ETHNONYMS: Cohatur, Kohatur, Kotar, Koter, Kothur
Orientacja
Identyfikacja. Kotas są jedną z kilku małych społeczności uważane za rodzime do Nilgiri Hills of Tamil Nadu w południowych Indiach. Rząd indyjski klasyfikuje Kotas jako Scheduled Tribe. Ich nazwa „Kota” (Kota) została nadana przez osoby z zewnątrz. Oni nazywają siebie Kov. Chociaż Kotas są nieliczne w liczbie mają szeroką widoczność w urbanizacji Nilgiris. Kiedyś postrzegani jako służący i zjadacze padliny i mięsa bawołów, Kotas udało się odnieść sukces w wielu zawodach poza ich tradycyjną domeną. Często pracują jako naczelnicy poczty, lekarze, pracownicy rządowi, bankierzy i na innych stanowiskach zawodowych. Podnosi się również poziom wykształcenia. Bez wątpienia sukces Kotów w nowoczesnym środowisku indyjskim jest w jakiś sposób związany z ich wszechstronnym charakterem, który zawsze zdawali się zachowywać. Poprzez unikanie relacji usług z Badagas i Todas oni również usunąć źródło tego, co uważają za złe traktowanie ze strony tych dwóch lokalnych społeczności.
Lokalizacja. Zajmują oni siedem wiosek rozmieszczonych dość szeroko w całym dystrykcie Nilgiris. Każda wieś znajduje się w pobliżu obecnych lub byłych osiedli Badagas, Todas lub Kurumbas.
Demografia. Według ich własnych szacunków w 1990 roku liczba Kotas 1,500-mniej niż jedna czwarta jednego procenta ludności powiatu w 1981 roku, a nawet mniejszy odsetek dzisiaj. Z tych około 1.500 Kotów, prawdopodobnie mniej niż 100 mieszka w miastach poza Dystryktem Nilgiri. Epidemie i inne niestabilne warunki zdrowotne oraz, być może, endogamiczne praktyki małżeńskie wśród tak niewielu ludzi, spowodowały stosunkowo stabilne liczby ludności w ciągu ostatnich 150 lat. Przysłowia i pieśni Kota wskazują na silne zaniepokojenie tym brakiem wzrostu. Obecne warunki sanitarne i ogólny standard życia w wiosce są wyższe niż w innych plemionach i wciąż się poprawiają. Populacja również rośnie, ale nie dramatycznie.
Przynależność językowa. Kotas mówić język Kota lub Ko-v Ma-nt, język Dravidian blisko związane z Toda, a także o silnych powiązań językowych z bardzo wczesnego Tamil i Malayalam. Wszyscy Kotas mówić Badaga i Tamil również, jak historycznie musieli komunikować się z obcymi w językach innych niż ich własne.
Historia i relacje kulturowe
While niektórzy uczeni i członkowie społeczności Nilgiri utrzymać, że Kotas zostały umieszczone w Nilgiris do świadczenia usług dla swoich sąsiadów, Kotas uważają się za autochtonów. Opisują boga, który stworzył Kotas, Todas, i Kurumbas i nauczył ich umiejętności, które tradycyjnie praktykowane w Nilgiris. Dla sąsiednich społeczności Kotas dostarczył muzykę, artykuły żelazne i srebrne ozdoby, kosze, ceramika, i wiele innych specjalistycznych towarów i usług. Wraz z przejściem na gospodarkę pieniężną i rynkową usługi te nie są już potrzebne, a ogromny wzrost populacji Badaga uniemożliwił bliskie wzajemne relacje. Wiedza o wielu z tych tradycyjnych praktyk wśród Kotów jest stopniowo tracona i jak dotąd nie pojawiła się żadna wewnętrzna motywacja, aby zastąpić utracone konteksty lub zachęcić do utrzymania tych sztuk i rzemiosł.
