Edukacja Głuchych: Literacy Also See „Literacy (1) „Also See „Literacy (3) „Also See „Literacy (4) „Also See „Literacy (5)”
HOW DO DEAF CHILDREN LEARN TO READ?
By Preston Clark
4/29/03Powiedziano, że czytanie wymaga dwóch powiązanych zdolności, po pierwsze musisz znać język, a po drugie musisz rozumieć odwzorowanie między tym językiem a słowem drukowanym (Chamberlain & Mayberry, 2000). Dzieci głuche są upośledzone w obu tych aspektach, ale niektóre z nich czytają płynnie. Ostatnie badania sugerują, że osoby z dobrymi umiejętnościami migowymi nie są gorszymi czytelnikami niż osoby ze słabymi umiejętnościami migowymi (C & M, 2000). Umiejętność podpisywania nie gwarantuje umiejętności czytania, czytania trzeba się nauczyć.
Zadajmy sobie pytanie, jak widzimy dziecko głuche? Ben Bahan (1998) zasugerował zamianę „osoby głuchej” na „osobę widzącą”, aby przesunąć nacisk z negatywnego na pozytywny sposób, w jaki osoby głuche odnoszą się do świata, poprzez swoje oczy. Według Carol Erting zrozumienie tej różnicy ma fundamentalne znaczenie dla konceptualizacji naszej roli jako wychowawców i rodziców dzieci głuchych. Zadaniem wychowawców jest stworzenie środowiska językowego i edukacyjnego, które będzie w pełni dostępne dla dziecka, a nie oczekiwanie, że będzie się ono komunikować w sposób, który jest dla niego niemożliwy. Zrozumienie, w jaki sposób głuche dzieci uczą się czytać, jest ważne, abyśmy mogli usprawnić ten proces w populacji głuchych.
Mniej więcej 1 na 1000 dzieci w Stanach Zjednoczonych rodzi się z ubytkiem słuchu od ciężkiego do głębokiego. Dziecko z głębokim ubytkiem słuchu może słyszeć głośne dźwięki postrzegane jako wibracje. Ucząc się czytać dziecko musi nauczyć się mapowania pomiędzy językiem mówionym a drukowanymi słowami, dla dziecka niesłyszącego nie jest to łatwe. Dziecko niesłyszące nie ma dostępu do kodu fonologicznego i wiele z nich nie zna dobrze żadnego języka. Roland Tharp i Ronald Gallimore (Rousing Minds to Life), wyjaśniają umiejętność czytania i pisania jako „…wzorce rozwoju językowego i poznawczego, które mogą rozwijać się poprzez nauczanie i szkołę”. Twierdzą oni również, że osoba potrafiąca czytać, pisać, mówić, obliczać, rozumować i manipulować wizualnymi, jak również werbalnymi symbolami i pojęciami. Oznacza to, że mowa nie jest jedyną drogą do języka. Język może być nauczony poprzez oko, a nie ucho. Głuche dzieci mogą uczyć się języka migowego, a nie mówionego. Erting mówi, że musimy postrzegać głuche dziecko jako całość, jako kompetentnego ucznia, ale takiego, który wymaga środowiska wizualnego, aby się rozwijać, i że problem nie leży w dziecku, ale w środowisku. Musimy wyjść naprzeciw dzieciom w świecie wizualnym, w którym się znajdują i pomóc im zrozumieć nasz świat, który uważa słuch za oczywistość.
Dzieci są aktywnymi i kreatywnymi uczniami, ale muszą mieć zapewnione ramy interakcji społecznych, jeśli mają się uczyć (Bruner 1977). Przed 1960 rokiem jedyną edukacją, która była dostępna dla głuchego dziecka w klasie, było nauczanie ustne. W 1960 roku Stokoe opublikował pierwszą analizę lingwistyczną ASL. Nauczyciele głuchych uważali, że nauka migowego języka angielskiego powinna być lepsza do nauki czytania po angielsku niż nauka ASL, dlatego wymyślili różne systemy (Signing Essential English, Seeing Essential English, Signing Exact English, Signed English; Lou, 1988), które określili jako grupę i Manually Coded English (MCE). Celem jest, aby dziecko uczyło się poprzez czytanie z ruchu warg i znaków. MCE jest podpisywany podczas mówienia, ale większość nauczycieli uważa, że trudno jest podpisywać i mówić w tym samym czasie. Ponadto, niektóre aspekty MCE nie są łatwe do nauczenia i dzieci zniekształcają te trudne aspekty i zmieniają je tak, aby przypominały znaki w ASL.
