5, 2,5, en 3,5). Het kan zijn dat je kleine schat op de leeftijd van één en weer op de leeftijd van twee, en een totale verschrikking op anderhalf en twee-en-een-half.

Dier gedrag van peuters is fascinerend, toch? Weet dat je niet alleen bent; het hoort allemaal bij het opgroeien.

Toddler Behavior: Emoties, vermaak en taal

Het is waar: eenjarigen zijn net puppies… ze zijn op deze leeftijd alleen in staat om emoties in eenvoudige vormen te ervaren, wat neerkomt op primitieve vormen van genegenheid, jaloezie, sympathie en bezorgdheid. Daar komt nog bij dat ze hun emoties nog niet onder controle hebben.

Zie je? Je bent niet gek!

De gevoelens van eenjarigen zijn grillig en onvoorspelbaar, en ze zijn al in staat tot gewelddadige, plotselinge uitbarstingen van drift. Maar goed dat ze geen Twitter-account hebben, want dat kan problemen geven…

Eenjarigen zijn hartstochtelijke kleine opdonders. Ze handelen, bewegen en communiceren met hun hele lichaam; je kunt merken dat ze zich omdraaien om ergens naar te kijken, in plaats van alleen hun hoofd te draaien. Bovendien gebruiken ze vaak hun hele lichaam om hun emoties over te brengen (blijdschap, verdriet, boosheid, verdriet, enz.). Daarom gooit je peuter zich op de grond als je iets afpakt wat ze wil hebben.

Aan de andere kant is dit ook de reden waarom je je eenjarige CRACKING UP kunt betrappen bij iets amusants, zoals een grappig geluidje of een nieuw trucje.

Dit betekent echter ook dat er woede-uitbarstingen kunnen ontstaan over de meest onbenullige zaken (hoe durf je dat scherpe mes uit haar handen te pakken? Wist je niet hoeveel het voor haar betekende?! Haar leven is geruïneerd!).

Als je wilt lachen, kijk dan eens naar de vele “redenen waarom mijn kind huilt”-montages op internet.

Zo zie je maar dat het gedrag van peuters dat met de “verschrikkelijke tweeën” wordt geassocieerd, vaak al veel eerder de kop opsteekt. (U kunt hier meer lezen over het overleven van driftbuien.)

Amusements

Ok, genoeg van de … uitdagingen. Laten we het eens hebben over wat eenjarigen gelukkig maakt!

Eenjarigen houden van tegenstellingen en conclusies (d.w.z. dingen dichtdoen, dingen die vallen/op de grond vallen… vandaar dat peuterspelletje waar ouders dol op zijn, namelijk al hun eten op de grond gooien).

Ze houden ook van herhaling (is er een Guinness Record voor het aantal keren achter elkaar Harry de Vieze Hond voorlezen?), dus wees niet verbaasd als ze steeds weer hetzelfde doen. (FYI, deze voorliefde voor herhaling is een van de redenen waarom zo veel deskundigen routines aanprijzen als een go-to met jonge kinderen.)

Taal

Taalbegrip zal absoluut exploderen tijdens dit jaar. Met één maand begrijpt een kind misschien maar één of twee eenvoudige commando’s (zoals “nee” of “stop”), maar met 18 maanden kunt u erop rekenen dat uw kind het meeste begrijpt van wat u zegt (het wordt tijd dat u op uw woorden gaat letten – uw spreektijd loopt ten einde!). In feite zal haar niveau van taalbegrip haar eigen woordenschat ver overtreffen.

Toch zullen eenjarigen niet in staat zijn om rationele verklaringen te volgen. Hoewel zij misschien oorzaak en gevolg op een rudimentaire manier beginnen te begrijpen, hebben zij geen gezond verstand en kunnen zij het concept van fysiek gevaar niet begrijpen of waarnemen. Mijn zoon (die van Brit) vertellen dat de muur van onze tweede verdieping beklimmen een “no-no” is omdat hij kan vallen en gewond kan raken, zal hem er bijvoorbeeld niet van overtuigen het niet meer te proberen, maar hem elke keer als hij begint te klimmen mee naar binnen nemen, zou dat wel eens kunnen doen.

Om het nog maar eens te herhalen: er zit niets in hun hersentjes dat hen ervan weerhoudt om bijvoorbeeld een drukke straat op te rennen (het is verbazingwekkend dat de mensheid zo ver is geëvolueerd, nietwaar?).

Eenjarigen beginnen zich ook dingen te herinneren die eerder zijn gebeurd, hoewel hun geheugen zeker niet zo scherp zal zijn als dat van een volwassene of een ouder kind.

Een ander klein, maar nuttig weetje: als een kind één jaar is, ziet het ongeveer even goed als een volwassene… dus verstop je chocoladevoorraad ergens uit het zicht!

