Alai

Nie ma ustalonego schematu dawkowania w leczeniu cukrzycy za pomocą glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu ani żadnego innego środka hipoglikemizującego. Należy monitorować kontrolę glikemii za pomocą hemoglobiny A 1C i (lub) stężenia glukozy we krwi w celu ustalenia minimalnej skutecznej dawki dla danego pacjenta; w celu wykrycia niepowodzenia pierwotnego, tj. nieodpowiedniego obniżenia stężenia glukozy we krwi przy maksymalnej zalecanej dawce leku; oraz w celu wykrycia niepowodzenia wtórnego, tj. utraty odpowiedniej odpowiedzi na obniżenie stężenia glukozy we krwi po początkowym okresie skuteczności. Domowe monitorowanie stężenia glukozy we krwi może również dostarczyć przydatnych informacji pacjentowi i lekarzowi. Krótkotrwałe podawanie glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu może być wystarczające w okresach przemijającej utraty kontroli u pacjentów zwykle kontrolowanych za pomocą diety.

Na ogół, glipizyd w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu należy podawać ze śniadaniem.

Zalecane dawkowanie: Zazwyczaj stosowana dawka początkowa glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu jako terapia początkowa wynosi 5 mg na dobę, podawana ze śniadaniem. U tych pacjentów, którzy mogą być bardziej wrażliwi na leki hipoglikemizujące, można rozpocząć leczenie od mniejszej dawki.

Dostosowanie dawkowania powinno być oparte na laboratoryjnych pomiarach kontroli glikemii. Chociaż stężenie glukozy we krwi na czczo zwykle osiąga stan stacjonarny po rozpoczęciu lub zmianie dawkowania glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, pojedyncze oznaczenie stężenia glukozy na czczo może nie odzwierciedlać dokładnie odpowiedzi na leczenie. W większości przypadków, poziom hemoglobiny A 1C mierzony w odstępach trzymiesięcznych jest preferowanym sposobem monitorowania odpowiedzi na leczenie.

Hemoglobina A 1C powinna być mierzona po rozpoczęciu leczenia glipizydem w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu i powtórzona około trzy miesiące później. Jeśli wynik tego badania sugeruje, że kontrola glikemii w ciągu poprzednich trzech miesięcy była niewystarczająca, dawka glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu może zostać zwiększona. Kolejne dostosowania dawki powinny być dokonywane na podstawie stężenia hemoglobiny A 1C mierzonego w odstępach trzymiesięcznych. Jeśli po trzech miesiącach leczenia większą dawką nie nastąpi poprawa, należy powrócić do poprzedniej dawki. Decyzje, w których wykorzystuje się stężenie glukozy we krwi na czczo w celu dostosowania leczenia glipizydem w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, powinny być oparte na co najmniej dwóch lub więcej podobnych, następujących po sobie wartościach uzyskanych siedem dni lub więcej po poprzednim dostosowaniu dawki.

Większość pacjentów będzie kontrolowana za pomocą dawki 5 mg do 10 mg przyjmowanej raz na dobę. Jednak niektórzy pacjenci mogą wymagać zastosowania maksymalnej zalecanej dawki dobowej wynoszącej 20 mg. Chociaż kontrola glikemii u wybranych pacjentów może się poprawić po zastosowaniu dawek przekraczających 10 mg, dotychczasowe badania kliniczne nie wykazały dodatkowego średniego grupowego zmniejszenia stężenia hemoglobiny A 1C ponad to, co uzyskano po podaniu dawki 10 mg.

W oparciu o wyniki randomizowanego badania krzyżowego, pacjenci otrzymujący glipizyd o natychmiastowym uwalnianiu mogą być bezpiecznie przestawieni na glipizyd w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę w najbliższej równoważnej całkowitej dawce dobowej. Pacjenci otrzymujący glipizyd o natychmiastowym uwalnianiu mogą być również miareczkowani do odpowiedniej dawki glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, zaczynając od 5 mg raz na dobę. Decyzja o przejściu na najbliższą równoważną dawkę lub miareczkowaniu powinna być oparta na ocenie klinicznej.

W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, osłabionych lub niedożywionych oraz pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub wątroby, dawkowanie początkowe i podtrzymujące powinno być zachowawcze w celu uniknięcia hipoglikemii (patrz punkt PRZECIWWSKAZANIA).

Stosowanie w skojarzeniu: W przypadku dodawania innych leków obniżających stężenie glukozy we krwi do glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu w terapii skojarzonej, leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki, a pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem hipoglikemii. W celu uzyskania dodatkowych informacji należy zapoznać się z informacją o produkcie dołączoną do środka doustnego.

Podczas dodawania glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu do innych leków obniżających stężenie glukozy we krwi, podawanie glipizydu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu można rozpocząć od dawki 5 mg. U pacjentów, którzy mogą być bardziej wrażliwi na leki hipoglikemizujące, można rozpocząć leczenie od mniejszej dawki. Miareczkowanie powinno być oparte na ocenie klinicznej.

Podczas jednoczesnego podawania kolesewelamu z glipizydem ER, maksymalne stężenie w osoczu i całkowita ekspozycja na glipizyd są zmniejszone. Dlatego glipizyd ER należy podawać co najmniej 4 godziny przed podaniem kolesewelamu.

Pacjenci otrzymujący insulinę: Podobnie jak w przypadku innych leków hipoglikemizujących z klasy sulfonylomoczników, wielu pacjentów ze stabilną cukrzycą typu 2 otrzymujących insulinę może być bezpiecznie przeniesionych na leczenie glipizydem w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu. Podczas przenoszenia pacjentów z insuliny na glipizyd w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, należy wziąć pod uwagę następujące ogólne wytyczne:

W przypadku pacjentów, u których dobowe zapotrzebowanie na insulinę wynosi 20 jednostek lub mniej, można odstawić insulinę i rozpocząć leczenie glipizydem w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu w zwykłych dawkach. Pomiędzy kolejnymi etapami miareczkowania powinno upłynąć kilka dni.

W przypadku pacjentów, u których dobowe zapotrzebowanie na insulinę jest większe niż 20 jednostek, dawkę insuliny należy zmniejszyć o 50%, a leczenie glipizydem w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu można rozpocząć od zwykłej dawki. Dalsze zmniejszanie dawki insuliny powinno zależeć od indywidualnej reakcji pacjenta. Pomiędzy kolejnymi etapami miareczkowania powinno upłynąć kilka dni.

W okresie odstawiania insuliny, pacjent powinien badać próbki moczu na obecność cukru i ciał ketonowych co najmniej trzy razy na dobę. Pacjentów należy poinstruować, aby natychmiast skontaktowali się z lekarzem przepisującym lek, jeśli wyniki tych badań będą nieprawidłowe. W niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy pacjent otrzymywał więcej niż 40 jednostek insuliny na dobę, może być wskazane rozważenie hospitalizacji w okresie przejściowym.

Pacjenci otrzymujący inne doustne leki hipoglikemizujące: Podobnie jak w przypadku innych leków hipoglikemizujących z klasy sulfonylomoczników, nie jest konieczny okres przejściowy podczas przenoszenia pacjentów na glipizyd w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu. Pacjentów należy uważnie obserwować (1 do 2 tygodni) pod kątem hipoglikemii podczas przechodzenia z sulfonylomoczników o dłuższym okresie półtrwania (np. chlorpropamid) na glipizyd w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, ze względu na potencjalne nakładanie się działania leku.