Pięćdziesiąt pięć komercyjnie dostępnych herbicydów oceniano pod kątem możliwości wykorzystania do niszczenia nielegalnych upraw maku opiumowego (Papaver somniferum). W pierwszym etapie opryskiwano herbicydami rośliny maku uprawiane w pojemnikach. Następujące związki zabijały rośliny maku: (a) herbicydy o typowym działaniu dolistnym – amitrol, bromoksynil, 2,4-D, glifosat, joksynil i parakwat; oraz (b) herbicydy o działaniu korzeniowym i dolistnym – triazyny: ametryna, atrazyna, metrybuzyna, prometryna, symazyna i terbutryna; podstawione ureazy benzotiazuron, chloroksuron, diuron, fluometuron, linuron, metabenzotiazuron, neburon i fenobenzuron; oraz różne związki karbutylat, metazol, oksadiazon i pirazon. Silne, ale subletalne uszkodzenia powodowały cykloat, EPTC, molinat, pobulat, kakodylat + MSMA, etofumesat, perfluidon i fenmedifam. Nieprawidłowy rozwój części wegetatywnych i reprodukcyjnych roślin indukowały benefin, butralina, dinitramina, pendimetalina, trifluralina, difenamid, napropamid, dalapon i profam. Skuteczne herbicydy o znikomej trwałości w glebie w stosowanych dawkach oceniano na roślinach maku polowego w różnych fazach wzrostu. Małe rośliny były silnie uszkadzane przez 2,4-D, szybko zabijane przez bromoksynil, joksynil, parakwat (w mieszaninie + dikwat), a wolniej przez glifosat i metrybuzynę. Odporność na herbicydy wzrastała wraz z wiekiem roślin maku. Silne uszkodzenia z częściowym zamieraniem rozwiniętych roślin uzyskano stosując bromoksynil, joksynil, glifosat oraz parakwat + dikwat, przy czym ostatni zabieg działał najszybciej.