Zintuigen en het Zelf

Ik en… Ik

Een eenjarige begrijpt in principe niet dat anderen als afzonderlijke wezens bestaan. Hij begrijpt niet dat wat hij doet gevolgen kan hebben voor iemand anders, of dat hij zelfs controle heeft over zijn eigen gedrag. Als gevolg daarvan is een eenjarige niet in staat tot medelevende consideratie (ja, wat je vermoedde is waar). Ze zijn dus van nature egocentrisch en gaan alleen met andere mensen om als ze daar zin in hebben. Het resultaat: een klein mensje met een “bijna ongelofelijk egocentrisme”.

Daarnaast zijn eenjarigen niet in staat zich gemakkelijk aan te passen aan wat er gaande is en zijn ze niet in staat te gehoorzamen aan onze verzoeken. Ze kunnen bijvoorbeeld niet op commando “wees stil!” zeggen, en ze gaan niet gemakkelijk van het ene ding naar het andere als we dat willen… vandaar dat “overgangstijd” op deze leeftijd een klassiek probleemgebied wordt (bijv. de speeltuin verlaten om naar huis te gaan). Je zou dit kunnen samenvatten door te zeggen dat eenjarigen van nature niet meewerken, maar buiten hun schuld.

Onafhankelijkheid

Vanaf ongeveer 18 maanden (en tot ongeveer de leeftijd van drie), is de spanning tussen onafhankelijkheid en afhankelijkheid een altijd aanwezig thema. Zodra peuters woorden aan elkaar kunnen rijgen om zinnen te vormen, kan “doe het zelf” een bekende zin worden!

Een andere manier om dit te zien is het “behoefte-afwijssyndroom”: je kind kan het ene moment om je vragen en het volgende moment je afwijzen… voortdurend heen en weer gaan. Het is een duw-trek scenario, en het kan ongelooflijk frustrerend zijn (en misschien zelfs kwetsend), maar ik beloof je, het is normaal. (We gaan dieper in op deze autonomie/afhankelijkheid spanning in ons stuk over twee-jarigen normen.)

Een-jarigen zijn zintuiglijke wezens. Voor het grootste deel leren ze door dingen lichamelijk te doen en te ervaren. Ze hebben de neiging “met hun voeten te denken” en merken andere dingen vaak pas op als ze er bijvoorbeeld tegenaan zijn gelopen.

Ze zijn “puur motorisch gedreven” en rennen snel en willekeurig rond. Zij zijn impulsief. (Dit maakt ze ook erg vermakelijk; het is net alsof je kijkt naar kleine, dronken – en soms oorlogszuchtige – matrozen). Hun aandachtsspanne is vrij kort en ze blijven niet erg lang op één plaats of bij één activiteit (dus doe jezelf een plezier en verwacht niet dat ze dat doen).

Sociale interactie (of het gebrek daaraan) en spel

Dus, we hebben het erover gehad dat eenjarigen in een wereld leven waarin alleen zijzelf bestaan, maar als ze intimiteit met anderen tonen, is dat bijna strikt beperkt tot hun verzorgers. Verder geven ze niet echt om anderen.

Als je een eenjarige hebt, heb je in feite een kleine sociopaat in je huis rondlopen (een schattige sociopaat, maar niettemin een sociopaat)…

Als zodanig is “sociaal gedrag” op dit punt zo goed als onbestaande.

Op deze leeftijd bestaan de meeste interacties met anderen uit het stellen van eisen – eenjarigen zien andere mensen meestal als een middel om te krijgen wat ze willen. Zelfs in een groep kinderen blijven ze tamelijk geïsoleerd en spelen ze op zichzelf, naast anderen. Dit wordt parallel spel genoemd en is heel typisch peutergedrag.

Ik weet dat je hunkert naar een speelafspraakje waar je kleintje echt speelt met het kind van je vriend, maar op deze leeftijd gaat dat waarschijnlijk gewoon niet gebeuren. In feite hebben de meeste eenjarigen nauwelijks aandacht voor andere kinderen, behalve misschien voor de voorwerpen die ze bezitten, of als iets dat uit de weg moet worden geduwd.

Toddler Carjacking

Toen Lucie één was, namen we haar mee naar het plaatselijke park. Op een keer bracht een oudere peuter een coole auto mee. Nadat Lucie de auto had uitgekozen, liep ze naar het kind toe, duwde hem eraf (Grand Theft Auto-stijl) en onder het gegil van het slachtoffer, ging ze ervandoor in de auto.

Peuter carjacking, jongens. Ze willen geen kwaad doen, maar ze stoppen voor niets om te krijgen wat ze willen!
Woord aan de wijze ouders: als je coole dingen meeneemt naar het park die niet gedeeld mogen worden, dan nodig je alleen maar problemen uit!

“Dat is mijn auto, man – ga weg!”

De meeste peuters van deze leeftijd hebben meer contact met volwassenen dan met kinderen – ze kletsen bijvoorbeeld tegen volwassenen, maar bijna nooit met andere kinderen.

Niet om het nog eens te benadrukken, maar het is belangrijk om te weten dat het typische kind gewoon niet geïnteresseerd is in andere kinderen, en als hij dat wel is, ziet hij ze meer als objecten die verkend moeten worden.

