Era:
Babilon i Persja
>> ukryj wykres <<
Daty:
3616 – 3894 AM
608 – 330 p.n.e.
Mapy:
Asyryjskie Imperium
Babilońskie Imperium
Prorocy
Odniesienia biblijne:
2 Księga Kronik 36
Ezra
Nehemiasz
Ester
Jeremiasz
Ezekial
Daniel
Haggai
Zechariasz
W tej epoce następuje koniec Judy jako niezależnego narodu. Przed erą babilońską dominującą siłą w otaczającym nas regionie byli Asyryjczycy. Ich imperium rozciągało się od Zatoki Perskiej do wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego i całkowicie otaczało królestwo Judy. W tym okresie Juda była trybutariuszem Asyrii.
Imperium asyryjskie straciło na sile pod koniec VII wieku p.n.e., a za panowania Nabopolassara (ojca Nabuchodonozora) Babilon rozszerzył swoją władzę. W tym czasie Nabuchodonozor służył jako generał w armii swego ojca.
W 608 r. p.n.e. Jozjasz, król Judy, walczył w bitwie z faraonem Neco z Egiptu, który pomagał Asyryjczykom. Spotkali się pod Megiddo, a Jozjasz został zabity. Jego ciało zostało sprowadzone do Jerozolimy i pochowane.
Ludzie judzcy uczynili Jehoahaza (syna Jozjasza) królem Judy. Jednak trzy miesiące później przybył Neco i zakuł go w łańcuchy. Następnie uczynił Jehoiakima (również syna Jozjasza) królem w jego miejsce i nałożył na Judę ciężki podatek.
Trzy lata później, w 605 r. p.n.e., Nabuchodonozor (znany Babilończykom jako Nabuchodonozor II) najechał na Judę. Wziął kilku jeńców z Jerozolimy (w tym Daniela), a Jehoiakim zmienił swoją lojalność z Egiptu na Babilon.
Jehoiakim płacił daninę przez trzy lata, ale potem zbuntował się i przestał płacić. Jakieś 6 lat później, w 597 r. p.n.e., Nabuchodonozor przyszedł, oblegał Jerozolimę i zdobył ją. Ponownie zabrał ze sobą jeńców z powrotem do Babilonu – był to drugi incydent, w którym jeńcy zostali wzięci. W zależności od tego, którą wersję czytamy – Królewską czy Kronik – Jehojakim albo zmarł w Jerozolimie, albo został zabrany do Babilonu.
Syn Jehojakima, Jehojachin, został jego następcą jako król, ale wytrzymał tylko 3 miesiące, zanim Nabuchodonozor kazał go zabrać do Babilonu wraz z kilkoma przedmiotami ze świątyni. Sedekiasz (brat Jehoiakima, a syn Jozjasza) został mianowany królem przez Nabuchodonozora.
Zgodnie z biblijną narracją, Sedekiasz również zbuntował się przeciwko Nabuchodonozorowi. W rezultacie Nabuchodonozor przybył i oblegał Jerozolimę przez trzy lata. Pod koniec tych trzech lat, w 586 r. p.n.e., Nabuchodonozor zdobył Jerozolimę, splądrował ją i zrównał z ziemią – łącznie ze świątynią. Większość mieszkańców została wzięta do niewoli w Babilonie – pozostali tylko najubożsi.
Babilon został zdobyty przez Cyrusa Wielkiego (Cyrusa II) w 539 r. p.n.e., po 70 latach rządów cesarskich. W 538 wydał dekret zezwalający wszystkim mieszkańcom Judy na wygnaniu w Babilonie na powrót do Judy. Niektórzy z wygnańców powrócili w tym czasie. Inni wygnańcy (a raczej ich potomkowie) powrócili w wyniku różnych dekretów zapisanych w opowiadaniach Ezdrasza i Nehemiasza. Wiele z tych dekretów zostało wydanych za panowania Artakserksesa I, w którym to czasie Ezdrasz i Nehemiasz sami powrócili do Judy.
Imperium perskie dobiegło końca w 330 r. p.n.e., kiedy to Dariusz III został pokonany przez Aleksandra Wielkiego (Aleksandra III).
.