Alai

Voor de meeste zeilers duurt de voorbereiding op een Atlantische of een zeilreis rond de wereld meestal tussen een jaar en drie jaar. Volgens de enquêtes die we jaarlijks onder ARC-rallyschippers houden, is dat de gemiddelde tijd die nodig is om een geschikte boot te kiezen en te kopen, hem uit te rusten, te trainen en alle bewegende delen van werk en gezinsleven op elkaar af te stemmen.

Op dit moment liggen de plannen van bijna iedereen in de ijskast, maar deze onzekere periode van gedwongen stilstand kan juist een goede gelegenheid zijn om de balans op te maken van je levensdoelen en wat je nodig hebt om ze te bereiken. Als je altijd hebt gedroomd van wegzeilen of van een lange reis en een pauze van het normale, strevende leven aan wal, kan dit het moment zijn om serieuzere plannen te maken.

Om erachter te komen hoe andere zeilers hun reis plannen langs de typische driejarige ‘landingsbaan’ en wat hun uitdagingen zijn geweest, spraken we met een vijftal zeilers in verschillende stadia. Wat volgt is een momentopname van hun keuzes en aanpak.

Flexibele plannen

Tom en Clair Crean komen uit het Verenigd Koninkrijk maar wonen in Zwitserland, waar Tom werkt als IT-consultant. Tom komt uit een zeilfamilie – zijn vader werkte vroeger voor Westerly toen ze cruisers en cruiser-racers bouwden in het VK.

Ze hebben de afgelopen twee jaar nagedacht en gepland om te vertrekken en toen ze op zoek gingen naar een jacht voor een budget van £50-60,000 waren het Westerlys en Moodys uit de jaren tachtig en negentig waar Tom aan dacht, boten met een “middenkuip voor een fatsoenlijke achterkajuit en solide gebouwd.”

Zoals bij iedereen die we voor dit artikel spraken, was het vinden van een goed en goed onderhouden exemplaar van een bepaald type tweedehands jacht niet eenvoudig en al snel kwamen de Creans tot de conclusie dat ze “nooit 100% zouden krijgen”.

Artikel gaat hieronder verder…

Het jacht dat ze uiteindelijk drie jaar geleden kochten is Moody Blue, een Moody 376, die ze in het Verenigd Koninkrijk houden. “We hadden veel geluk: de vorige eigenaar had de boot 30 jaar geleden gekocht en er echt goed voor gezorgd, maar niet veel geüpgraded zodat het bijna was alsof hij uit de fabriek kwam,” zegt Tom. De elektronica en veel andere zaken waren echter verouderd en aan vervanging toe, dus begonnen de Creans met het afwerken van een lange lijst.

“De motor was in 2012 vervangen en de zeilen waren in goede staat. De tuigage was in 2014 vervangen en was allemaal nagekeken. We hebben een nieuwe vaargeul gekocht. We hebben alle seacocks laten vervangen door Tru Design fittingen. Ze waren in orde geweest bij het onderzoek, maar toen ik er een opende, brak de hendel in mijn hand af.”

De Creans willen dat hun boot zo goedkoop mogelijk is in gebruik, dus besloten ze geen watermaker of airconditioning te installeren. Maar nieuwe elektronica, stroomvoorziening en veiligheidsuitrusting waren wel een prioriteit. Ze hebben een nieuwe Raymarine Axiom Pro MFD, een nieuwe radar, AIS en twee nieuwe lithium batterijen. Voor extra, duurzame stroomvoorziening hebben ze een flexibel zonnepaneel en een Rutland 1200 windgenerator. Om het verbruik te verminderen, hebben ze gekozen voor Hydrovane zelfstuurinrichting.

Veiligheidsuitrusting behoort tot de duurdere categorieën, maar er mag niet op worden beknibbeld. Tom en Clair hebben een nieuw vierpersoons reddingsvlot, en ze kochten een EPIRB, reddingsvesten uitgerust met McMurdo AIS PLBs en een YB Tracker. Ze krijgen een prijsopgave voor een Jordan Series Drogue en hebben een accu haakse slijper en boutensnijder gekocht. Tom voegt eraan toe dat ze “veel gereedschap hebben – de voorpiek en de salon staan vol dozen – en EHBO-kits.”

