W swoich rządach Karol Wielki kontynuował i usystematyzował machinę administracyjną swoich poprzedników. Pozwolił podbitym ludom zachować ich własne prawa, które w miarę możliwości kodyfikował, wydał też wiele kapitularzy (zebranych w Monumenta Germaniae historica). Godnym uwagi osiągnięciem było stworzenie systemu, dzięki któremu mógł nadzorować swoich zarządców nawet w najbardziej odległych krainach; jego missi dominici byli osobistymi przedstawicielami o szerokich uprawnieniach, którzy regularnie kontrolowali przydzielone im okręgi. Starał się kształcić duchowieństwo i sprawował bardziej bezpośrednią kontrolę nad mianowaniem biskupów, a także pełnił rolę arbitra w sporach teologicznych, zwołując sobory, zwłaszcza ten we Frankfurcie (794), na którym odrzucono adopcjonizm i potępiono niektóre dekrety II Soboru Nicejskiego (zob. Nicea, II Sobór). Pobudzał handel zagraniczny i utrzymywał przyjazne stosunki z Anglią oraz z Harunem ar-Raszidem. W 813 r. Karol Wielki wyznaczył swego syna Ludwika I na współcesarza i swego następcę i koronował go w Akwizgranie.
Dwór Karola Wielkiego w Akwizgranie był centrum renesansu intelektualnego. Słynna stała się szkoła pałacowa pod kierownictwem Alkuina; za panowania Karola Wielkiego w całym cesarstwie powstały też liczne szkoły dla dzieci ze wszystkich klas. Jego inicjatywy przyczyniły się do zachowania literatury klasycznej. Do wybitnych postaci renesansu karolińskiego należeli Paweł Diakon i Einhard.
- Wstęp
- Król Franków
- Cesarz Zachodu
- Osiągnięcia jego panowania
- Postać i wpływy
- Bibliografia
.