Alai

. Gobliny Rasa z mitologii celtyckiej i mitologii nordyckiej Cechy Siedlisko: Lasy Rasa, do której należy: Krasnoludy Podrasy: Elfy

Elfy. Najpopularniejsze istoty Mitologii Celtyckiej i Mitologii Norweskiej, gdyż zarówno Celtowie jak i Wikingowie wierzyli w istnienie pierwotnych sił i fantastycznych istot związanych z naturą.

Definicja

Gobliny to małe, psotne, przebiegłe istoty o niezwykłej zwinności, ponadprzeciętnej inteligencji i skrajnej kpinie. Pozornie, swoimi prostymi czynami i uczynkami, są nieszkodliwi. Gobliny odróżniają się od elfów niewielkim rozmiarem, mają spiczaste uszy, niektóre gatunki mają duże nosy, a inne małe, długie włosy, bywają owłosione i noszą długie pazury. Z reguły przypominają wzrostem małe dziecko, choć opisywane są też mniejsze podtypy; te nazywane są pixies.

Opis

Zazwyczaj nie pokazują się ludziom. Wykonują one swoje torerie jako istoty niewidzialne, a osoba lub osoby poszkodowane, jedynie słyszą odgłosy, jakie te szydercze istoty wydają w trakcie wykonywania prostych, ale uporczywych i dręczących czynności. Najczęściej zrzucają one „prysznice kamieni, grudy ziemi, kawałki cegieł”.

Przez wiele godzin, a często przez kilka kolejnych dni, na dziedzińcach i korytarzach domów. Ich mieszkańcy, czując się w ten sposób nękani, stają się niespokojni i przerażeni, a po pewnym czasie decydują się je opuścić. Ale czasami gobliny podążają za uciekinierami. Patryka, patrona Irlandii, gdyż to on „wygnał ich z domu bożego”, chociaż w dniu obchodzonym ku czci tego świętego (17 marca) mówi się, że to właśnie wtedy wszystkie leprechauny i inne istoty fauny wyłaniają się ze swoich kryjówek, czyniąc wszędzie nieszczęścia.

Można je zabić kutym żelazem, choć przypisuje się im również podatność na srebro, podobnie jak wilkołakom, gdyż srebro jest uważane za „święty metal”, a srebrna broń jest szczególnie upodobana do walki z demonami i innymi istotami, Można je również zmusić do zniknięcia, każąc im przynieść wodę z morza w sicie, ponieważ jest to niemożliwe, nigdy nie wrócą

Stworzenie

Poprzez uzyskanie roślin, które wychodzą tylko w Noc Świętojańską. Rośliny te muszą być przechowywane w butelce lub pojemniku z czarnego szkła, tak aby wnętrze pojemnika nie było widoczne. Butelkę należy pozostawić zamkniętą przez całą noc San Juan, a rano otworzyć ją i wyjdzie z niej goblin stworzony na twego sługę.

Siedlisko

Według mitologii gobliny żyją w Lasach, miejscu, do którego ludzie mają niewielki lub żaden dostęp; Co 100 lat biorą sobie żonę spośród ludzi, najpiękniejszą z dziewcząt, a następnie uprowadzają ją i oszpecają do tego stopnia, że wygląda jak oni, ponieważ wśród goblinów nie ma płci żeńskiej. Dla jednych są one symbolem szczęścia, a dla innych pecha. Mówi się, że gobliny są krasnoludami, aby żyć w jaskiniach

Klasyfikacja

Gobliny to wspaniałe, pomocne i opiekuńcze istoty, bardzo związane z aniołami, których przestrzegają i wykonują ich rady, zgodnie z mitologią. Jednak wspomina się również o złych lub szkodliwych goblinach, które lubią czynić zło, zwłaszcza gdy ludzie je atakują lub im się sprzeciwiają.

Przez wieki nawet najbardziej nowoczesne tradycje i ludy o bardziej zaawansowanej kulturze nie porzuciły wiary w gobliny i pokrewne duchy. Podobnie w wielu krajach baśnie i opowieści o goblinach czy skrzatach są częścią setek opowieści i nauk, z którymi dzieci zapoznają się we wczesnych latach życia i które mają im przekazać jakieś konstruktywne przesłanie.

Choć historie o goblinach są podobne w wielu przypadkach, są też takie, w których są zupełnie różne, jak legendy z Nowej Gwinei, które opowiadają o podziemnej wiosce zamieszkanej przez gobliny, które chronią ziemię i ludzi, do mitów krążących na Sumatrze, w których mieszkające w górach krasnoludy przybywają, by porwać mężczyzn i kobiety. Istnieje duża różnorodność goblinów podzielonych na:

