In maart publiceerde Usable Knowledge een artikel over ethisch samenwerken, waarin de ideeën van onderzoekers werden verkend over hoe klaslokalen en scholen kunnen worden ontwikkeld waar samenwerking wordt gekoesterd maar spieken wordt vermeden. Het artikel biedt verschillende verklaringen voor waarom leerlingen spieken en geeft krachtige ideeën over hoe ethische gemeenschappen kunnen worden gecreëerd. Ik vroeg me af hoe leerlingen zelf op deze ideeën zouden reageren en of hun ervaringen met spieken overeenkwamen met de inzichten van de onderzoekers. Met andere woorden, hoe “lezen jongeren de wereld”, om Paulo Freire te citeren, als het gaat om vragen over spieken, en wat zouden we van hun perspectieven kunnen leren?
Ik werkte samen met Gretchen Brion-Meisels om deze vragen te onderzoeken door met twee klaslokalen van leerlingen uit Massachusetts en Texas te praten over hun ervaringen met spieken. We vroegen deze jongeren om hun eigen inzichten en ideeën over spieken te verbinden met de ideeën beschreven in “Ethisch Samenwerken”. Ze schreven vanuit verschillende perspectieven, worstelden met de vraag wat bedriegen is, waarom mensen bedriegen, hoe mensen bedriegen en wanneer bedriegen ethisch aanvaardbaar kan zijn. Op deze manier verschaffen zij ons aanvullende inzichten in waarom leerlingen spieken en hoe scholen ethische samenwerking beter kunnen bevorderen.
Why Students Cheat
Studenten bekritiseerden zowel de individuele besluitvorming van medeleerlingen als de schoolgebaseerde structuren die spieken aanmoedigen. Julio (Massachusetts) schreef bijvoorbeeld: “Leraren maken zich druk om spieken omdat het niet eerlijk is dat leerlingen goede cijfers halen als ze zich niet aan de regels van de leraar houden.” Zijn perspectief vertegenwoordigt een reeks ideeën die we hoorden, die suggereren dat spieken een onethische beslissing is, veroorzaakt door persoonlijke inschattingsfouten. Umna (Massachusetts) herhaalde dit idee en merkte op dat “spieken is … niet het bewijs in je hoofd gebruiken en alleen het bewijs gebruiken dat uit het hoofd van iemand anders komt.”
Andere leerlingen richtten zich op externe factoren waardoor hun medeleerlingen zich onder druk gezet zouden kunnen voelen om te spieken. Michima (Massachusetts) schreef bijvoorbeeld: “Peer pressure makes students cheat. Soms hebben ze een reden om te spieken, zoals het gevoel dat ze het slimste kind van de klas moeten zijn.” Kayla (Massachusetts) was het daarmee eens en merkte op: “Sommige mensen spelen vals omdat ze cooler willen lijken dan hun vrienden of indruk willen maken op hun vrienden. Studenten spieken omdat ze denken dat ze slimmer worden als ze de hele tijd spieken.” Naast druk van medeleerlingen spraken leerlingen over druk van volwassenen, druk in verband met gestandaardiseerde tests, en de eisen van concurrerende verantwoordelijkheden.
Wanneer spieken aanvaardbaar is
Studenten noteerden een paar soorten verzachtende omstandigheden, waaronder momenten waarop veel op het spel staat. Alejandra (Texas) schreef bijvoorbeeld: “Ik heb wel eens gespiekt toen ik zakte voor een vak, en als ik zakte voor het eindexamen, zou ik het vak overdoen. En ik haatte dat vak en ik wilde het niet nog eens overdoen.” Hier identificeert ze trouw aan een parallelle ethische waarde: Afstuderen van de middelbare school. In dit geval is spieken weliswaar verkeerd, maar het is een aanvaardbaar middel om een hoger doel te bereiken.
Een ethische schoolgemeenschap aanmoedigen
Verschillende oudere leerlingen met wie we spraken, konden ons ideeën aanreiken over hoe scholen meer ethische gemeenschappen zouden kunnen creëren. Sam (Texas) schreef: “Een school waar spieken niet nodig is, zou gericht zijn op individualisering en leren. Leerlingen zouden informatie leren en over die informatie worden getest. Van daaruit zouden de leraren de vooruitgang van de leerlingen met deze informatie beoordelen, nieuw materiaal zou worden gemaakt om individuele leerlingen te helpen met wat ze niet begrijpen. Deze manier van lesgeven zou niet gebaseerd zijn op tijdrekken elke les, maar meer op het helpen van een leerling bij het begrijpen van een concept.”
