Topienie częściowe zmienia skały z układów jednofazowych (ciało stałe) na dwufazowe (ciało stałe+stop). Lepkość objętościowa zmniejsza się wraz ze wzrostem frakcji stopionej, a efekt ten zwiększa tempo deformacji i wymiany ciepła, jak również powoduje różnicowanie się skorupy. Dlatego ważne jest, aby umieć rozpoznać, które skały uległy częściowemu stopieniu.
Makroskopowe tekstury dostarczają najprostszych kryteriów do rozpoznania częściowego stopienia. Topnienie i deformacja są generalnie synchroniczne, a gdy zachowana frakcja stopu jest niska (<20%) powstają migmatyty metatekstylne. Zazwyczaj są one złożone morfologicznie, ponieważ frakcja stopiona jest wyciskana z deformującej się matrycy i gromadzi się w dowolnych miejscach dylatacyjnych. Obecność warstw i płatów melanosomów stanowi najlepszy dowód na to, gdzie tworzył się stopiony materiał i gdzie gromadziły się leukozyty. Migmatyty diateksytowe można łatwo rozpoznać po obecności foliacji płynięcia, schlieren, enklaw i leukosomów przypominających żyły, co świadczy o wysokiej frakcji stopionego materiału i wszechobecnym częściowym stopieniu. W nietypowym przypadku topnienia bez synchronicznej deformacji powstają zaokrąglone płaty neosomowe zawierające zarówno frakcję stopioną jak i stałą reakcji topnienia, które w miarę wzrostu stopnia stopienia powiększają się tworząc migmatyty diateksytowe. W obu przypadkach cechą charakterystyczną jest zwiększona ziarnistość i utrata struktur przedmigmatycznych. Tekstury migmatytów są wytrzymałe, dobrze przeżywają późniejszą deformację.
Tekstury mikroskopowe takie jak: (1) cienkie warstwy kwarcu, plagioklazu i skalenia K wzdłuż granic mózgów, które reprezentują skrystalizowany stopiony materiał oraz, (2) tekstury reakcji stopiony-stały, również stanowią dobre kryteria identyfikacji skał częściowo stopionych. Tekstury te są jednak kruche i łatwo ulegają zniszczeniu w wyniku deformacji. Identyfikacja zespołów mineralnych, na podstawie których można wnioskować o reakcjach topnienia, jest kolejnym wiarygodnym kryterium rozpoznania częściowego stopienia, ale postmigmatyczna rehydratacja w terranach granulitowych może zniszczyć te dowody.
Geochemia całych skał może być użyta do modelowania procesu częściowego stopienia, ale problemy z identyfikacją paleosomu i niezmodyfikowanego składu stopu mogą ograniczyć jej zastosowanie. Jednakże geochemia całych skał w połączeniu z dobrą kontrolą terenową może być wykorzystana do wnioskowania o procesach zachodzących w terranie, w którym skały uległy częściowemu stopieniu.
Zmiany w wyglądzie terenowym, teksturze i składzie są w dużej mierze konsekwencją tego, czy i kiedy frakcja stopiona oddzieliła się od frakcji stałej.