Pierwszą koleją linową, wykorzystującą ruchomą linę, która mogła być podnoszona lub zwalniana przez uchwyt na wagonach, była Fawdon Wagonway w 1826 roku, linia kolejowa dla kopalni. Kolej London and Blackwall Railway, która została otwarta dla pasażerów we wschodnim Londynie, w Anglii, w 1840 roku, używała takiego systemu. Dostępne wówczas liny okazały się zbyt podatne na zużycie i po ośmiu latach zrezygnowano z tego systemu na rzecz lokomotyw parowych. W Ameryce pierwszą prawdopodobnie działającą instalacją kolejki linowej była West Side and Yonkers Patent Railway w Nowym Jorku, jako pierwsza w historii podwyższona linia kolejowa, która działała od 1 lipca 1868 do 1870 roku. Technologia kablowa zastosowana w tej kolejce obejmowała kable wyposażone w kołnierz i wagony wyposażone w pazury, co okazało się kłopotliwe. Linia została zamknięta i przebudowana, a następnie ponownie otwarta z lokomotywami parowymi.
W 1869 roku P. G. T. Beauregard zademonstrował w Nowym Orleanie kolejkę linową i otrzymał patent USA 97,343.
Innymi kolejkami linowymi, w których zastosowano uchwyty, były kolejki Clay Street Hill Railroad, które później stały się częścią systemu kolejek linowych w San Francisco. Budowę tej linii promował Andrew Smith Hallidie, a jej projektantem był William Eppelsheimer, a pierwsze testy przeprowadzono w 1873 roku. Sukces tych uchwytów sprawił, że linia ta stała się wzorem dla innych systemów tranzytowych kolejek linowych, a model ten jest często znany jako Hallidie Cable Car.
W 1881 roku w Dunedin w Nowej Zelandii otwarto system tramwajów linowych, który stał się pierwszym takim systemem poza San Francisco. W Dunedin, George Smith Duncan rozwinął model Hallidie, wprowadzając łuk ciągnący i hamulec szczelinowy; pierwszy z nich był sposobem na przeciągnięcie wagonów przez łuk, ponieważ łuki w Dunedin były zbyt ostre, aby umożliwić jazdę na biegu jałowym, podczas gdy drugi wymuszał wciśnięcie klina w szczelinę kabla, aby zatrzymać wagon. Obie te innowacje zostały ogólnie przyjęte przez inne miasta, w tym San Francisco.
W Australii, system tramwajów linowych w Melbourne działał od 1885 do 1940 roku. Był to jeden z najbardziej rozległych na świecie, z 1200 tramwajami i przyczepami działającymi na 15 trasach z 103 km (64 mil) torów. Sydney również miało kilka tras tramwajów linowych.
Samochody linowe szybko rozprzestrzeniły się na inne miasta, chociaż główną atrakcją dla większości była możliwość wyparcia systemów konnych (lub ciągniętych przez muły), a nie możliwość wspinania się na wzgórza. Wielu ludzi w tamtych czasach postrzegało transport konny jako niepotrzebnie okrutny, a fakt, że typowy koń mógł pracować tylko cztery lub pięć godzin dziennie, wymagał utrzymywania dużych stajni zwierząt pociągowych, które musiały być karmione, zakwaterowane, pielęgnowane, leczone i odpoczywać. Tak więc, przez pewien czas ekonomia działała na korzyść kolejek linowych nawet w stosunkowo płaskich miastach.
Na przykład, Chicago City Railway, również zaprojektowana przez Eppelsheimera, została otwarta w Chicago w 1882 roku i stała się największym i najbardziej dochodowym systemem kolejek linowych. Jak w przypadku wielu miast, problemem w płaskim Chicago nie było nachylenie terenu, ale możliwości transportowe. Spowodowało to zmianę podejścia do połączenia wózka z przyczepą. Zamiast używać wagoników z uchwytem i pojedynczej przyczepy, jak robiło to wiele miast, lub łączyć uchwyt i przyczepę w jeden wagonik, jak California Cars w San Francisco, Chicago używało wagoników z uchwytem do ciągnięcia pociągów składających się nawet z trzech przyczep.
W 1883 roku otwarto kolej New York and Brooklyn Bridge Railway, która miała bardzo ciekawą cechę: mimo, że był to system kolejek linowych, używała lokomotyw parowych do wprowadzania i wyprowadzania wagonów z terminali. Po 1896 r. system został zmieniony na taki, w którym do każdego pociągu dodano wagon motorowy do manewrowania w terminalach, podczas gdy na trasie pociągi nadal były napędzane przez kabel.
W dniu 25 września 1883 r. Liverpool United Tramways and Omnibus Company przeprowadziła test systemu kolejki linowej w Kirkdale w Liverpoolu. Byłby to pierwszy system kolei linowej w Europie, ale firma nie zdecydowała się na jego realizację. Zamiast tego wyróżnienie przypadło Highgate Hill Cable Tramway z 1884 roku, trasie z Archway do Highgate, w północnym Londynie, która wykorzystywała ciągłą linę i system uchwytów na wzniesieniu Highgate Hill o nachyleniu 1 na 11 (9%). Instalacja nie była niezawodna i została zastąpiona trakcją elektryczną w 1909 roku. Inne systemy kolejek linowych zostały wdrożone w Europie, wśród nich Glasgow District Subway, pierwszy podziemny system kolejek linowych, w 1896 roku. (Pierwsza w Anglii kolej podziemna o głębokim poziomie, City & South London Railway, została wcześniej również zbudowana dla transportu linowego, ale przed otwarciem w 1890 roku została przebudowana na trakcję elektryczną). Kilka innych systemów kolei linowych zostało zbudowanych w Wielkiej Brytanii, Portugalii i Francji. Miasta europejskie, mające o wiele więcej zakrętów na swoich ulicach, były ostatecznie mniej odpowiednie dla kolejek linowych niż miasta amerykańskie.
Chociaż wciąż budowano nowe systemy kolejek linowych, do roku 1890 tańszy w budowie i prostszy w obsłudze wózek lub tramwaj o napędzie elektrycznym zaczął stawać się normą i ostatecznie zaczął zastępować istniejące systemy kolejek linowych. Przez pewien czas funkcjonowały hybrydowe systemy kablowo-elektryczne, na przykład w Chicago, gdzie z powodu braku przewodów trolejbusowych w rejonie pętli, wagony elektryczne musiały być ciągnięte przez wagony z uchwytami. Ostatecznie San Francisco stało się jedynym ręcznie uruchamianym systemem, który przetrwał – Dunedin, drugie miasto z takimi wagonami, było również drugim ostatnim miastem, które je obsługiwało, zamykając je w 1957 r.
Ostatnie odrodzenieEdit
W ostatnich dekadach XX wieku trakcja kablowa w ogóle doczekała się ograniczonego odrodzenia jako automatyczne pojazdy do przewozu osób, wykorzystywane w kurortach, na lotniskach (na przykład na lotnisku w Toronto), w ogromnych ośrodkach szpitalnych i w niektórych obszarach miejskich. Podczas gdy wiele z tych systemów obejmuje wagony na stałe przymocowane do kabla, system Minimetro firmy Poma/Leitner Group oraz system Cable Liner firmy DCC Doppelmayr Cable Car posiadają warianty, które pozwalają na automatyczne odłączenie wagonów od kabla pod kontrolą komputera, a zatem mogą być uważane za nowoczesną interpretację kolei linowej.
.