Ik (Marissa) merk dit vaak bij mijn tweeling van 18 maanden oud. Ze porren en prikken naar elkaar, duwen elkaar naar beneden, trekken aan elkaars haar, maar tot mijn grote ontsteltenis communiceren of spelen ze bijna nooit op een echte, “auw, kijk eens naar die tweelingband!” manier.

Het is dus gewoon peutergedrag van eenjarigen om andere kinderen niet alleen te negeren, maar ook om ze te slaan, te duwen of in het algemeen ruw met ze om te gaan. Het zijn geen vreselijke mensen; het hoort gewoon bij de ontdekkingsdrang. Sommige deskundigen zeggen dat eenjarigen geen onderscheid kunnen maken tussen mensen en dingen, en dat ze net zo destructief kunnen zijn voor andere kinderen als voor voorwerpen (zoals die mooie glazen vaas van je huwelijk die je waarschijnlijk buiten bereik had moeten plaatsen…).

Het is een goed idee om peuters op deze leeftijd nooit alleen te laten met huisdieren, want een eenjarige kan onbedoeld een kat of hond verwonden; in feite is dit de manier waarop veel hondenbeten ontstaan.

Een andere belangrijke verwachting die je niet van peutergedrag moet hebben: verwacht niet dat je eenjarige deelt. Helemaal niet. Gaat niet gebeuren. Je hoeft niet die moeder in de zandbak te zijn die te veel uitlegt en zegt: “Oh Brixley, je moet delen!” Nope, je bent van de haak!

Als we eenmaal accepteren wat te verwachten is (en niet!) voor elke leeftijdsgroep, kunnen we kalm blijven als ze de sociale normen overtreden. Het is misschien gênant voor u, maar als anderen zelf kinderen kennen (of hebben gehad), hoeft u zich geen zorgen te maken – ze snappen het wel!

Betekent dit dat we onze eenjarigen anderen naar believen moeten laten terroriseren?

Wanneer beginnen we met het aanleren van manieren?

Het zit zo: kinderen “krijgen” pas manieren rond hun derde, kort nadat ze empathie beginnen te ervaren, hoewel ze op jongere leeftijd al kunnen beginnen met het aanleren van bepaalde sociale gewoonten. Je kunt je kind dus letterlijk trainen om dingen te zeggen als “alsjeblieft” (klinkt meer als “peeez”), “dank je”, “hallo”, “tot ziens”, enz. vanaf zijn eerste, hoewel hij het concept van manieren waarschijnlijk pas later zal begrijpen.

Nu u weet wat als “normaal” cognitief, sociaal en ontwikkelingsgericht gedrag voor een eenjarige wordt beschouwd, volgt hier een korte opsomming van gedragingen die een gesprek met de kinderarts van uw kind kunnen rechtvaardigen:

– Toont geen interesse in anderen

– Maakt geen oogcontact

– Lacht niet

– Brabbelt niet met 12 maanden

– Draait zich niet om om te zien waar een geluid vandaan komt of reageert niet op harde, atypische geluiden

– Wordt niet graag aangeraakt

– Wijst niet op voorwerpen waarin ze geïnteresseerd is

– Zwaait niet met 12 maanden

– Gebruikt geen losse woorden met 16 maanden of twee-woordzinnen met 24 maanden

– Verliest verbale of sociale vaardigheden – babbelde of lacht naar anderen en nu niet meer

– Stoort anderen en trekt zich terug in zijn/haar eigen wereld

Sommige van deze signalen kunnen wijzen op een vertraging of een ernstiger probleem – of het kan ook helemaal niets zijn. Om het zeker te weten, bespreekt u het met de kinderarts van uw kind.

In Conclusie

Dus ouders, dit is wat u moet onthouden: redelijke verwachtingen hebben voor het gedrag, de sociale vaardigheden en het algemene gedrag van uw eenjarige is uw eerste stap om uw geestelijke gezondheid te behouden en uw kind (en uzelf) voor te bereiden op succes. De waarheid is dat eenjarigen vaak kleine klootzakken zijn – maar ze zijn zo schattig, het is oke! Haha.

Het is belangrijk om deze gedragsgeneralisaties in je achterhoofd te houden als het gaat om het experimenteren met een disciplinaire aanpak die voor jou werkt. Als je klaar bent, kun je onze beproefde disciplinaire technieken voor peuters bekijken.

Goed geluk, blijf sterk, en geniet van deze kostbare (maar uitdagende) nieuwe wereld van de peutertijd.

Geschreven en bewerkt door Brit, Marissa, Meg, en Alicia ~

Terug naar: Peutertijd

• What to Expect at 2
• What to Expect at 3

Zie ook: Leuke activiteiten voor uw 13-maanden-oude

Louise Bates Ames en Frances L. Ilg, Your One-Year-Old: The Fun-Loving, Fussy 12-To 24-Month-Old, herdruk editie (New York: Dell, 1983), 21.

Ibid., 44.

Charles E. Schaefer and Theresa Foy DiGeronimo, Ages and Stages: A Parent’s Guide to Normal Childhood Development, 1 editie (New York: Wiley, 2000), 59-60.

Ames and Ilg, Your One-Year-Old, 48.