Alai

Zaburzenie dwubiegunowe charakteryzuje się wahaniami nastroju pomiędzy manią a depresją. Istnieje wiele błędnych przekonań na temat choroby dwubiegunowej, które mogą wpływać na stygmatyzację, chęć poszukiwania leczenia i odpowiedniego postępowania z chorobą.

Mit: Zaburzenie dwubiegunowe jest rzadkim stanem

Fakt: Zaburzenie dwubiegunowe jest powszechnym stanem zdrowia psychicznego, dotykającym miliony ludzi.

Oszacowano, że do 2,1% populacji doświadczy zaburzenia dwubiegunowego w ciągu swojego życia. Częstość występowania zaburzeń dwubiegunowych jest stosunkowo równa u mężczyzn i kobiet. Jednakże, częstość występowania zaburzeń dwubiegunowych może się różnić w zależności od cech indywidualnych. Na przykład, zaburzenia dwubiegunowe mogą być większe wśród:

• Rdzennych Amerykanów
• Osób z niższym poziomem wykształcenia lub statusem społeczno-ekonomicznym
• Osób, które były wcześniej w związku małżeńskim
• Młodych i w średnim wieku

Zaburzenia dwubiegunowe obejmują znaczne wahania nastroju, od okresów manii do okresów depresji. Chociaż choroba dwubiegunowa nie jest tak powszechna jak niektóre inne choroby psychiczne, jest jedną z najbardziej uciążliwych chorób psychiatrycznych. Zaburzenie dwubiegunowe jest przewlekłe i długotrwałe, a obecność zarówno cech maniakalnych, jak i depresyjnych może znacznie upośledzać zdolność osoby do normalnego życia.

Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym często otrzymują wiele rodzajów opieki, mogą być w leczeniu przez dłuższy czas i mogą nie być w stanie pracować lub uczestniczyć w swoich regularnych działaniach. Chociaż zaburzenie dwubiegunowe nie jest najczęstszym zaburzeniem psychicznym, ma ono znaczący wpływ na jednostki i społeczności.

Mit: Jest tylko jeden rodzaj zaburzenia dwubiegunowego

Fakt: Istnieje kilka rodzajów zaburzenia dwubiegunowego.

Istnieje wiele rodzajów zaburzenia dwubiegunowego, a każdy z nich ma swoje unikalne cechy. Podtypy zaburzeń dwubiegunowych obejmują:

• Zaburzenie dwubiegunowe I: Obejmuje co najmniej jeden epizod maniakalny. Chociaż ludzie często doświadczają epizodów depresyjnych w dwubiegunowym I, nie jest to wymagane do diagnozy.
• Zaburzenie dwubiegunowe II: Diagnoza wymaga epizodu dużej depresji i epizodu hipomanii lub epizodu z objawami podobnymi do manii, ale nieco łagodniejszymi
• Cyklotymia: Aby postawić diagnozę, cykliczne zmiany nastroju między hipomanią a depresją muszą występować przez co najmniej dwa lata, z objawami obecnymi przez co najmniej połowę tego czasu
• Szybkie zmiany nastroju: Szybki cykl obejmuje co najmniej cztery epizody zmian nastroju w ciągu 12 miesięcy i nie może być spowodowany używaniem substancji lub innym stanem medycznym

Istnieje kilka innych zaburzeń dwubiegunowych, które mogą nie spełniać pełnych kryteriów rozpoznania choroby dwubiegunowej, ale nadal mogą mieć znaczący wpływ na życie danej osoby. Należą do nich:

• Nieokreślone inaczej: Występuje wtedy, gdy osoba doświadcza objawów choroby dwubiegunowej, ale nie spełnia pełnych kryteriów dla konkretnego rozpoznania podtypu
• Epizody mieszane: Występuje wtedy, gdy ktoś doświadcza objawów maniakalnych i depresyjnych w tym samym czasie.

Nawet bez spełnienia specyficznych kryteriów diagnostycznych dla dwubiegunowego I lub dwubiegunowego II, przechodzenie między objawami maniakalnymi i depresyjnymi może być bardzo niepokojące i zaburzać normalne funkcjonowanie. Zaburzenia dwubiegunowe mogą wymagać nieco innego leczenia w zależności od podtypu zaburzenia, ale wszystkie klasyfikacje i objawy często wymagają leczenia psychiatrycznego i mogą z niego korzystać.

