Alai

Wraz z intensywną aktywnością tektoniczną, Wenus przeszła wiele wulkanizacji. Największymi wyrzutami wulkanicznymi są ogromne pola lawy, które pokrywają większość falistych równin. Są one podobne pod wieloma względami do pól nakładających się na siebie strumieni lawy widzianych na innych planetach, w tym na Ziemi, lecz są one o wiele bardziej rozległe. Poszczególne strumienie są w większości długie i cienkie, co wskazuje, że wybuchające lawy były bardzo płynne i dlatego były w stanie przepływać na duże odległości po łagodnych zboczach. Lawy na Ziemi i Księżycu, które płyną tak łatwo, składają się zazwyczaj z bazaltów, więc jest prawdopodobne, że bazalty są powszechne również na równinach Wenus.

Wśród wielu typów cech przepływu lawy widzianych na wenusjańskich równinach, żaden nie jest bardziej niezwykły niż długie, wijące się kanały. Te meandrujące kanały zazwyczaj mają niezwykle stałą szerokość, która może wynosić aż 3 km (2 mile). Powszechnie rozciągają się na powierzchni aż do 500 km (300 mil); jeden z nich ma długość 6,800 km (4,200 mil). Canali prawdopodobnie zostały wyrzeźbione przez lawy o bardzo niskiej lepkości, które wybuchały przy utrzymującym się wysokim tempie wypływu. W kilku przypadkach segmenty canali wydają się przebiegać pod górę, co sugeruje, że deformacja skorupy miała miejsce po wyrzeźbieniu kanałów i odwróceniu łagodnych zboczy powierzchni w dół na zbocza w górę. Inne podobne do kanałów cechy wulkaniczne na Wenus to sinusoidalne rille, które mogą być zapadniętymi rurami lawowymi, oraz duże, złożone doliny, które najwyraźniej są wynikiem szczególnie masywnych wylewów lawy.

W wielu miejscach na Wenus erupcje wulkaniczne zbudowały gmachy podobne do wielkich wulkanów Hawajów na Ziemi lub tych związanych z regionem Tharsis na Marsie. Sif Mons jest przykładem takiego wulkanu; istnieje ponad 100 innych rozsianych po całej planecie. Znane jako wulkany tarczowe, osiągają wysokość kilku kilometrów nad otaczającymi je równinami, a ich podstawa może mieć setki kilometrów średnicy. Składają się z wielu pojedynczych strumieni lawy ułożonych promieniście jeden na drugim. Powstają one, gdy źródło lawy pod powierzchnią pozostaje stałe i aktywne w jednym miejscu na tyle długo, że wyrzucane przez nie materiały wulkaniczne gromadzą się nad nim w dużych ilościach. Podobnie jak te występujące na równinach falistych, strumienie tworzące wulkany tarczowe są zazwyczaj bardzo długie i cienkie i prawdopodobnie składają się z bazaltu.

Gdy podpowierzchniowe źródło lawy zostaje opróżnione ze swojej zawartości, grunt nad nim może się zapaść, tworząc depresję zwaną kalderą. Na Wenus obserwuje się wiele kalder wulkanicznych, zarówno na szczytach wulkanów tarczowych, jak i na rozległych równinach lawowych. Często mają one z grubsza kolisty kształt i są podobne do kalder obserwowanych na Ziemi i Marsie. Region szczytu Sif Mons, na przykład, wykazuje podobne do kaldery cechy o średnicy 40-50 km (25-30 mil).

Ponad rozległymi równinami lawowymi i masywnymi wulkanami tarczowymi znajduje się wiele mniejszych wulkanicznych formacji terenu. Ogromna liczba małych stożków wulkanicznych jest rozproszona po całej równinie. Szczególnie niezwykły wygląd mają tzw. kopuły naleśnikowe, które mają zwykle kilkadziesiąt kilometrów średnicy i około 1 km (0,6 mili) wysokości i są niezwykle okrągłe w kształcie. Płaskie szczyty i strome zbocza wydają się powstawać, gdy masa gęstej lawy została wyrzucona z centralnego otworu wentylacyjnego i rozprzestrzeniała się na niewielką odległość we wszystkich kierunkach przed zastygnięciem. Lawy, które uformowały takie kopuły były wyraźnie dużo bardziej lepkie niż większość law na Wenus. Ich skład jest nieznany, ale – biorąc pod uwagę wiedzę o lawach na Ziemi – są one prawdopodobnie znacznie bogatsze w krzemionkę niż bazalty, które dominują w innych miejscach na planecie.

Wolkaniczne budowle nie są równomiernie rozmieszczone na Wenus. Chociaż występują wszędzie, są szczególnie skoncentrowane w regionie Beta-Atla-Themis, pomiędzy długością geograficzną 180° a 300° E. Koncentracja ta może być konsekwencją szerokiego aktywnego upwellingu płaszcza wenusjańskiego w tym obszarze, który doprowadził do zwiększonego przepływu ciepła i formowania się zbiorników magmy.

Sonda kosmiczna Venus Express znalazła dowody na istnienie aktywnych wulkanów na Wenus. Gwałtowny wzrost ilości dwutlenku siarki w atmosferze w 2006 roku mógł pochodzić z erupcji wulkanicznych. W 2008 roku zaobserwowano powstanie gorącego punktu, a następnie jego ponowne ochłodzenie w strefie ryftowej Ganiki Chasma.

.