Elfy występują w filmie

• W filmie „Merlin” z Samem Neillem, Podczas swojej podróży do domeny królowej Mab, Merlin jest obserwowany przez gobliny i inne elementarne istoty, które dyskretnie podążają za uczniem magika do jego nowego siedliska.
• W filmie „Oczy kota” na podstawie powieści Stephena Kinga, Drew Barrymore gra dziewczynę, która jest atakowana przez goblina z rasy Kobold, który kradnie oddech i zabija dzieci, po w tradycji niemieckich legend o goblinach, którzy kradną ludzi witalność podczas snu, albo w ich oryginalnej formie lub jako kot.
• Film „Leprechaun”, w którym głównym bohaterem jest zielono ubrany irlandzki leprechaun, czciciel złota i whiskey i dość złe, z niezwykłych mocy magicznych i tylko podatne na kute żelazo, a którego magia jest nieskuteczna wobec 4-leaf koniczyny.
• W serialu animowanym „Gargoyles”
• W serii „Goliath”, Angela i Elisa Maza stają kiedyś przed Lordem Oberonem na wyspie Avalon po ich walce z Banshee w Irlandii, którą wygrali dzięki przebudzeniu Cuchulaina i pomocy tego ostatniego z jego złotą włócznią w walce. Ponadto, przy pewnej okazji Puck, podając się za Owena, asystenta Davida Xanatosa, zabiera jego małego synka i po wprowadzeniu jego duszy do ciała Lexingtona, uczy go sztuk magicznych, a jego pierwszą praktyką jest transmigracja dusz, którą Goliath odkrywa na końcu.
• W filmie „Gobliny i gnomy”
• W filmie „Piotruś Pan” postać Dzwoneczka
• Biały Dzwoneczek

jest jedyną postacią w filmie „Piotruś Pan”.

• Pequeños milagros (1998), przez Eliseo Subiela. Argentyna
• Legenda Ridleya Scotta (1985). USA
• Fairytale: prawdziwa historia (1997) Charlesa Sturridge’a. UK

Elfy w literaturze

Według brytyjskiej mitologii celtyckiej, król elfów i goblinów nosi imię Lord Oberon i jest wspomniany w Makbecie i innych dziełach angielskiego poety Williama Shakespeare’a, a także wspomniany w Fauście Goethego, wraz z chórem sylfów przywołanych przez Mefistofelesa w celu uwiedzenia doktora Fausta.

Według historii Fausta, Lord Oberon poślubia królową wróżek, Lady Tytanię, aby uświęcić połączenie dwóch elementarnych królestw natury. Oberon ma małżonkę, która towarzyszy mu wszędzie, Puck, pomniejszy elf uczony magii, przedłużając w ten sposób klasyczną dwoistość literatury króla-czarodzieja, takich jak Artur i Merlin.

W tradycyjnych opowieściach dla dzieci, postać chochlika jest często kojarzona z dobrodusznymi małymi istotami, które mają w zwyczaju potajemnie pomagać ludziom, nagradzać dobre uczynki i karać samolubnych i nieuczciwych ludzi. Przedstawicielem jest klasyk „Szewc i gobliny” braci Grimm.

Dziedzictwem tej tradycji jest wiele współczesnych opowieści o goblinach, takich jak „Un duende a rayas”, przez María Puncel, „Los Duendes de Cristal”, przez Yolanda Lleonart, „Los duendes de colonia-Estrella”, przez Augusto Kopish, lub „Los duendes de Navalcarnero”, przez Rubén Serrano.

Istnieje również literatura faery Terror, tak jest w przypadku powieści „Strange Seed” i „Children’s Tale” przez T.M. Wright i „Fairy Tale” Raymond E. Feist, w tych historiach, gobliny, wróżki i inne elementarne fauny stają się złe, pozostawiając na bok dobroduszny prototyp pokazany w bajkach dla dzieci.

A ostatnio, w serii Harry Potter, panowie magicznego banku Gringotts są gobliny, najbardziej znany Griphook.

Legendy o goblinach

• Na wyżynach Peru

Żyła pewna kobieta, która mieszkała w pobliżu rzeki, gdzie codziennie, po wyjściu męża do pracy, brała pranie, aby je wyprać. Gobliny, które zwykle żyją w pobliżu ramion wody, zobaczyły ją i zakochały się w niej.

Oczekując, aż mąż wyjdzie do pracy, goblin przemieniony w przystojnego galanta zbliży się i zakocha w pani. Pewnego pięknego dnia poprosił ją, by z nim poszła, ale ona stanowczo odmówiła. Wtedy goblin wyjął z kieszeni chusteczkę i machnął nią trzy razy, rzeka wyschła, a na dnie pojawiły się drzwi, które były wejściem do domu goblina; goblin zabrał kobietę siłą. Mijały dni i kobieta umierała ze smutku, że nie zobaczy swojego ukochanego męża, a jedzenie, które przygotowała dla chochlika nie smakowało niczym, bo w domu nie było soli.

Pewnego pięknego dnia, gdy goblinka wychodziła z domu, zauważyła, że zapomniała chusteczki, natychmiast machnęła nią trzy razy i rzeka wyschła, drzwi się otworzyły, a ona mogła uciec. Po przybyciu do domu zastała starego człowieka, który powiedział jej, że jego żona zaginęła wiele lat temu, utożsamiła się z człowiekiem, który był jej mężem w domu goblina, czas prawie nie minął, ale na zewnątrz tak – dlatego jej mąż się zestarzał, a ona nie.