Sam geeft een visie op het type schoolklimaat waarin samenwerking, niet spieken, het meest aangemoedigd zou worden. Kaith (Texas), voegt aan deze visie toe, en schrijft: “Naar mijn eigen mening zouden leerlingen niet de behoefte vinden om te spieken als ze wisten dat ze de juiste onverdeelde aandacht van hun docenten voor hen hadden en hen daadwerkelijk lieten zien dat ze om hun leren gaven. Dus een school waar spieken niet nodig zou zijn, zou geweldig zijn voor zowel leraren als leerlingen, omdat leraren dan daadwerkelijk nieuwe dingen in ons brein zouden krijgen en wij als leerlingen niet alleen aandacht zouden hebben voor onze leraren, maar ook daadwerkelijk zouden leren.”
Beide van deze visies weerspiegelen een groot idee uit “Ethisch Samenwerken”: Het belang van het verminderen van de druk om te presteren. In de opmerkingen van studenten hoorden we hoe zelfopgelegde druk, groepsdruk en druk van volwassenen spieken kunnen aanmoedigen.
Waar de meningen van studenten afwijken van het onderzoek
De manieren waarop studenten over ondersteuning spraken, verschilden van de beschrijvingen in “Ethisch samenwerken.” De onderzoekers leggen uit dat, om spieken te verminderen, studenten “verticale steun” nodig hebben, of normen, richtlijnen, en modellen van ethisch gedrag. Dit impliceert dat leerlingen ondersteuning nodig hebben om te begrijpen wat ethisch is. Onze jongeren-informanten beschrijven echter een vorm van verticale ondersteuning waarbij luisteren en reageren op de behoeften van leerlingen centraal staan. Ze willen dat leraren ethisch gedrag mogelijk maken door holistische ondersteuning van individuele leerstijlen en doelen. Op dezelfde manier beschrijven onderzoekers “horizontale ondersteuning” als het creëren van “een schoolomgeving waarin leerlingen weten, en hun medeleerlingen ervan kunnen overtuigen, dat niemand voordeel heeft bij spieken”, wat opnieuw impliceert dat leerlingen hulp nodig hebben bij het begrijpen van de ethiek van spieken. Onze jongeren informeerden ons om in plaats daarvan te geloven dat het type horizontale steun dat nodig is er een kan zijn waar collectief succes wordt gezien als belangrijker dan individuele competitie.
Why Youth Voices Matter, and How to Help Them Be Heard
Het doel van het bereiken van jongeren respondenten was om beter te begrijpen of de onderzoeksperspectieven op spieken aangeboden in “Ethisch samenwerken” de doorleefde ervaringen van jongeren weerspiegelden. Deze blogpost is slechts een kleine stap in die richting; de perspectieven van jongeren variëren sterk in geografische, demografische, ontwikkelings- en contextuele dimensies, en we willen niet impliceren dat deze jongereninformanten voor alle jongeren spreken. Onze korte gesprekken suggereren echter dat het vragen aan jongeren over hun doorleefde ervaringen de manier waarop opvoeders schoolstructuren begrijpen kan verbeteren.
Maar al te vaak worden leerlingen buitengesloten van gesprekken over schoolbeleid en -cultuur. Ze hebben zelfs zelden toegang tot informatie over lopend onderwijsonderzoek, deels omdat ze niet het beoogde publiek van dergelijk werk zijn. Om de mogelijkheden voor inspraak van leerlingen te vergroten, moeten we ruimtes creëren – online of op school – waar leerlingen onderzoek kunnen doen naar een actueel onderwerp dat hen interesseert. Vervolgens kunnen ze informatie verzamelen, argumenten formuleren en hun boodschap overbrengen. Opvoeders kunnen de ruimtes creëren voor dit jeugdgestuurde werk in scholen, gemeenschappen en zelfs beleidsomgevingen – helpen jongeren te ondersteunen als zowel kennisscheppers als kennisconsumenten.