Mit: Wahania nastroju zawsze wskazują na chorobę dwubiegunową

Fakt: Wahania nastroju nie są tożsame z chorobą dwubiegunową.

Wahania nastroju pomiędzy okresami szczęścia i smutku są normalną i oczekiwaną częścią życia. Większość ludzi doświadcza wahań nastroju codziennie lub raz w tygodniu. Nawet jeśli niespójność nastroju może być nieprzyjemna, wahania nastroju to nie to samo co choroba dwubiegunowa.

Różnicowanie między wahaniami nastroju a chorobą dwubiegunową jest często uzależnione od zakresu i nasilenia wahań nastroju. Zaburzenie dwubiegunowe charakteryzuje się częstymi, uporczywymi i niezwykle niepokojącymi wahaniami nastroju. W przypadku zaburzeń dwubiegunowych, które spełniają kryteria diagnostyczne, cykle manii i depresji są często związane z zachowaniami szkodliwymi. Podczas manii, ludzie mogą angażować się w ryzykowne zachowania lub chodzić całymi dniami bez snu. Podczas epizodu depresyjnego, osoba może nie wychodzić z domu lub być narażona na ryzyko samookaleczenia.

Wahania nastroju są normalną częścią życia, szczególnie w odpowiedzi na stresujące lub wymagające sytuacje. Jednakże, jeśli wahania nastroju są częste, długotrwałe i powodują znaczny niepokój, mogą być dowodem na istnienie choroby psychicznej.

Mit: Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym często przełączają się między stanami maniakalnymi i depresyjnymi

Fakt: Przejścia z epizodów maniakalnych do depresyjnych mogą być długie lub krótkie, w zależności od osoby.

Wielu ludzi zakłada, że osoby z zaburzeniem dwubiegunowym szybko i często wahają się między manią i depresją. Pomysł, że ludzie, którzy mają dwubiegunowe może zmienić nastrój codziennie lub nawet wiele razy w ciągu dnia nie jest poparte. W rzeczywistości, rozpoznanie choroby dwubiegunowej wymaga jasnych i zdefiniowanych okresów manii i depresji, które trwają przez pewien czas. Wymagania te są następujące:

• Eksperyment hipomaniakalny, który trwa co najmniej cztery dni
• Eksperyment maniakalny, który trwa co najmniej tydzień
• Eksperyment depresyjny, który trwa co najmniej dwa tygodnie

To są minimalne wytyczne wymagane, aby epizod hipomaniakalny, maniakalny lub depresyjny spełniał kryteria diagnostyczne. W wielu przypadkach te epizody lub cykle trwają znacznie dłużej. Kiedy cykle między objawami maniakalnymi i depresyjnymi następują szybko, jest to określane jako szybkie cykle dwubiegunowe. Kryteria szybkiej zmiany nastroju obejmują co najmniej cztery wyraźne epizody w ciągu roku. Chociaż ten rodzaj cykli jest określany jako szybki, przechodzenie od maniakalnego do depresyjnego z pewnością nie występuje w ciągu jednego dnia.

Mit: Mania jest radosnym, wesołym uczuciem

Fakt: Mania może być poważnie osłabiająca i może prowadzić do upośledzenia funkcjonowania, a nawet do hospitalizacji.

Ludzie często zakładają, że objawy manii są euforyczne i przytłaczająco pozytywne. Podczas gdy epizod maniakalny może mieć ludzie czują się na haju, może być wiele negatywnych aspektów do niego, jak również. Niektóre z innych objawów manii mogą obejmować:

• Niezwykła drażliwość
• Objawy psychotyczne, w tym urojenia
• Impulsywne lub nieobliczalne zachowanie

Ale osoby z chorobą dwubiegunową mogą czuć ulgę, jeśli wyszły z epizodu depresyjnego, uczucia związane z epizodem maniakalnym nie są przytłaczająco pozytywne. Osoba z epizodem maniakalnym może mieć wrażenie, że nie ma nad sobą kontroli, a ludzie i sytuacje działają na jej niekorzyść. Może to utrudniać funkcjonowanie społeczne i zawodowe.

