Beta-adrenergics have long have been under special scrutiny because of their potential for cardiotoxicity. Aby ocenić bezpieczeństwo stosowania dużych dawek salbutamolu podawanych przez inhalator ciśnieniowy (MDI) z rozpórką w warunkach oddziału ratunkowego (ED), przebadano 11 pacjentów (średni wiek 33 +/- 12,2 lat) z ciężką, ostrą astmą. Wszystkim pacjentom podawano 400 mikrogramów salbutamolu w odstępach 10-minutowych przez 3 godziny (1 200 mikrogramów co 30 minut lub 7 200 mikrogramów w ciągu 180 minut. Nastąpił związany z dawką istotny wzrost natężonej objętości wydechowej w pierwszej sekundzie (FEV1) i szczytowego przepływu wydechowego (PEF) (P < .01), ze średnim wzrostem netto odpowiednio o 90,4% i 80,1%. Znaczące (P < .01) zmniejszenie częstości akcji serca obserwowano podczas leczenia. Pod koniec protokołu, redukcje wahały się od 7 uderzeń/min do 35 uderzeń/min (średni spadek 10,6 +/- 10,5 uderzeń/min). Nie obserwowano wydłużenia odstępu QTc. Średni wyjściowy poziom potasu w surowicy wynosił 4,23 +/- 0,53 mmol/l i zmniejszył się nieistotnie po leczeniu do 3,99 +/- 0,62 mmol/l. Tylko u 4 pacjentów stwierdzono zmniejszenie netto poziomu potasu. Tylko 4 pacjentów wykazało spadek netto. Nie zaobserwowano istotnych zmian w saturacji tlenem i stężeniu glukozy w osoczu. Średni końcowy poziom salbutamolu wynosił 10,0 +/- 1,67 ng/mL. Dane te potwierdzają tezę, że leczenie pacjentów z ostrą astmą w ED za pomocą 2,4 mg salbutamolu na godzinę, podawanego przez MDI i ramkę, powoduje zadowalającą bronchodilatację, niskie stężenie w surowicy i minimalne efekty pozapłucne.