Andrea Bocelli
Opera singer
Multi-platinum-selling włoski tenor Andrea Bocelli osiągnął głównego nurtu pop publiczności z jego pięknych operowych renditions, po filmie z jego koncertu na żywo w Pizie, Romanza in Concert: A Night in Tuscany, został wyemitowany na PBS fund-raising special pod koniec 1997 roku. Od tego czasu Bocelli trafnie zaspokoił zarówno świat popu, jak i opery, przemawiając do zagorzałych fanów obu rodzajów muzyki swoim niezwykle uroczym głosem. Według Boston Herald’s Stephen Schaefer, Bocelli został dubbingowany „czwarty tenor”, „wiodący Tower of Pisa,” i „najpiękniejszy głos na świecie.”
Bocelli był już najlepiej sprzedającym się artystą pop w Europie, z ponad dziesięciu milionów egzemplarzy sprzedanych jego debiutanckiego albumu, Romanza, a po jego ekspozycji przez PBS specjalne, jego sukces w Stanach Zjednoczonych skyrocketed. Produkcja PBS była przewidziana do uruchomienia tylko raz, ale ze względu na jej popularność uruchomiono trzy razy. Debiutancki album Bocellego, Romanza, uplasował się obok ścieżki dźwiękowej Titanica jako jeden z dwóch najlepiej sprzedających się albumów w okresie świątecznym w 1997 roku, a jego drugi album, Viaggio Italiano, znalazł się na szczycie klasycznej listy przebojów Billboardu na początku 1998 roku. Do grona jego fanów należą takie sławy jak papież Jan Paweł II, Luciano Pavarotti, Isabella Rossellini, Cecilia Bartoli, Julie Andrews i Madonna. Do 1998 roku Bocelli występował dla papieża przy czterech różnych okazjach. W przeciwieństwie do wielu z „crossover” artystów w dziedzinie klasycznej, którzy często mają więcej sukces w Europie niż w Stanach Zjednoczonych, Bocelli sława była naprawdę international.
Bocelli urodził się 22 września 1958 roku, w wiejskiej miejscowości rolniczej Lajatico, położony około 20 mil od Pizy w Toskanii regionu Włoch. Jego rodzice sprzedawali sprzęt rolniczy i uprawiali oliwki i winogrona. Na rodzinnej farmie znajdowała się mała winnica, z której jego ojciec, Sandro, do dziś produkuje Chianti Bocelli. Członkowie jego rodziny nie byli szczególnie muzykalni, ale byli zachęcający, gdy Bocelli wykazywał zainteresowanie muzyką operową już w wieku sześciu lat. Jako chłopiec pobierał lekcje gry na fortepianie, flecie i saksofonie. Stał się całkowicie niewidomy w wieku 12 lat po uderzeniu w głowę podczas gry w piłkę nożną z przyjaciółmi – Bocelli doznał wylewu krwi do mózgu, który spowodował ślepotę kilka dni później, a jego wzrok został już upośledzony przez jaskrę przy urodzeniu. Powiedział Celestine Bohlen z New York Times, że „wiem, jak wyglądają kolory i mam pojęcie o świecie…. Wierzę, że każdy z nas ma swoje przeznaczenie, które może dostrzec. Moim było śpiewanie. Zawsze śpiewałem dla moich przyjaciół w szkole, na urodziny, więc wiedziałem w środku, jakie jest moje przeznaczenie.” Bocelli uważa, że zbyt wielu ludzi skupia się na jego ślepocie; on nie uważa tego za tragiczne, a jeździ na nartach i lubi jazdę konną.
Bocelli poszedł na Uniwersytet w Pizie i studiował prawo zamiast muzyki, ale śpiewał zawodowo w barach fortepianowych, podczas gdy był w szkole, i tam właśnie poznał swoją żonę, Enricę. Miała 17 lat, kiedy się poznali i powiedziała dziennikarzom, że najpierw zakochała się w głosie Bocellego, zanim zakochała się w samym mężczyźnie. Pobrali się w 1992 roku i miał dwóch synów, Amos i Matteo, w ciągu pięciu years.
Aby sfinansować swoje lekcje śpiewu, Bocelli nadal grać w barach fortepianowych i pracował jako prawnik na rok po college’u. W 1992 r. Bocelli miał swoją pierwszą przerwę w karierze, gdy przedstawiony z możliwością nagrywania „Miserere” (Pity) z włoską gwiazdą rocka Zucchero Fornaciari, który pierwotnie napisał materiał dla Luciano Pavarotti. Bocelli powiedział Bohlenowi, że Pavarotti później usłyszał nagranie i „powiedział kilka miłych rzeczy o moim głosie, i od tego czasu wiele się wydarzyło.” Obaj panowie zostali przyjaciółmi, a Bocelli spędził nawet tydzień w domu Pavarottiego. W 1994 roku Bocelli zdobył pierwszą nagrodę na Festiwalu Muzycznym w San Remo, oglądanym przez co trzecią osobę we Włoszech. Według Wall Street Journal’s Matthew Gure-witsch, Bocelli zwycięskiej pozycji, „Il Mare Calmo della Sera,” „wzrosła z intymnych, pół-murmured zgrzyt do refrenu jak hymn dzwonienia.”
