W tym przeglądzie omówiono fizjologię i farmakologiczne leczenie zawrotów głowy i związanych z nimi zaburzeń. Klasy leków przydatnych w leczeniu zawrotów głowy obejmują leki przeciwcholinergiczne, przeciwhistaminowe, benzodiazepiny, antagonistów kanału wapniowego i antagonistów receptora dopaminowego. Leki te często mają wielostronne działanie. Mogą modyfikować nasilenie objawów (np. leki tłumiące drgania przedsionkowe) lub wpływać na podstawowy proces chorobowy (np. antagoniści kanału wapniowego w przypadku migreny przedsionkowej). Większość z tych środków, szczególnie tych o działaniu uspokajającym, może również modulować tempo kompensacji uszkodzenia przedsionkowego. Ta kwestia stała się bardziej istotna w ostatnich latach, ponieważ rehabilitacja przedsionkowa jest obecnie często zalecana w celu promowania kompensacji. W związku z tym, terapia zawrotów głowy jest optymalna, gdy lekarz przepisujący lek posiada szczegółową wiedzę na temat farmakologii podawanych leków, jak również dokładnych działań, które mają być podjęte. Wyróżnia się cztery główne przyczyny zawrotów głowy, dla których można dobrać odpowiednie schematy terapii farmakologicznej. Otologiczne zawroty głowy obejmują zaburzenia ucha wewnętrznego, takie jak choroba Ménière’a, zapalenie nerwu przedsionkowego, łagodne napadowe zawroty głowy (BPPV) i obustronny niedowład przedsionkowy. Zarówno w chorobie Ménière’a, jak i w zapaleniu nerwu przedsionkowego stosuje się leki tłumiące ruchy przedsionków, takie jak leki antycholinergiczne i benzodiazepiny. W chorobie Ménière’a, ograniczenie soli i leki moczopędne są stosowane w celu zapobiegania zaostrzeniom. W zapaleniu nerwu przedsionkowego obecnie zaleca się jedynie krótkotrwałe stosowanie leków hamujących czynność przedsionków. Leczenie farmakologiczne nie jest obecnie zalecane w przypadku BPPV i obustronnego niedowładu przedsionkowego, ale zabiegi fizykoterapeutyczne mogą być bardzo przydatne w obu przypadkach. Centralne zawroty głowy obejmują takie jednostki chorobowe, jak zawroty głowy związane z migreną i niektórymi udarami mózgu. Leki profilaktyczne (antagoniści kanału wapniowego L, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, beta-blokery) są podstawą leczenia zawrotów głowy związanych z migreną. U osób z udarem mózgu lub innymi uszkodzeniami strukturalnymi pnia mózgu lub móżdżku zaleca się podejście eklektyczne, obejmujące próby stosowania leków tłumiących ruchy przedsionkowe oraz fizykoterapię. Psychogenne zawroty głowy występują w powiązaniu z takimi zaburzeniami jak zaburzenia paniczne, lękowe i agorafobia. Benzodiazepiny są w tym przypadku najbardziej użytecznymi środkami. Nieustalone i źle zdefiniowane przyczyny zawrotów głowy stanowią dużą część rozpoznań. Sugeruje się empiryczne podejście do tych chorych, obejmujące próby stosowania leków o ogólnym zastosowaniu, takich jak benzodiazepiny, a także próby odstawienia leków w razie potrzeby, fizykoterapię i konsultację psychiatryczną.