Grawerowany portret Mikołaja Kopernika ©Copernicus był polskim astronomem, najbardziej znanym ze swojej teorii, że to Słońce, a nie Ziemia znajduje się w centrum wszechświata.
Nicolaus Copernicus urodził się 19 lutego 1473 r. w Thorn (dzisiejszy Toruń) w Polsce. Jego ojciec był kupcem i lokalnym urzędnikiem. Gdy Kopernik miał 10 lat zmarł jego ojciec, a wuj, ksiądz, zadbał o dobre wykształcenie Kopernika. W 1491 r. wstąpił do Akademii Krakowskiej (obecnie Uniwersytet Jagielloński), a w 1496 r. wyjechał do Włoch na studia prawnicze. W czasie studiów na Uniwersytecie Bolońskim przebywał u profesora matematyki Domenico Maria de Novara, który rozwijał zainteresowania Kopernika geografią i astronomią.
W czasie pobytu we Włoszech Kopernik zwiedził Rzym, studiował na uniwersytetach w Padwie i Ferrarze, po czym w 1503 r. powrócił do Polski. Przez następne siedem lat pracował jako prywatny sekretarz swojego wuja, biskupa Ermlandu.
Biskup zmarł w 1512 r., a Kopernik przeniósł się do Frauenbergu, gdzie od dawna piastował stanowisko kanonika, czyli urzędnika administracji kościelnej. Dzięki temu miał więcej czasu, który mógł poświęcić astronomii. Choć nie zabiegał o sławę, nie ulega wątpliwości, że jako astronom był już dobrze znany. W 1514 r., gdy kościół katolicki starał się poprawić kalendarz, jednym z ekspertów, do których zwrócił się papież, był właśnie Kopernik.
Główne dzieło Kopernika „De Revolutionibus Orbium Coelestium” („O obrotach sfer niebieskich”) zostało ukończone w 1530 r. Jego główna teoria głosiła, że Ziemia się obraca. Jego główną teorią było to, że Ziemia obraca się codziennie wokół własnej osi i co roku krąży wokół Słońca. Twierdził również, że planety krążą wokół Słońca. Podważyło to długo utrzymywany pogląd, że Ziemia jest nieruchoma w centrum wszechświata, a wszystkie planety, Księżyc i Słońce obracają się wokół niej.
„De Revolutionibus Orbium Coelestium” zostało opublikowane na początku 1543 r., a Kopernik zmarł 24 maja tego samego roku.