W 1995 Bocelli wydał singiel „Con te Partiro,” który był ogromnie popularny w Europie. Później ponownie nagrał singiel z Sarah Brightman jako duet w języku angielskim, a jego sukces szybko się rozprzestrzenił.
Bocelli woli śpiewać operę niż muzykę pop, a studiował u Luciano Betterani i Franco Corelli, byłych trenerów Marii Callas i Luciano Pavarotti. Kiedy Alan Niester z Toronto Globe and Mail zapytał Bocellego, czy lubi śpiewać muzykę pop, Bocelli odpowiedział: „Nie bardzo, szczerze mówiąc, ale myślę, że jest to ważne z wielu powodów. Pierwszym jest to, że muzyka pop ma wielką, wielką publiczność … jeśli ktoś chce mieć wielką popularność … musi śpiewać te piosenki. A dzięki piosenkom można wprowadzić do teatrów ludzi, którzy być może nie przyszliby w inny sposób.” Bocelli ma featuring pop i kanonizowanych materiału na tym samym wydaniu; na Romanza zawarł kilka współczesnych piosenek wraz z klasycznych standardów „La Donna è: Mobile” i „Nessun Dorma.”
Część odwołania Bocelli jest jego romantyczny wygląd; on jest wysoki z szerokimi ramionami, nutą brody, delikatny, prawie self-effacing sposób i przystojny profil. Na scenie sprawia wrażenie nieśmiałego i nie bierze na poważnie swojego spektakularnego sukcesu. On również przyznał się w wywiadach do posiadania terroru występów na żywo.
Muzyka Bocelli we wczesnych fazach jego kariery był hardy mieszanka opery i muzyki popularnej. To po krzyż ścieżki oczyszczone w 1990 roku przez Trzy Tenors-Luciano Pavarotti, Placido Domingo, i José Carreras; jedyną różnicą jest to, że Pavarotti, Domingo, i Carreras rozpoczął się w klasycznym świecie opery i przeniósł się do bardziej przystępnej sferze pop. Z drugiej strony, Bocelli zaczynał w piano barach i przeniósł się do klasycznych sal koncertowych. Podczas swojej kariery Bocelli wystąpił w Hampton Court Palace w pobliżu Londynu z Dame Kiri Te Kanawa i w Royal Albert Hall z Sarah Brightman.
Kościół rzymskokatolicki sponsorował koncert parowanie Bocelli z Bobem Dylanem w Bolonii, Włochy, które było udziałem papieża Jana Pawła II, i Bocelli również wystąpił z Bryan Adams. Międzynarodowy agent Bocellego, Craig Stanley, powiedział Bohlenowi: „Potrafi śpiewać zarówno arie operowe, jak i miłosne ballady z wyczuciem. Podstawą jest talent, ale śpiewa też z uczuciem, z serca.”
For the Record …
Urodzony 22 września 1958 roku w Lajatico we Włoszech; syn Sandro (sprzedawcy sprzętu rolniczego i plantatora oliwek i winogron); żonaty, 1992; imię żony, Enrica; dzieci: Amos, Matteo. Wykształcenie: Dyplom prawniczy na Uniwersytecie w Pizie; studiował operę pod kierunkiem Luciano Betterani i Franco Corelli.
Pierwszy przełom w karierze przyniosło nagranie „Miserere” (Pity) z 1992 roku, z włoską gwiazdą rocka Zucchero Fornaciari; wydał singiel „Con Te Partiro,” 1995, i Romanza, 1997; wydał Viaggio Italiano, 1997; wydał Aria: The Opera Album, 1998; czterokrotnie występował dla papieża Jana Pawła II; wystąpił w produkcji opery Werther w Detroit, MI, 2000; nagrał mszę Requiem Verdiego dla wytwórni Philips, 2001; kontynuował występy operowe; nagrał Il Trovatore Verdiego (w roli Manrico) dla Philips, 2004; nagrał Werther dla wytwórni Decca, 2005; wydał Amore, 2006.
Nagrody: San Remo Music Festival, I nagroda, za „Il Mare Calmo Della Sera”, 1994; Classical Brit Awards, Album of the Year, za Sentimento, 2003.
Adresy: Wytwórnia płytowa-Philips Music Group, oddział Polygram Classics, Worldwide Plaza, 825 Eighth Ave., New York, NY 10019. Strona internetowa Oficjalna strona internetowa Andrei Bocelliego: http://www.andreabocelli.com.