Zasiedlenia
Sześć wiosek Kotów gości 100-300 osób w około dwudziestu pięciu do sześćdziesięciu pięciu domach; podczas gdy tylko kilka rodzin nadal zamieszkuje siódmą wioskę, Kala-c (lub Gudalur Kokal). Domy są ułożone w rzędach, zwanych ke-rs, które odpowiadają egzogamicznym jednostkom społecznym. Wioski Kota nazywane są ko-ka-l, dosłownie „nogą Kota”, lub miejscem, gdzie Kotowie postawili swoje stopy. Uważa się, że wzór osadnictwa został określony przez krowę, która prowadziła Kotów przez Nilgiris i zatrzymywała się w różnych miejscach, aby wskazać różne miejsca dla wiosek. Poniżej znajduje się siedem wsi Kota wymienione w kolejności, w jakiej niektórzy Kotas uważają, że powstały (Anglo-Badaga nazwy jak powszechnie oddawane są podane w nawiasach): Me-na-r (Kunda Kotagiri), Kolme-1 (Kollimalai), Kurgo-j (Sholur Kokal), Ticga-r (Trichigadi), Porga-r (Kotagiri), Kina-r (Kil Kotagiri), i Kala-c (Gudalur Kokal). W dawnych czasach domy Kota były wattle and daub z dachami krytymi strzechą, ale te zostały stopniowo zastąpione nowoczesnymi domami identycznymi z tymi z ich sąsiadów Nilgiri. Te nowsze domy są z bielonego cementu i cegły z dwuspadowymi dachami, wykonanymi z falistego cynku i/lub dachówek z wypalanej gliny, lub płaskimi dachami cementowymi, takimi jak te spotykane na równinach. W ostatnich czasach zmieniła się również liczba i układ pomieszczeń. Staromodny dom Kota składa się z przedniej izby, zawierającej podwyższoną platformę po lewej stronie do siedzenia i spania oraz otwór w podłodze do tłuczenia, kuchni, znajdującej się na prawo od przedniej izby i zawierającej piec na drewno wzdłuż ściany naprzeciwko łukowatego wejścia, oraz tylnej izby do kąpieli. Każde z pomieszczeń i ich części mają swoje nazwy i funkcje. Ściany mają specjalne szczeliny na lampy naftowe i drewno, a inne artykuły są często przechowywane w krokwiach nad kuchnią. W przeszłości Kotas nie miały toalet i specjalne chaty były budowane dla kobiet, aby zatrzymać się w czasie menstruacji. Niektóre z wcześniejszych nowoczesnych domów Kota są również zbudowane według stosunkowo jednolitego wzoru. Domy te zawierają przedpokój, w którym przechowywane są buty i inne artykuły, mały pokój po prawej stronie do przyjmowania gości, główny pokój dzienny za pokojem frontowym z dołączoną do niego sypialnią i wreszcie kuchnię z łazienką na tyłach. Niektóre z tych domów reprezentują przebudowane domy starszego typu.
Ekonomia
Subsistence i działalności handlowej. Kotas, jako rolnicy, zwykle rosną wystarczająco dużo fasoli, ziemniaków i marchwi, aby zaspokoić swoje potrzeby. Inne warzywa i ryż są kupowane na rynku. W dawnych czasach Kotas uprawiali proso lub polegali na swoich sąsiadów Badaga na regularne dostawy ziarna w zamian za ich usługi. Obecnie większość Kotów posiada ziemię – nawet jeśli mieszkają w pobliskim mieście – i uprawia herbatę, towar, który osiąga ponad czterokrotnie wyższą cenę niż jakakolwiek inna roślina uprawna. Kotas, podobnie jak większość indyjskich rolników, używają nawozów chemicznych, nie troszcząc się o wpływ na ich zdrowie czy środowisko. Kotas utrzymać bawoły i krowy do produkcji mleka, masła i twarogu, ale nie mają już bawół i nigdy nie trzymać krowy na mięso lub celów ofiarnych. Domowe psy i koty nie są rzadkością, a kurczaki można zobaczyć w całej wiosce. Inne zwierzęta wykorzystywane do produkcji żywności są zazwyczaj kupowane. Odnotowano również hodowlę owiec i pszczelarstwo. Tradycyjną podstawą pożywienia Kotów był rodzaj prosa znany jako vatamk (włoskie proso). To jedzenie jest koniecznością na uroczyste okazje dziś, ale na co dzień Kotas wolą ryż. Idlis i dosais – powszechne lekkie posiłki na południu Indii – są rzadko podawane. Typowe dzienne menu składa się z dwóch do trzech posiłków z ryżu (lub innego ziarna) spożywane z udk, gęsta zupa z nasion roślin strączkowych i warzyw w tamaryndowym bulionie aromatyzowanym chili, sól i inne wspólne południowo indyjskie przyprawy. Posiłek jest czasami uzupełnione o omlet, owoce, papadams (smażone lub grillowane chleby podobne do tortilli), i pikle, zwłaszcza jeśli goście są obecne. Chociaż Kotowie nie są wegetarianami, rzadko jedzą wołowinę. Baranina lub kurczak są regularnie oferowane do niektórych bóstw hinduistycznych Kotów wprowadziły do swoich wiosek. Surowe warzywa są rzadko spożywane podczas posiłków, ale ludzie powszechnie jedzą liście i inne rośliny podczas spaceru lub pracy w polu. Nadużywanie alkoholu jest problemem w niektórych wioskach Kota, ale nie jest tak rozpowszechnione, jak wśród innych lokalnych plemion. Używanie opium jest powszechne, ale skryte. Rząd dostarcza plemionom racje opium, ale zdarzają się też nielegalne uprawy. Używanie innych narkotyków jest praktycznie nieobecne. Palenie papierosów i beedi (małe, zwijane papierosy z liści) jest powszechne. Tytoń do żucia jest rozprowadzany w czasie niektórych festiwali, ale niewiele osób bierze go nałogowo.