Parallel daaraan bouwen de Creans hun eigen zeilervaring op. “Dit is onze eerste echte boot,” zegt Tom. “Ik heb met mijn oom gezeild, we hebben een 8 m cabin cruiser gekocht in Weymouth en we hebben de afgelopen 15 jaar elk jaar gecharterd; twee weken per jaar in de BVI’s en Kroatië, zeilcursussen in Gibraltar en zeilen in het VK. Ik heb eerst een RYA Competent Crew cursus gedaan in de RAF in de jaren tachtig, daarna de Day Skipper, daarna Yachtmaster. Clair heeft de Day Skipper-cursus gedaan.

“We hebben de laatste drie jaar in Portsmouth doorgebracht, waar we hebben geleerd te zeilen in een gecompliceerd gebied met getijden enz. en naar de Kanaaleilanden te zeilen. Dat heeft ons meer vertrouwen gegeven. De langste overtocht die we tot nu toe hebben gemaakt is van Alderney naar Portsmouth, waarbij we ’s morgens vroeg vertrekken en ’s avonds laat aankomen. We hebben al twee nachttochten gemaakt, maar onze grote test is wanneer we van Falmouth naar La Coruña varen – we gaan de offshore-route doen als test.”

De Creans hebben als doel om volgend jaar april te vertrekken, maar zijn openhartig over hun vaarplannen. Ze zullen hun huis verhuren “zodat we dat vangnet niet verliezen” en zullen afzakken naar Gibraltar, waar ze hun Yachtmaster Offshore praktijkexamen willen afleggen en dan beslissen waar ze verder gaan.

“Ik weet dat het een levensstijl is waar ik van zal genieten,” zegt Tom. “Als ik op de boot ben, ben ik op mijn gelukkigst – en met mijn gezin. Het is nooit saai. Dus ik weet zeker dat we heel gelukkig zullen zijn. Maar we zijn ook realistisch.

“Het kan te veel worden, ik weet het niet. Laten we naar La Coruña gaan en dan elke etappe blijven pakken. “Van wat we hebben gelezen, is het advies om iedereen te vertellen dat je vertrekt – er zijn zoveel redenen om niet te gaan – maar wees flexibel. We gaan gewoon, en alles wat we doen zal geweldig zijn.”

Decluttering your life

Fergus en Chloe Bonner zijn ongewoon onder zeilkoppels in die zin dat Angus de relatieve beginner is en Chloe de meer ervaren zeiler die de droom van het cruisen heeft gekoesterd. Ze heeft al zo’n 50.000 mijl aan langeafstandszeilen achter de rug op een eerdere avontuurlijke reis van Nieuw-Zeeland naar het Verenigd Koninkrijk via Alaska en de Noordwest Passage.

“Chloe had deze zeilachtergrond en toen we tien jaar geleden bij elkaar kwamen zeiden we vaak dat het geweldig zou zijn om met kinderen te gaan zeilen. Toen kwam onze tweeling en was het helemaal. We kochten een huis en verbouwden het en zelfs naar ons werk gaan was al moeilijk.

“Op een zomer gingen we met de rubberboot zeilen in Annecy en dat wakkerde die gedachte weer aan. Maar we konden het ons op geen enkele manier veroorloven. Toen begonnen we er naar te kijken en blogs te lezen. We begonnen te kijken hoeveel huur we voor ons huis konden krijgen en we beperkten al onze niet-essentiële uitgaven. Toen kreeg ik een promotie – Chloe is verpleegster en ik werk voor een mediabedrijf.”

Ze gingen op zoek naar een boot met een strikt budget van 100.000 pond in gedachten, en begonnen hun uitgaven te beperken en hun leven en bezittingen in te krimpen om op een meer bescheiden manier te kunnen resetten. “We gingen door alles wat we hadden en begonnen spullen te verkopen,” zegt Angus.

“We hadden veel gefietst en triatlons gedaan. Ik verkocht twee fietsen, Chloe verkocht een fiets, we verkochten de turbo trainer. We verkochten snowboardspullen en zelfs kleine dingen zoals fietsonderdelen, kinderspullen. Alles. We begonnen met dure spullen en gingen door het huis om dingen te vinden die we niet nodig hadden.

“Als je hiermee begint realiseer je je dat je ze niet nodig hebt en vroeg ik me af ‘Waarom heb ik deze dingen gekocht?’ We hebben ongeveer 10.000 pond verdiend en het voelde als therapie om het weg te doen. En het bereidt je voor op het leven op een boot waar je geen geld of ruimte hebt.”