Bocelli powiedział Bohlenowi: „Nie można wyjaśnić sukcesu. Sukces żyje według tajemniczych zasad: przychodzi, kiedy chce i odchodzi, kiedy chce.” Jeśli chodzi o jego przyszłość, powiedział Billboard’s Paul Verna i Mark Dezzani, „Nie mam dokładnego pojęcia, co się stanie. Każdy człowiek ma swoje własne przeznaczenie, a przeznaczenia nie można zmienić. Mam nadzieję, że w pewnym momencie mojego życia dojdę do momentu, w którym będę mógł śpiewać dokładnie to, co lubię, ale to wymaga dużo treningu.” To, co najbardziej cieszy Bocellego w związku z jego sukcesem, to fakt, że na widowni często są małe dzieci słuchające jego muzyki operowej. Powiedział Schaeferowi: „Z tego jestem bardzo dumny.”
Bocelli kształcił się w operze, jego kultura była przesiąknięta miłością do opery, a on miał silne pragnienie, aby być traktowanym poważnie jako śpiewak operowy. Śpiewak przygotował drogę z dwoma wydawnictwami CD, które były zorientowane na klasyczny materiał wokalny: Aria: The Opera Album w 1998 roku, oraz Sacred Arias w 1999 roku. Wystąpił w głównej roli Rodolfo w przedstawieniu Cyganerii Giacomo Pucciniego na włoskiej wyspie Sardynii. Następnie, w 2000 roku, wziął scenę w dużym teatrze, Detroit Opera House, grając tytułową rolę w operze francuskiej Werther przez Jules Massenet.
Zainteresowanie prasy w wydarzeniu było intensywne, a Bocelli zwiększył wpływ na rozgłos ogłaszając, że będzie on przekazać swoją opłatę do Helppie Institute for Pediatric Health Research. Problemy techniczne związane z montażem produkcji z niewidomym piosenkarzem zostały łatwo rozwiązane, ale recenzje Bocelli wydajności były mieszane. Operowi puryści pogardzali nim za jego popowy sukces, a słuchacze i recenzenci zauważyli, że jego głos, który brzmiał tak czysto i wzruszająco na nagraniach, nie był całkiem tego rodzaju, który mógłby wypełnić salę przy dużej głośności. Mimo to, występ wypadł na tyle dobrze, że Bocelli mógł kontynuować swoją karierę wokalisty klasycznego. W 2001 roku pojawił się na nagraniu Requiem Giuseppe Verdiego, a w 2004 roku na innym nagraniu Il Trovatore Verdiego. W 2005 roku powtórzył swoją rolę Wertera na płycie kompaktowej firmy Decca.
Meanwhile, Bocelli’s pop stardom kontynuowane bez flagging. On nawet wydał krótki album, Mistero dell’ Amore, w połączeniu z Victoria’s Secret sieci bielizny, podkreślając silne odwołanie jego długie włosy i lekki cień five o’clock do kobiet nabywców muzyki. W 2006 roku Bocelli nagrał wraz z producentem Celine Dion, Davidem Fosterem, płytę Amore, kolekcję piosenek miłosnych od lat 20-tych do 80-tych, z przykładami włoskimi, hiszpańskimi, francuskimi i angielskimi. „Włoch Andrea Bocelli mógłby prawdopodobnie śpiewać ogłoszenia i sprawić, że brzmiałoby to romantycznie”, zauważył Ralph Novak w People, i wydawało się, że jeden z najbardziej utalentowanych klasycznych głosów muzyki crossover ustanowił trwałą obecność na listach sprzedaży muzyki.
Selected discography
Romanza, Philips Music Group, 1997.
Viaggio Italiano, Philips Music Group, 1997.
Aria: The Opera Album, Philips Music Group, 1998.
Sogno, Polygram, 1999.
Sueños, Polygram, 1999.
Sacred Arias, Polygram, 1999.
Per Amore, Polydor, 2000.
Cieli di Toscana, Universal, 2001.
Verdi: Requiem, Philips, 2001.
Sentimento, Universal, 2002.
Andrea, Philips, 2004.
Puccini: La Bohème, Decca, 2004.
Verdi: Il Trovatore, Decca, 2004.
Massenet: Werther, 2005.
Amore, Decca, 2006.
Sources
Periodicals
Billboard, September 13, 1997; December 20, 1997.
Billboard Bulletin, May 23, 2003, p. 1.
Boston Herald, styczeń 27, 1998.
Elle, listopad 1997.
Gavin, październik 3, 1997.
Globe and Mail (Toronto), październik 18, 1997.
New York Daily News, 19 stycznia 1998.
New York Observer, 13 października 1997.
New York Times, 4 października 1997.
Opera News, luty 2000, s. 36; lipiec 2001, s. 43; sierpień 2003, s. 49; sierpień 2005, s. 57.
People, 10 listopada 1997; 20 grudnia 2004, s. 50; 27 lutego 2006, s. 55.
Sensible Sound, czerwiec 2001, s. 84.
USA Today, 8 października 1997; 13 stycznia 1998.
Wall Street Journal, 8 grudnia 1997.
Online
„Andrea Bocelli,” All Music Guide, http://www.allmusic.com (15 lipca 2006).
.