Erupcja szczytowa wulkanu Kilauea miała miejsce w kraterze Kilauea Iki, bezpośrednio przylegającym do kaldery Kilauea, od 14 listopada do 20 grudnia 1959 roku. Około 61 milionów metrów sześciennych lawy zostało wylanych do krateru podczas 16 krótkich epizodów erupcyjnych. Po każdym z późniejszych epizodów prawie tyle samo lawy spłynęło z powrotem do otworu, ile zostało wylane.
W dniu 13 stycznia 1960 roku, erupcja rozpoczęła się we wschodniej strefie ryftowej Kilauea około 40 kilometrów na wschód od kaldery. Erupcja ta trwała do 19 lutego, uwalniając 113 milionów metrów sześciennych lawy i grzebiąc około 5,6 kilometrów kwadratowych powierzchni ziemi, w tym wiele gruntów rolnych i większość wioski Kapoho. Zbudowano kilka ścian, aby zapobiec lub zmniejszyć napływ lawy na południe. Ściany te były tamami, które zatrzymywały lawę, a nie barierami odwadniającymi. Lawa przelała się przez zapory, ale uważa się, że ilość lawy rozprzestrzeniającej się w kierunku południowym została wystarczająco ograniczona, by uzasadnić ich budowę; wykazano też, że takie ściany, odpowiednio skonstruowane, wytrzymają napór nawet grubych strumieni lawy, charakterystycznych dla erupcji na Hawajach.