Naast het weggooien van fysieke spullen, bezuinigen ze op abonnementen die zich opstapelen: “Strava, Amazon Prime, Ancestry, lidmaatschap van de Britse triatlon, lidmaatschap van de sportschool… We zijn gewoon gestopt met uitgaan, met uit eten gaan; meestal kostte een lunch voor ons vieren 60 pond. Nu kopen we geen dingen die we niet nodig hebben, zelfs geen kleren. Ik breng dingen naar mijn moeder en vraag haar om ze te repareren. Het voelt heel goed om in die mentaliteit te komen, en de jongens vaardigheden te leren om dingen te repareren.”

Ze begonnen te kijken naar makelaarsjachten, ze begonnen hun zoektocht op yachtworld.com en keken naar wat er in dat budget zat. “Er waren honderden productieboten en we begonnen te denken: ‘Geweldig er zijn er veel en ze hebben een nieuwe kaartplotter enzovoort’ en we keken waarschijnlijk naar de verkeerde dingen.”

Na het bekijken van Moodys en de Ovni 435 – “geweldig, maar realistisch gezien konden we het ons niet veroorloven” – vestigden ze zich op een Island Packet 40 afgelopen november die ze kochten voor £ 108.000. Hun budget voor de voorbereiding van de boot was “achteraf gezien nogal naïef”, geeft hij toe. Ze hebben een reddingsvlot, EPIRB, sateliettelefoon, hulpstroom zoals zonne-energie en een boog en davits voor een bijboot nodig. Er zijn onvoorziene uitgaven geweest, zoals het vervangen van sanitaire slangen.

“We dachten dat we nog 15.000 pond zouden uitgeven. Mensen draaien met getallen en sommigen zeggen dat je 15-20% extra nodig hebt. Dat is onzin. We dachten dat de boot niet veel werk nodig had, maar we hebben het tuig opnieuw moeten doen, we hebben een nieuwe acculader geplaatst, we hebben alle kettingplaten opnieuw ingebed, alle lichten vervangen door LED’s, een aantal leidingen van de lenspomp vervangen, de mast losgemaakt en alle elektra opnieuw gedaan – we hebben een spreadsheet met 100 items. We zijn nog niet eens begonnen aan de dingen die we nodig hebben om op lange termijn te gaan varen, zoals het reddingsvlot, de zonnepanelen en de EPIRB.”

In feite hebben Fergus en Chloe nog niet eens met hun boot gevaren, behalve op proefvaarten. Maar Fergus heeft vorig jaar een RYA-cursus voor dagschipper gedaan en als ze eenmaal gaan zeilen, willen ze een instructeur in de arm nemen die hen één op één begeleidt en hen ook helpt manoeuvreren op korte afstand onder de knie te krijgen.

Maar hij onthult: “De hele zaak is veel moeilijker geworden omdat we twee schoolgaande kinderen hebben en geen familie in de buurt. Als we op cursus gaan, betekent dat dat ze aan boord moeten zijn of dat we een plek moeten vinden waar ze een week kunnen blijven. We moeten ze erbij betrekken, en dat doen we ook.”

Uiteindelijk is hun plan om drie of vier jaar aan boord te wonen en hun 6-jarige tweeling thuisonderwijs te geven. “We concentreren ons op de belangrijke dingen, zoals lezen, schrijven en rekenen, en leren dan al doende. Hoe formeel het zal zijn weet ik op dit moment nog niet. Ik zou zeggen dat dat laag op de lijst staat. De focus ligt op het vaarklaar maken van de boot.”

Als ze vertrekken, hopelijk volgende zomer, zijn ze van plan naar Gibraltar, de Canarische Eilanden en het Caribisch gebied te varen voordat ze door het Panamakanaal gaan en misschien de wereld rond. “Maar,” zegt Fergus, “het is los. Een vast plan gaat nog veranderen.

“Misschien komen we ergens en krijgen we wat werk of komen we terug. Op dit moment zijn we aan het leren, en die leercurve is enorm – ik heb het gevoel dat ik aan het promoveren ben. Maar het is verbazingwekkend hoeveel je kunt leren als je je ergens echt op concentreert.”

Leren van nieuwe vaardigheden

Antony Smyth en zijn vrouw, Morgan Chambers, wonen in Canada en zijn van plan om aan boord te gaan wonen. Antony, een voormalig management consultant, stopte drie jaar geleden met werken, maar Morgan werkt nog steeds. Hun doel is om een boot te hebben als een “mobiel hotel” voor henzelf, familie en vrienden, en over de Atlantische Oceaan te zeilen en zich langzaam een weg te banen door het Panamakanaal en de Stille Oceaan om Smyths geboorteland Nieuw-Zeeland te bereiken.