Opowiedziała mu wszystko, co się stało i obmyślili plan. Wieczorem widziano, jak chochlik, który zawsze był przystojnym szarmantem, zbliża się do domu i woła ją. Gdy tylko zbliżył się do domu, mąż – który już się domyślił, że to chochlik, a te nie opierają się soli – zaczął rzucać na niego stosy soli, chochlik wybuchł i zniknął na zawsze.

• Goblin

Mówi się o nim, że jest dzieckiem, które zmarło bez chrztu lub złym dzieckiem, które pobiło matkę. Jest bardzo mały, nosi duży kapelusz i płacze jak stworzenie. Ma jedną rękę z żelaza i jedną rękę z wełny, gdy podchodzi do kogoś, pyta go, czy którą ręką chce być bity. Niektórzy twierdzą, że niezależnie od wyboru, goblin zawsze uderzy żelaznym. Inni z kolei twierdzą, że niczego nie podejrzewający wybierają wełnianą i że to właśnie ona boli najbardziej.

Ma bardzo złe oczy i bardzo ostre zęby. Zwykle pojawia się w porze sjesty lub w nocy w wąwozach lub jarach. Upodobała sobie małe dzieci, choć bezlitośnie atakuje także starsze.

• W rejonie dolin Calchaquí istnieją dwie bardzo ciekawe opowieści o duende:

Twarz duende Jedna z nich opowiada, że archeolog, wchodząc na wzgórze w porze sjesty, usłyszał płacz dziecka. Gdy się zbliżył, zobaczył przykucnięte niemowlę z opuszczoną głową. Kiedy zapytał go, co się stało, dziecko podniósł swoją złą twarz i pokazując swoje bardzo ostre zęby, uśmiechając się, powiedział:

– Tatita, spójrz na moje zęby….

„Gringo” uciekł tak szybko, jak tylko nogi go poniosły i nigdy nie wrócił.

• Inna historia, opowiedziana przez Lucindo Mamaní, z Tafí del Valle

Opowiada on, jak widziano goblina rozmawiającego w rowie z chłopcem, który był pod jego opieką (obecnie wybitny lekarz). Kiedy Don Lucindo zbliżył się, chochlik – zwany przez miejscowych „krasnalem z rowu” – uciekł.

• Goblin z Kamienia Cuapa

W dolinie Cuapa znajduje się wielki kamień, o którym mówią, że spadł z nieba, a ligę od niego znajduje się hacjenda La Flor. Mieszkało tam małżeństwo, które miało bardzo piękną córkę, w której zakochały się mieszkające w domu elfy. Co noc przychodziły i kładły kwiaty na jej łóżku, a kiedy szła po wodę, ukwiecały jej drogę.

Chochliki nie lubiły matki dziewczynki i zamiast kwiatów kładły ciernie; kiedy szła się myć, chowały przed nią mydło; kiedy szła kosić, chowały przed nią nić i krótko mówiąc, nikt już nie mógł ich znieść. Dziewczynka była przerażona i bała się wychodzić sama z domu, bo wszędzie chodziły za nią gobliny. Ojciec dziewczynki miał osiołka, który ciągnął wodę i nosił trawę. Pewnego dnia nie mógł go znaleźć, więc wpadł w furię i w towarzystwie sąsiadów zaczął szukać osiołka.

Po kilku dniach znalazł ją na szczycie kamienia, ryczącą w cierpieniu, bo nie mogła zejść. Zorientowawszy się, że to podstęp goblinów, władca nakazał córce udawać, że je kocha, odwzajemniając się miłymi słowami za podarunki, które jej dawały. Pan chciał, aby gobliny opuściły osła.

Młoda dziewczyna posłuchała i drżąc ze strachu poprosiła, aby zabrali osiołka do jej ojca. Aby być dla niej miłym, gobliny zabrały osiołka do stajni. Przez kilka dni nie pojawiały się i pan myślał, że nie będą go już niepokoić, ale się mylił. Jego żona miała dwa kubki i złamali jeden dla niego, bo wiedzieli, jak bardzo ta niegodziwość go zrani.

W południe, gdy jadła zupę, zawołała: „Jaka szkoda, że mój kubek się stłukł, taka miła para”; mówiąc to, wrzucili półtora reala do zupy, więc powiedziała: „To zapłaci za kubek”. Kiedy wstała, żeby policzyć pieniądze, które trzymała w skrzyni, zobaczyła, że brakuje jej półtora reala, i mruknęła: „Płacą mi z moich własnych reali; jakie te gobliny są złe, i pociągnęły ją za włosy. Ponieważ nie mogli ich dłużej znosić, postanowili wypowiedzieć im wojnę.

Po wymyśleniu tysiąca rzeczy, właściciele hacjendy i sąsiedzi zaczęli grać muzykę smyczkową. Nie podobało się to goblinom, bo od tego bolała je głowa. Dniem i nocą panowie spędzali czas na zabawach, aż złośliwcy nie mieli innego wyjścia, jak tylko opuścić dom. Mówią, że kiedy Chontalenos widzą osobę na kamieniu krzyczą: „Alla esta el burro de Cuapa”, a ten na górze w odwecie odpowiada: „Alla estan los duendes”.