Zastrzyki na zamrożone ramię
Zamrożone ramię, zwane również adhezyjnym zapaleniem torebki stawowej, jest schorzeniem charakteryzującym się bólem i utratą ruchu w stawie barkowym. Najczęściej dotyka lewego barku niż prawego i występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Dokładna przyczyna zamrożonego barku nie jest znana. Najczęściej współwystępuje z cukrzycą i kilkoma innymi chorobami endokrynologicznymi. Główne objawy to ból, sztywność i ograniczenie ruchomości barku.
Mrożony bark jest chorobą samoograniczającą się, a objawy ustępują zwykle po roku. Leczenie jest ukierunkowane na kontrolę bólu i przywrócenie ruchu.
Leczenie zamrożonego barku wymaga kombinacji niesteroidowych leków przeciwzapalnych, zastrzyków steroidowych i fizykoterapii.
Zastrzyki kortyzonowe: Zastrzyki kortyzonu są podawane bezpośrednio do, lub w pobliżu stawu barkowego. Zmniejszają one stan zapalny w obrębie zamrożonego stawu barkowego. Kortyzon jest rodzajem kortykosteroidu uwalnianego przez gruczoł nadnerczy w odpowiedzi na stres.
Kortyzon jest silnym lekiem przeciwzapalnym, który może zmniejszyć stan zapalny, ale nie jest środkiem przeciwbólowym. Zastrzyki kortyzonu zazwyczaj powodują ulgę w bólu w ciągu kilku dni, co jest spowodowane zmniejszeniem stanu zapalnego. Efekty mogą trwać przez kilka tygodni.
Najczęstszym efektem ubocznym jest „flara kortyzonu”. Jest to stan, w którym wstrzyknięty kortyzon krystalizuje się i powoduje krótki okres silnego bólu, który zwykle trwa tylko dzień lub dwa. Leczenie polega na przyłożeniu lodu do wstrzykniętego obszaru. Inne efekty uboczne obejmują wybielenie skóry w miejscu wstrzyknięcia, zakażenie, przejściowe podwyższenie poziomu cukru we krwi u pacjentów z cukrzycą.
Artroskopowe uwolnienie torebki stawowej/manipulacja
Artroskopowe uwolnienie torebki stawowej i manipulacja w znieczuleniu (MUA) są procedurami chirurgicznymi wykonywanymi w leczeniu zamrożonego barku. Zamrożony bark, zwany również adhezyjnym zapaleniem torebki stawowej, jest schorzeniem charakteryzującym się bólem i utratą ruchu w stawie barkowym.
Zabieg ten jest niezwykle przydatny w przypadkach zamrożonego barku, które nie reagują na terapię i rehabilitację. Celem zabiegu jest zmniejszenie bólu, skrócenie czasu rekonwalescencji oraz pomoc w uzyskaniu pełnego zakresu ruchu.
Manipulacja w znieczuleniu (MUA) jest najczęściej wskazana u pacjentów z prostym zamrożonym barkiem. Procedura ta jest wykonywana z pacjentem uspokojonym w znieczuleniu. Chirurg porusza barkiem w pewnym zakresie ruchu, co powoduje rozciągnięcie lub rozerwanie torebki stawowej i tkanki bliznowatej. W ten sposób napięta torebka zostaje uwolniona, co pozwala na zwiększenie zakresu ruchu. Procedura polega na uwolnieniu barku poprzez manipulację i nie wymaga żadnych nacięć.
Artroskopowe uwolnienie torebki stawowej jest operacją wykonywaną przez dziurkę od klucza, która polega na uwolnieniu ciasnej, zwężonej torebki. Podczas zabiegu w barku wykonuje się 2 do 3 otworów. Zgrubiała, obrzęknięta, nieprawidłowa tkanka torebki jest przecinana i usuwana za pomocą specjalnej sondy termicznej o częstotliwości radiowej. Jest to skuteczna metoda leczenia u większości osób ze sztywnym barkiem po urazie, kontuzji lub złamaniu oraz u chorych na cukrzycę.
Po uwolnieniu torebki stawowej konieczna jest natychmiastowa rehabilitacja, aby zapobiec nawrotom zamrożonego barku. Celem rehabilitacji jest zmniejszenie bólu i przywrócenie pełnego zakresu ruchu.
- Leki przeciwbólowe są zalecane w celu kontroli bólu
- Po tych zabiegach należy wykonywać regularne ćwiczenia w celu osiągnięcia pełnego zakresu ruchu
- Jeśli czujesz się komfortowo i masz dobry zakres ruchu, możesz rozpocząć prowadzenie samochodu 1 tydzień po zabiegu
- Powrót do pracy zależy od charakteru Twojej pracy. Jeśli wykonujesz pracę siedzącą, możesz być w stanie wrócić do pracy już po 1 tygodniu od operacji, ale jeśli Twoja praca wymaga podnoszenia ciężarów lub używania ramienia na wysokości barku, powrót do pracy może zająć więcej czasu
- Pełny zakres ruchu uzyskuje się po 4 – 6 tygodniach
W pierwszym tygodniu po operacji zostanie umówiona wizyta u fizjoterapeuty. Ilość wymaganych ćwiczeń będzie zależeć od postępów.