Alai

Na początku 2015 roku National Geographic przeżywało kryzys tożsamości. Od momentu założenia w 1888 roku, filantropijne stowarzyszenie zajmujące się nauką, eksploracją, edukacją i ochroną przyrody stało się ukochaną częścią kultury. Jego miesięcznik, który w 1925 roku osiągnął już 1 milion czytelników, przywrócił zachodniej publiczności obrazy odległych miejsc i kultur. Egzemplarze były z szacunkiem eksponowane w domach, a nauczyciele wykorzystywali je jako źródło wiedzy w szkołach. To był zaufany i kochany.

Jego kanały telewizyjne były inną sprawą. Uruchomione w Europie w 1997 roku i w USA w 2001 roku we współpracy z siecią medialną Fox Ruperta Murdocha, odniosły pod wieloma względami zapierający dech w piersiach sukces, przenosząc markę do 500 milionów domów w 171 krajach i pomagając wlewać dziesiątki milionów dolarów w społeczeństwo rocznie, nawet gdy przychody z subskrypcji zaczęły się kurczyć.

Ale na początku lat 2010-tych, ramię telewizyjne goniło za oglądalnością z tanimi reality show. Doomsday Preppers, który śledził survivalowców, jak przygotowali się do przyszłego apokaliptycznego wydarzenia, został potępiony przez recenzentów za gloryfikację poglądów uczestników na świat; wykrywający metale pokaz Diggers został uznany przez Society for American Archaeology za „promowanie i gloryfikowanie grabieży i niszczenia stanowisk archeologicznych”. Reputacja społeczeństwa – i ikona kultury, przez którą większość ludzi ją znała, National Geographic Magazine – zaczynała cierpieć.

To był scenariusz, który stanął przed Courteney Monroe, jednorazowym wykonawcą marketingu dla HBO, kiedy została dyrektorem naczelnym kanałów telewizyjnych National Geographic w USA w 2014 roku. Kiedy przybyła, Monroe mówi: „Robiliśmy tanie, męsko-skrzydlate reality shows, goniąc za widownią konkurentów non-fiction, takich jak Discovery i History, którzy odnieśli duży sukces z Ice Road Truckers i Deadliest Catch.”

Pierwszą rzeczą, jaką Monroe musiała zrobić, było przedstawienie zarządowi nowej wizji. Krył się za nią śmiały pomysł: jak wyglądałaby wersja HBO kanału National Geographic? Kanał kablowy był przecież synonimem wysokiej jakości, przełomowej telewizji, takiej jak The Sopranos czy The Wire. W marcu tego roku, kiedy Disney kupił kanały telewizyjne National Geographic, studia, czasopisma i inne operacje medialne jako część 71,3 mld dolarów przejęcia 21st Century Fox, ta wizja była już na dobrej drodze do realizacji.

„Jest naprawdę tylko kilka programów nadal na antenie, które były na antenie trzy lata temu,” mówi Monroe, który jest teraz prezesem National Geographic Global Television Networks. Nacisk na jakość w stosunku do ilości napędzał zlecanie flagowych serii, takich jak One Strange Rock, wyprodukowany przez reżysera Darrena Aronofsky’ego, który patrzy na historię życia na Ziemi z perspektywy ośmiu astronautów, oraz pełnometrażowych wydań kinowych, takich jak nagrodzony Baftą i Oscarem Free Solo, który nakreślił próbę wspinacza Alexa Honnolda, aby przejść El Capitan, 3000-stopowy monolit w Parku Narodowym Yosemite, bez użycia lin.

Ruszyła również w kierunku dramatów scenariuszowych – „bardzo ściśle opartych na faktach”, nalega Monroe – „nigdy nie zobaczysz programu takiego jak Gra o tron na National Geographic”. Mini-serial o pochodzeniu wirusa Ebola jest zaplanowany na maj, podczas gdy adaptacja „The Right Stuff” Toma Wolfe’a została zielono oświetlona jako potencjalnie długodystansowy serial, w którym każdy sezon skupia się na innej misji kosmicznej.

„Disney umożliwi nam turbodoładowanie naszego biznesu”, mówi Monroe. „Mamy kreatywnie ambitną wizję dla naszego programowania i rzeczywiście mamy większe budżety, bierzemy większe, odważniejsze huśtawki. Czy zawsze możemy konkurować z Netflixami, Amazonami i Apple’ami? Nie, oni mają ogromne książeczki czekowe – ale myślę, że kiedy filmowcy przychodzą do nas, dostają coś, co jest często bardziej wpływowe i bardziej znaczące niż duże czeki.”

Telewizja była ważnym elementem produkcji stowarzyszenia od wczesnych lat 60-tych, kiedy jednostka zaczęła produkować seriale i filmy specjalne dla CBS w USA, z których wiele pokazywano na arenie międzynarodowej. Pionierzy tacy jak francuski odkrywca morski Jacques Cousteau i brytyjska badaczka szympansów Jane Goodall zostali sfilmowani przez National Geographic i przeszli do globalnej sławy.