“Het heeft tientallen jaren geduurd om weg te komen,” zegt hij, “We hebben hier 30 jaar naartoe gewerkt, maar het is gemakkelijk omdat we allebei goede banen hebben gehad.”

Het echtpaar was eerder eigenaar van een Westerly Oceanlord, en mede-eigenaar van een 41-voeter die ze op de Griekse eilanden hielden, en de keuze van het jacht en de route voor dit lange plan was een breinbreker. “Dit zijn moeilijke beslissingen,” zegt hij, “wat voor soort boot, multihull of monohull? Waar gaan we heen? Zijn de kinderen geïnteresseerd? Zouden vrienden komen als ze uitgenodigd werden? Je kunt er jaren over nadenken.”

Uiteindelijk besloten ze een tweedehands Westerly 49 te kopen, een van de slechts 12 ooit gebouwde exemplaren. Ze kozen voor deze boot omdat het ontwerp is voorzien van twee eigenaarshutten met een walk around. Ze betaalden 110.000 pond.

“De boot die we kochten was vijf jaar lang een huisje geweest, dus alles moest worden gedaan. We hebben een boegschroef gemonteerd, hem opnieuw geschilderd, de besturing gereviseerd, alle bedrading vervangen, nieuwe tuigage, nieuwe zeilen en nieuw lopend want, veel intern beslag vervangen… messen, vorken, van alles. Ik ben niet echt handig, maar ik heb er veel van geleerd, de 12V gelijkstroom elektronica, glasvezel – en het was erg leuk om te doen.”

Ze verhuren hun huis als ze voor langere tijd weg zijn, en het plan is om in La Rochelle te beginnen en misschien eerst langs de westkust van Groot-Brittannië naar de Oostzee te varen, voordat ze verder gaan.

De moeilijkheid, zegt hij, is “de droom levend te houden door werk en andere druk door de decennia heen. Het is moeilijk en duur. En de moed verzamelen om gewoon te gaan, en proberen je aan het tijdschema en budget te houden.”

Een steeds groter budget

Nick Deacon en Michele Cruwys hebben hun hele volwassen leven gezeild. Ze vinden dat het nu tijd is om te gaan – Michele is onlangs gestopt met haar baan als consultant kinderarts en Nick, die de productontwikkeling van een klein softwarebedrijf leidt, gaat in het komende jaar of twee met pensioen. Hun kinderen zijn volwassen en studeren af.

Ze hadden eerder een Grand Soleil 43, die ze vorig jaar verkochten. Net als anderen die we spraken, was het vinden van het juiste gebruikte jacht moeilijk en kostte het een paar jaar van zoeken tussen makelaars en reizen om boten te inspecteren.

“Het vinden van de boot was echt moeilijk; het vinden van een boot die binnen budget was en in redelijke staat. We waren nogal kieskeurig. We wilden een boot in het hogere segment, goed gemaakt en we hadden meer in massa geproduceerde productieboten uitgesloten, dus het was het Oyster, Najad, Hallberg-Rassy einde van de markt. Het is moeilijk om boten in goede staat te vinden – sommige worden met onrealistische prijzen neergezet en degenen die we in Europa zagen, waren behoorlijk in elkaar geslagen.”

Uiteindelijk kochten ze een Najad 511 die in Zweden lag. “Het was een klein beetje groter dan gepland, maar we gingen ervoor en we kochten het in oktober. Het werd teruggebracht uit Zweden door een levering bemanning en ik sloot me aan bij de kapitein voor het eerste deel, “zegt Nick.

Hun huidige plan is om het Verenigd Koninkrijk volgend jaar mei te verlaten en over de Atlantische Oceaan te zeilen met de ARC 2021. “Daarna gaan we een jaar of wat ronddobberen in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika en als alles goed gaat, gaan we via het Panamakanaal de Stille Oceaan op en varen we verder de wereld rond.”

Hun boot is gebouwd in 2004 en heeft dus “heel wat” verbeteringen en onderhoud nodig gehad. Het echtpaar heeft het staand want vervangen, nieuwe zeilen gekocht, een complete set Raymarine-instrumenten, MFD en Autohelm, AIS, een SSB-radio geïnstalleerd, de watermaker opgeknapt en alle hydraulica gereviseerd.

