Alai

By Will Dunham

WASHINGTON (Reuters) – Als de vinvis klaar is om te eten, opent het op één na grootste dier op aarde zijn bek zo wijd dat het een hoeveelheid water kan opslurpen die groter is dan het volume van zijn eigen lichaam, terwijl het maaltijden van kleine visjes en garnaalachtige krill uitfiltert.

Tijdens het eten verhoogt deze walvis, die tot ongeveer 88 voet (26,8 meter) lang en 70 ton zwaar kan worden, zijn zwemsnelheid, opent hij zijn bek en slaat hij in de oceaan.

De kracht van het water dat in de bek stroomt tijdens het “lunge feeding” draait de tong ondersteboven en zet de bodem van de mondholte uit tot een enorme buidel tussen de lichaamswand en de bovenliggende huid en spek. Terwijl hij zijn mond sluit, filtert de walvis zeewater door platen in de mond, terwijl hij enorme hoeveelheden kleine prooien eet.

Bij andere dieren en mensen zou dit aanzienlijke schade veroorzaken aan de zenuwen in de mond en de tong, die een vaste lengte hebben.

Maar wetenschappers onthulden maandag hoe de vinvis en zijn naaste neven, waaronder de nog grotere blauwe vinvis, dit doen zonder hun zenuwen te versnipperen. Deze zenuwen, zeiden ze, kunnen uitrekken tot het dubbele van hun gebruikelijke lengte en terugspringen als een bungeekoord zonder de zenuwvezels te beschadigen.

“Ja, dit is echt cool,” zei anatoom Wayne Vogl van de Universiteit van British Columbia in Vancouver. “Niet alleen moeten weefsels in de mondbodem zich aanpassen aan dramatische uitzetting en terugslag, maar ook al het ‘loodgieterswerk en de bedrading’ naar de structuren moeten zich aanpassen, vandaar de rekbare zenuwen.”

De onderzoekers zeiden dat deze ongewone zenuwstructuur voorkomt bij rorwalvissen, een groep van filter-voedende baleinwalvissen waaronder de blauwe vinvis, vinvis, bultrugwalvis, sei walvis, Omura’s walvis, Bryde’s walvis, Eden’s walvis, gewone dwergvinvis en Antarctische dwergvinvis.

Zij ontdekten deze eigenschap bij het onderzoek van het karkas van een vinvis, een bedreigde soort die in alle oceanen van de wereld voorkomt. Alleen de blauwe vinvis, tot ongeveer 100 voet (30,5 meter) lang en 150 ton, is groter.

Vogl zei dat de zenuwen die de uitzetbare weefsels in de bodem van de mond voeden, kunnen uitrekken om dramatische veranderingen in de afmetingen van de mondholte op te vangen tijdens “lunge feeding.”

Rorwalvissen bezitten gegroefde of geplooide huid aan de onderkant van hun lichaam, van de kin bijna tot aan de navel, die uitzet als hun mond zich vult tijdens het long-feeding.

Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology.