Istnieje szerokie spektrum ciężkości u pacjentów z krwawieniem płucnym z zakresem od łagodnego krwioplucia do ciężkiego krwawienia z ostrym ryzykiem uduszenia. W postępowaniu w ostrym krwotoku płucnym istotne jest zidentyfikowanie przyczyny, która leży u jego podłoża, aby rozpocząć terapię celowaną lub przyczynową. Najczęstszą przyczyną zlokalizowanego krwawienia płucnego jest rak płuc, jak również infekcje, terapia przeciwzakrzepowa lub bronchiektaza. Rozlany krwotok pęcherzykowy jest najczęściej spowodowany zapaleniem naczyń płucnych lub chorobą tkanki łącznej, ale może również wystąpić przy przerzutach do płuc, zastoinowej niewydolności serca, zaburzeniach krzepnięcia i z wielu innych przyczyn. W przypadku ciężkiego krwawienia płucnego istotne jest zabezpieczenie dróg oddechowych i zapewnienie odpowiedniej wentylacji, m.in. poprzez intubację rurką intubacyjną o podwójnym świetle i odpowiednie ułożenie chorego. Kluczowe znaczenie ma stabilizacja hemodynamiki. Równocześnie wykonuje się podstawowe czynności diagnostyczne, tj. odpowiednie badania laboratoryjne, RTG klatki piersiowej, tomografię komputerową klatki piersiowej i bronchoskopię. Zlokalizowane krwawienie płucne wymaga zwykle leczenia miejscowego, np. terapii bronchoskopowej, embolizacji tętnicy oskrzelowej lub leczenia operacyjnego. Rozlany krwotok pęcherzykowy musi być leczony systemowo, tj. poprzez terapię immunosupresyjną w przypadku zapalenia naczyń lub poprzez leczenie farmakologiczne zaburzeń krzepnięcia. Nawet przy optymalnym interdyscyplinarnym postępowaniu śmiertelność wewnątrzszpitalna w przypadku ciężkiego krwawienia płucnego pozostaje wysoka. W zależności od przyczyny krwawienia istnieje znaczne ryzyko nawrotu krwawienia. U chorych z „kryptogennym” krwiopluciem istnieje zwiększony odsetek zachorowań na raka płuca w ciągu następnych lat i zalecana jest obserwacja tych chorych.