Mit: Dzieci nie mogą zachorować na chorobę dwubiegunową

Fakt: U dzieci można zdiagnozować chorobę dwubiegunową.

Zaburzenia dwubiegunowe mogą być z pewnością zdiagnozowane u dzieci, przy czym dzieci tak młode jak w wieku przedszkolnym otrzymują diagnozę choroby dwubiegunowej. Jednak diagnozowanie dzieci z zaburzeniem dwubiegunowym jest nieco kontrowersyjne, z naukowcami odnotowującymi znaczny wzrost dzieci diagnozowanych z tym warunkiem.

Niektórzy specjaliści sugerują, że zaburzenie dwubiegunowe u dzieci jest niezwykle rzadkie, a objawy mogą wskazywać na odrębny stan. Czasami, dzieci mogą wykazywać dramatyczne epizody drażliwości lub smutku, lub mogą wydawać się cyklicznie zmieniać nastrój szybko. Nie jest jasne, czy objawy choroby dwubiegunowej są takie same u dzieci jak u dorosłych, co może utrudniać postawienie jednoznacznej diagnozy.

Pomimo niepewności związanej z chorobą dwubiegunową u dzieci, ogólnie przyjmuje się, że objawy, które mogą być podobne do tej choroby są niepokojące i wymagają profesjonalnego wsparcia. Szukanie profesjonalnej pomocy jest ważne w ustaleniu odpowiedniej diagnozy i leczenia.

Mit: Istnieje prosty test na chorobę dwubiegunową

Fakt: Obecnie nie ma prostego testu na chorobę dwubiegunową.

W przeciwieństwie do wielu stanów fizycznych, nie ma wyraźnego biologicznego markera lub testu na chorobę dwubiegunową. To może sprawić, że testowanie i diagnozowanie zaburzenia dwubiegunowego jest wyzwaniem, ponieważ diagnoza obejmuje kilka kryteriów, które wymagają szczegółowego zrozumienia historii danej osoby i jej objawów.

Ponieważ nie ma wyraźnego biomarkera dla zaburzenia dwubiegunowego, diagnoza opiera się na ocenie klinicznej. Ocena ta może obejmować zebranie wywiadu dotyczącego zdrowia psychicznego, ocenę nasilenia i czasu trwania objawów oraz monitorowanie progresji lub cykliczności epizodów. Chociaż dostępne są krótkie testy przesiewowe w kierunku zaburzeń dwubiegunowych, formalne rozpoznanie wymaga dodatkowej profesjonalnej oceny.

Wywiady diagnostyczne mogą również dotyczyć bliskich przyjaciół i rodziny. Ponieważ proces ten jest złożony i nie każdy z zaburzeniem dwubiegunowym szuka leczenia od razu, może wystąpić opóźnienie między wystąpieniem objawów a formalnym rozpoznaniem. Chociaż proces diagnozy jest bardziej intensywny niż zwykły test dwubiegunowy, Diagnostyczny i Statystyczny Podręcznik Zaburzeń Psychicznych (DSM-5) nakreśla bardzo specyficzne kryteria wymagane do postawienia oficjalnej diagnozy. Ten formalny i standaryzowany proces diagnostyczny zapewnia, że ocena przebiega zgodnie z wysokimi standardami, a diagnoza jest trafna.

Mit: Leki są jedynym sposobem leczenia zaburzenia dwubiegunowego

Fakt: Istnieje wiele sposobów leczenia zaburzenia dwubiegunowego.

Podczas ustalania strategii leczenia zaburzenia dwubiegunowego ważne jest ustalenie, czy pacjent doświadcza epizodu depresyjnego, maniakalnego czy hipomanicznego. Konieczne jest również uwzględnienie takich czynników jak:

• Historia medyczna
• Inne fizyczne lub psychiczne choroby współistniejące
• Alergie
• Poprzednie reakcje na leczenie
• chęć do leczenia

Ponieważ epizody zaburzenia dwubiegunowego mogą być niepokojące i ekstremalne, pierwszym zmartwieniem w leczeniu jest często upewnienie się, że pacjenci są bezpieczni i stabilni medycznie. W krótkim okresie czasu, to zwykle obejmuje przepisywanie stabilizatorów nastroju lub leków przeciwpsychotycznych. W niektórych przypadkach opornych na leczenie może być zalecana terapia elektrowstrząsowa.