“Het budget wordt steeds groter,” geeft Nick toe. “We wisten bijvoorbeeld dat we de tuigage zouden moeten laten vervangen om aan de verzekeringsvoorwaarden te voldoen, maar we zijn voor een paar verrassingen komen te staan. De opknapbeurt die we hebben gedaan sinds we de boot hebben gekocht, zou, schat ik, ergens rond de £ 60.000 liggen.”

Het leven is niet zo eenvoudig

Richard Glen is bezig met het plannen en voorbereiden van zijn grote ontsnapping, maar hij weet niet zeker wanneer die zal zijn. Hij heeft al een jacht om op weg te zeilen, een 1979 Ron Holland-ontworpen Swan 441, en veel ervaring door jaren van RORC-racen en cruisen. Maar hij heeft niet in de hand wanneer het zover komt.

“De bootkant is vrij eenvoudig, want we hebben het advies van de World Cruising Club en de ARC opgevolgd om de boot klaar te maken, dus wat dat betreft zitten we goed. Het is het thuisleven dat veel moeilijker is,” bekent hij.

“In 2017 werd bij mijn moeder Alzheimer geconstateerd en ik ben haar fulltime verzorger geworden. Dat is een hele uitdaging. Dus hoewel we dit plan hadden, is het allemaal nogal gebaseerd op de toestand van mijn moeder. Ik kan dus niet zeggen dat we zeker gaan, hoewel de boot zeker klaar is om volgend jaar de ARC+ en daarna de World ARC te doen. Mijn moeder is 91 en afgezien van de ziekte van Alzheimer is de rest van haar leven redelijk goed. Het is een raadsel om je leven in balans te brengen met de zorg voor een ander.

“Ik ben een eenmanszaak, een landschapsarchitect. Ik heb voor British Waterways gewerkt, jachthavens ontwerpen. Ik heb verschillende dingen geregeld: ik heb bijvoorbeeld onroerend goed gekocht om huurinkomsten te genereren voor het geval mijn bedrijfsinkomsten wegvielen, waarvan ik heb geleefd terwijl ik fulltime verzorger was.”

Richard is van plan om met zijn vrouw en dochter, die deze maand 12 jaar wordt, te gaan zeilen. Hij zegt dat ze hebben besloten dat “ze meer zal leren van deze avonturen dan van school en dat het veel bevredigender voor haar zou zijn”.

“We hebben de situatie besproken waarin ze haar O-niveau zou kunnen halen, maar het is beter om deze kansen te grijpen wanneer ze zich voordoen,” legt hij uit. “We hebben het altijd uitgesteld en je zou dat altijd kunnen doen en er nooit aan toe komen. Het is niet eenvoudig, en dat is de grote uitdaging van het langeafstandszeilen.”

Richards boot ligt in Marmaris in Turkije en het afgelopen jaar is hij bezig geweest om hem klaar te maken en de apparatuur te vernieuwen. Hij heeft alle navigatie-elektronica vervangen, een Raymarine MFD ingebouwd en AIS. Hij overweegt om een Watt&Sea hydrogenerator aan te schaffen.

Hij laat de tuigage vervangen en krijgt een nieuw No 1 voorzeil. “We hebben al normale zware 1oz en asymmetrische spinnakers en we hebben een stagzeil, yankee en No 3 maar het zou goed zijn om de grotere genua te hebben,” zegt hij. Wonen aan boord kan volgens hem “heel sober, maar we moeten wel door die overgangsperiode heen waarin we denken dat we op vakantie zijn. Dus het zou theoretisch in orde zijn, mits we verstandig te werk gaan.

“We hebben geen auto’s en andere parafernalia nodig, maar we moeten wel aanmeren, dokken en onderhoud doen, dus het geld zou in andere richtingen gaan. Maar ik heb daar nog niet veel berekeningen over gemaakt. Het zou zelfs goedkoper kunnen zijn dan thuis wonen, met zorg en verzorgers enzovoort.”

Op persoonlijk vlak zegt hij: “In de loop der jaren heb ik er veel over nagedacht en mijn opleiding is up to date, met Ocean Yachtmaster en navigatie-, overlevings- en EHBO-cursussen, enzovoort. Ik heb in de loop der jaren ook veel gedaan rond jachtonderhoud met Hamble School of Yachting.

“We zullen alles onder water doornemen, zoals seacocks en cutless bearing en we kunnen in ieder geval deze dingen dit jaar op een rijtje zetten en het geeft ons een jaar om ons voor te bereiden op november volgend jaar.”

Voor het eerst gepubliceerd in de mei 2020-editie van Yachting World.