Rokowanie w przypadku śpiączki wątrobowej jest złe, jeśli u pacjenta występuje żółtaczka, wodobrzusze, defekty czynników krzepnięcia, niski poziom albumin w surowicy oraz krwotok z żylaków przełyku. Po 5 latach przeżycie wynosi mniej niż 20%. Zalecane jest stosowanie zatwierdzonych metod intensywnej terapii. Obrzęk mózgu, niewydolność oddechowa i nerek, zakażenie i kwasica mleczanowa są groźnymi powikłaniami z koniecznością wczesnego leczenia. Trudności w żywieniu pozajelitowym zależą od stopnia niewydolności komórek wątrobowych. Pomimo wzrostu stężenia amoniaku we krwi należy podawać w małych dawkach mieszaniny wybranych aminokwasów. W wybranych przypadkach w śpiączce wątrobowej wskazane jest czasowe wspomaganie wątroby i metody detoksykacji. Hemoperfuzja węgla drzewnego zmniejsza głębokość śpiączki i reguluje elektroencefalogram, część chorych w pełni odzyskuje przytomność. Nie obserwuje się jednak długotrwałej poprawy wskaźników przeżycia w przypadkach powikłanych krwawiącymi żylakami przełyku i septyczną niewydolnością krążenia. Śmiertelność pierwszego krwawienia z żylaków wynosi około 50%. Konieczna jest endoskopia diagnostyczna, sklerotyzacja żylaków przełyku, a w stanach przedśpiączkowych wątroby ratująca życie może być koagulacja laserowa. Śmiertelność zabiegów chirurgicznych wynosi ponad 60%. Awaryjne zespolenie z przetoczeniem krwi wrotnej ma lepsze rokowanie niż podwiązanie żylaków lub operacje przez przełyk i wysokie rozwarstwienie żołądka, co wykazało postępowanie chirurgiczne w 248 przypadkach. Nawet w tym przypadku długotrwałe sukcesy są rzadkie.