Przez dłuższy czas leczenie zaburzeń dwubiegunowych prawdopodobnie obejmuje inne strategie. Ważna jest relacja między pacjentem a jego psychiatrą. Leczenie może wymagać zmian lub dostosowań w różnych epizodach i ważne jest, aby pacjent ufał osobie, która się nim opiekuje. Długoterminowe strategie leczenia mogą obejmować:

• Zapobieganie lub przewidywanie cykliczności epizodów
• Interwencje dotyczące stylu życia, w tym poprawa diety i ćwiczeń fizycznych
• Edukacja na temat zaburzenia
• Terapia poznawczo-behawioralna

Najlepsze leczenie będzie inne dla każdej osoby w zależności od jej indywidualnych potrzeb i objawów.

Mit: Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym są agresywne

Fakt: Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym nie są z natury agresywne.

Objawy zaburzenia dwubiegunowego, a w szczególności manii, obejmują drażliwość i impulsywność. Chociaż objawy te mogą powodować, że ludzie czują się pobudzeni lub agresywni, posiadanie zaburzeń dwubiegunowych nie czyni osoby automatycznie agresywną.

Badania wykazały, że zaburzenia dwubiegunowe są związane ze zwiększonym ryzykiem przestępstw z użyciem przemocy. Jednak uważa się, że zachowania agresywne u osób z zaburzeniem dwubiegunowym mogą mieć więcej wspólnego z ich ekspozycją środowiskową zarówno obecnie, jak i w dzieciństwie, w przeciwieństwie do bycia bezpośrednią przyczyną zaburzenia dwubiegunowego. Nie jest również zbyt jasne, czy faza, wahania nastroju, czy też szybkość przechodzenia między epizodami mogą wpływać na zachowania agresywne.

Ważne jest również, aby zauważyć, że przemoc w chorobie dwubiegunowej została znacząco powiązana z towarzyszącymi zaburzeniami używania substancji. Podkreśla to, że przemoc wśród osób z zaburzeniem dwubiegunowym może być wynikiem innego schorzenia psychiatrycznego lub aspektu ich życia lub wychowania.

Mit: Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym nie mogą pracować

Fakt: Zaburzenie dwubiegunowe może sprawić, że praca stanie się wyzwaniem, ale nie jest niemożliwa.

Ponieważ zaburzenie dwubiegunowe jest związane z wahaniami nastroju i dramatycznymi zmianami w zachowaniu, może być trudne dla osób z tą chorobą do utrzymania produktywności i optymalnego funkcjonowania w pracy. Istnieje kilka różnych aspektów choroby dwubiegunowej, które mogą mieć wpływ na pracę. Mogą one obejmować:

• Utrata produktywności z powodu objawów lub skutków ubocznych leków
• Opuszczone godziny lub dni z powodu objawów lub czasu spędzonego na wizytach lekarskich
• Bycie zwolnionym lub zwolnienie z pracy z powodu objawów lub braku zrozumienia choroby

Mimo tych wyzwań, praca z chorobą dwubiegunową nie jest niemożliwa. Udane życie zawodowe jest możliwe przy względnej stabilizacji zaburzeń dwubiegunowych, kontroli objawów i zachowań oraz komunikacji z pracodawcą. Praca z zaburzeniem dwubiegunowym może być wspomagana poprzez strategie w miejscu pracy, które zachęcają do zrozumienia i dostosowania się do osób z chorobą psychiczną.

Mit: Nie ma nic, co możesz zrobić, aby pomóc bliskiej osobie z dwubiegunówką

Fakty: Wsparcie bliskiej osoby może przynieść korzyści osobom z zaburzeniem dwubiegunowym.

Jednym z najlepszych sposobów, aby pomóc bliskiej osobie z zaburzeniem dwubiegunowym jest edukowanie się na temat tego zaburzenia. Wiedząc, czego się spodziewać i będąc świadomym dostępnych opcji leczenia może być doskonałym źródłem wsparcia dla osoby z tym schorzeniem. Ponadto otwartość, akceptacja i praca nad zmniejszeniem stygmatyzacji bliskiej osoby z chorobą dwubiegunową może poprawić jej codzienne funkcjonowanie.