Badania Mayberry & Eichen pokazują, że dzieci, które są narażone na język migowy w późnym dzieciństwie okazują się mniej biegłe i mogą nigdy nie nadrobić zaległości w dorosłości niż te we wczesnym dzieciństwie. Wyniki badań sugerują, że głuche dzieci czytają używając kodu, który nie jest oparty na dźwięku i że głuche dzieci głuchych rodziców są lepszymi czytelnikami niż głuche dzieci słyszących rodziców. Jednym z powodów jest to, że głuche dzieci głuchych rodziców mają większe szanse na wcześniejsze rozpoznanie ubytku słuchu i zaspokojenie odpowiednich potrzeb edukacyjnych oraz biegle posługują się ASL lub innym językiem migowym. Jedno z badań wykazało, że znajomość ASL nie przeszkadza w nauce czytania, a wręcz może pomóc w nauce. Znajomość języka jest lepsza w nauce czytania niż brak znajomości języka w ogóle.
Celem jest tutaj, aby dziecko nauczyło się mapować między znakiem a drukiem. Padden i Ramsey (2000) nazywają tę technikę „łańcuchowaniem”. Nauczyciel wymawia palcami słowo, następnie wskazuje na słowo zapisane na tablicy, a na koniec używa znaku inicjalizującego to słowo. Obecnie w użyciu jest kilka programów dla nauczycieli i dzieci niesłyszących. Nauczyciel i dziecko muszą nawiązać dialog, aby się porozumieć, ale problem polega na tym, że zaczynają w różnych miejscach. Bardzo niewielu nauczycieli jest głuchych i/lub biegle posługuje się językiem migowym. Nauczyciele i rodzice dzieci głuchych muszą pracować razem, aby stworzyć rozwiązania. „Społeczność głuchych – składająca się z ludzi, którzy dzielą wspólną wizualną orientację wobec świata – jest najważniejszym zasobem, jaki posiadamy, a pozostaje on niewykorzystany” (Erting).
Wniosek jest taki, że dzieci muszą być uczone czytać zarówno słyszące jak i niesłyszące. Nauka czytania jest zupełnie inna niż nauka mówienia. Dzieci uczą się języka swojej społeczności po prostu w niej żyjąc. Czytanie nie przychodzi naturalnie wszystkim dzieciom lub wszystkim osobom, trzeba się go nauczyć. Głusi i słyszący muszą pracować razem, aby zrozumieć, jak uczyć i przekształcać osoby migające w czytających. Jest wiele do nauczenia się na ten temat i razem słyszący i głusi mogą uczyć i uczyć się razem.
Learning Disabilities Research & Practice, 16(4), 222-229
Copyright 2001, The Division for Learning Disabilities of the Council for Exceptional Children
„How Do Profoundly Deaf Children Learn to Read?” Susan Goldin-Meadow (University of Chicago) ; Rachel I. Mayberry (McGill University)
Sign Language Studies n75 p97-112 suma 1992
„Deafness & Literacy: Why Can’t Sam Read?” ; Erting, Carol J
Chcesz pomóc wspierać Uniwersytet ASL? To proste: DONATE (Thanks!)
(Nie musisz mieć konta PayPal. Wystarczy poszukać loga karty kredytowej i kliknąć kontynuuj.)
Innym sposobem na pomoc jest zakup czegoś w „Księgarni ASLU.”
Chcesz jeszcze więcej zasobów ASL? Odwiedź „Centrum Szkoleniowe ASL!” (Subscription Extension of ASLU) CHECK IT OUT >
Bandwidth slow? Sprawdź „ASLUniversity.com” (darmowy mirror Lifeprint.com mniejszy ruch, szybki dostęp) VISIT >
.