Kiedy społeczeństwo weszło w partnerstwo z Foxem w 1997 roku, były pewne pretensje, które tylko stały się głośniejsze, kiedy kolejna umowa została zawarta w 2015 roku, przekazując więcej National Geographic do Foxa. Grupa została podzielona na komercyjny biznes i kontynuację społeczeństwa non-profit. Stowarzyszenie otrzymało 725 mln dolarów na fundusz wieczysty i zachowało 27 proc. udziałów w firmie. Spółka joint venture, National Geographic Partners, przejęła wszystkie aktywa medialne, od sieci telewizyjnej po magazyn. Fox posiadał kontrolny 73 procent udziałów, które później zostałyby sprzedane Disneyowi.

Ludziom zależy na tym, co dzieje się w National Geographic. Musimy być autorytetem w dziedzinie środowiska. . jesteśmy po stronie nauki, po stronie planety

Głównym powodem do niepokoju było to, w jaki sposób National Geographic wspierany przez Fox będzie traktował globalne ocieplenie, biorąc pod uwagę, że sam Rupert Murdoch jest zdeklarowanym sceptykiem. Polarnik Ben Saunders, który w latach 2013-14 ukończył wędrówkę bez wsparcia na biegun południowy, mówi, że miał „ogromne” obawy co do umowy, „częściowo z powodu poglądów Murdocha na temat zmian klimatycznych”.

„Przeszedłem cztery i pół tysiąca mil teraz, albo w wysokiej Arktyce lub na Antarktydzie – spędziłem tam więcej czasu niż większość karierowiczów klimatologów będzie – i skala i tempo, w jakim się zmieniają jest oczywiste gołym okiem. Byłem naprawdę zaniepokojony, kiedy po raz pierwszy usłyszałem o tym, że to się dzieje w 2015 roku. Ale z tego, co widziałem, nie stronili od tych historii.”

Jak mówi Susan Goldberg, dyrektor redakcyjny National Geographic Partners i redaktor naczelna National Geographic Magazine: „Ludziom zależy na tym, co dzieje się w National Geographic. Zawsze miałam silne poczucie, że musimy być autorytetem w dziedzinie środowiska. Jesteśmy po stronie nauki, jesteśmy po stronie faktów i jesteśmy po stronie planety… To nie zmieniło się pod rządami Foxa. To nie zmieniło się pod rządami Foxa i nie spodziewam się, że zmieni się w przyszłości.”

W dzisiejszych czasach krajobraz telewizyjny jest coraz częściej zamieszkiwany przez drapieżniki typu apex. Hostile Planet National Geographic – serial o dzikiej przyrodzie, który właśnie wystartował w Stanach Zjednoczonych, prezentowany przez eksperta od survivalu Beara Gryllsa – musi konkurować z Our Planet Netflixa, prowadzonym przez Davida Attenborough, oraz z przełomowym serialem BBC Blue Planet, który właśnie zakończył serię odcinków na żywo.

Jak więc National Geographic może tworzyć odważne programy, które nie naruszają powagi jego marki? „Myślę, że Free Solo jest bardzo dobrym przykładem na to, że w niektórych aspektach nie jest to dramatyczny film, ale mimo to jest porywający, wstrząsający i trzewny” – mówi współreżyserka filmu, Elizabeth Chai Vasarhelyi. „Ambicją Alexa Honnolda było przejście El Cap solo – modliliśmy się każdego dnia, żeby nie było żadnych komplikacji z tym związanych. Celem filmu było pokazanie jego procesu i próba zagłębienia się w jego charakter, co dodało mu dramatyzmu.”

Ten wyrafinowany zmysł dramaturgiczny stanowi krok naprzód od ery telewizji przygodowej, w której momenty kryzysu były wszystkim. „Nie potrafię powiedzieć, jak często zadawano nam pytanie, 'gdzie jest zagrożenie? „, mówi biolog morski i prezenter Monty Halls. „Myślę, że jest to krok wstecz. Ta potrzeba niebezpieczeństwa może faktycznie odciągnąć od świętowania środowisk za to, co są.”

Jak zauważa Saunders, rozmowy z innym kanałem na temat sfilmowania jego epickiej podróży polarnej załamały się właśnie w tej kwestii. „Oni szukali tego, czego ja absolutnie starałem się uniknąć, czyli dramatu. Chcieli zrobić dobrą telewizję z cliffhangerami, niebezpieczeństwem i łzami, wszystkimi tymi rzeczami, których starałem się uniknąć.”

Halls sugeruje, że telewizja przygodowa reprezentuje „aspiracyjną wizję tego, kim jesteś”. I nie jest zaniepokojony pomysłem, że National Geographic stanie się własnością Disneya. „Jestem ojcem dwóch małych dziewczynek, w wieku siedmiu i pięciu lat, i nie uważam, że przygoda powinna być czymś, co jest zamieszkane tylko przez białych mężczyzn w średnim wieku z brodą. Wielu odkrywców skrzywiłoby się na myśl o Disneyfying przygody, ale jeśli Disneyfying świat przyrody oznacza więcej ludzi go zobaczyć, więcej ludzi czuć zainwestowane w nim, to jestem za tym.”

.