Ukochani mogą również pomóc osobie z chorobą dwubiegunową poprzez identyfikację zmian w objawach i zachowaniach, które mogą wskazywać na przechodzenie z epizodu maniakalnego do depresyjnego lub vica versa. To może zachęcić pacjenta do szukania profesjonalnej pomocy i dostosować swoje leczenie odpowiednio.

Mit: Nadużywanie leków powoduje chorobę dwubiegunową

Fakt: Nadużywanie substancji nie jest przyczyną choroby dwubiegunowej.

Zaburzenia dwubiegunowe zostały wykazane, aby być związane z zaburzeniami używania substancji. Oznacza to, że te dwa zaburzenia psychiczne często współwystępują obok siebie. Nie oznacza to jednak, że nadużywanie substancji powoduje chorobę dwubiegunową.

Diagnoza choroby dwubiegunowej wymaga trwałego i długotrwałego występowania objawów maniakalnych lub depresyjnych. Chociaż narkotyki i alkohol mogą wywoływać niektóre z objawów zaburzenia dwubiegunowego, będą one prawdopodobnie przemijające i nie będą spełniać kryteriów formalnego rozpoznania dwubiegunówki.

Przyczyny zaburzenia dwubiegunowego są rozumiane jako połączenie czynników genetycznych i środowiskowych, jak również deficytów w systemach sygnalizacyjnych w mózgu. Czynniki te są złożone i oddziałują na siebie w różnym stopniu, i jest mało prawdopodobne, że przewlekłe używanie substancji spowoduje zaburzenie dwubiegunowe samo w sobie. Chociaż nie jest to przyczyną, współistniejące używanie substancji może pogorszyć objawy i rokowanie w chorobie dwubiegunowej.

Mit: Kiedy objawy ustępują, leczenie można przerwać

Fakt: Leczenia nie należy przerywać, nawet kiedy objawy choroby dwubiegunowej ustępują.

Jeśli objawy choroby dwubiegunowej ustępują, może to oznaczać, że dana osoba przechodzi między fazami lub że jej leki działają. Kiedy leki są skuteczne w stabilizacji objawów choroby dwubiegunowej, może się wydawać, że leki nie są już potrzebne. Jednak kontynuowanie przyjmowania leków jest niezbędne do utrzymania choroby dwubiegunowej tak stabilne, jak to możliwe, i minimalizuje ilość stresu i zakłóceń spowodowanych przez zaburzenie.

Przestrzeganie leczenia jest związane z lepszymi wynikami funkcjonalnymi w zaburzeniu dwubiegunowym, co oznacza, że ludzie, którzy przestrzegają ich planu leczenia może być w stanie lepiej uczestniczyć w pracy, działalności społecznej i społeczności. Mimo, że mogą wystąpić pewne nieprzyjemne skutki uboczne leków, leczenie może zmienić życie i uratować życie wielu osobom. Konsekwencje odstawienia leków mogą obejmować nawrót epizodów nastroju i ryzyko powikłań zdrowotnych lub skutków ubocznych.

Jeśli Ty lub ktoś, na kim Ci zależy, doświadcza objawów zaburzenia dwubiegunowego, które są związane z zaburzeniem używania substancji, skontaktuj się z The Recovery Village już dziś, aby omówić dostępne opcje leczenia.

Zastrzeżenia medyczne: The Recovery Village ma na celu poprawę jakości życia osób zmagających się z używaniem substancji lub zaburzeniami zdrowia psychicznego za pomocą opartych na faktach treści dotyczących natury warunków zdrowia behawioralnego, opcji leczenia i ich powiązanych wyników. Publikujemy materiały, które są badane, cytowane, edytowane i przeglądane przez licencjonowanych specjalistów medycznych. Udostępniane przez nas informacje nie mają na celu zastąpienia profesjonalnej porady medycznej, diagnozy lub leczenia. Nie powinny być stosowane zamiast porady lekarza lub innego wykwalifikowanego dostawcy usług medycznych.

.