Sztuka przemysłowa. Mężczyźni Kota tradycyjnie specjalizują się w kowalstwie, srebrzeniu, kryciu dachów, wyplataniu koszy, obróbce drewna i skóry oraz produkcji instrumentów muzycznych. Umiejętności w zakresie tych rzemiosł są często przekazywane z ojca na syna, ale prawie każdy, z wyjątkiem kapłanów w niektórych przypadkach, może wykonywać te prace. Kobiety produkują ceramikę do celów domowych i ceremonialnych. W dawnych czasach Kotowie podobno wydobywali rudę ze skał wydobywanych w okolicy; obecnie żelazo kupuje się na rynku w formie sztabek lub w różnych nieoszlifowanych kształtach, takich jak nienaostrzona piła. Ciesielstwo jest nadal praktykowane, ale niewielu rzemieślników potrafi rzeźbić z taką wprawą, jaką widać na starych futrynach drzwi w Kota i na kamiennych filarach przed ich świątyniami. Kilku rzemieślników nadal produkuje ręcznie rzeźbione kolby karabinów i instrumenty z podwójnym stroikiem (kol ). Kosze są zazwyczaj kupowane na rynku lub od wędrownych kupców, ale kosze Kotamade zwane kik są niezbędne przy niektórych uroczystych okazjach. Skóry z kóz i wołów są niezbędne do produkcji ich bębnów, tabatk, e-rtabatk, kinvar i do-par. Ich długie zakrzywione rogi, zwane kob, były kiedyś wykonane z rogu bawolego. Teraz są one wykonane z mosiądzu i zakupione z równiny Coimbatore.
Trade. Do 1930 roku Kotas utrzymywał bliskie współzależne relacje z Todas, Badagas, i Kurumbas. Każda wioska Kota znajdowała się w pobliżu osiedli innych społeczności, a każde gospodarstwo domowe miało określonych członków tych społeczności, od których zależało i którzy zależali od nich. Muzyka Kota była niezbędna na pogrzebach Badaga i Toda i powszechnie wykonywana również w czasie świąt. Todowie dostarczali produkty mleczne, a Badagowie zboże i tkaniny. Kurumbowie, których obawiano się z powodu rzekomych czarów, często byli strażnikami wioski i uzdrowicielami, a także dostarczali produkty leśne dla innych społeczności. Po części dlatego, że Kotas jedli mięso bawole, a podobno nawet padlinę, Badagas i Todas patrzyli na nich z góry, ale Kotas nie akceptowali i nie akceptują przyznanej im niskiej pozycji. Zwykle poświęcali bawoły na własnych pogrzebach i przyjmowali ofiarowane bawoły jako zapłatę za ich muzyczne i inne rytualne usługi na pogrzebach Toda. Aby to wyjaśnić, niektórzy Kotas twierdzą, że pierwotnie byli wegetarianami zmuszonymi do jedzenia mięsa, ponieważ Todas nie mieli innych środków, aby zapłacić im za ich usługi. Dziś, aby pokazać swój sprzeciw wobec tej lokalnie pogardzanej praktyki, Kotas ani nie grają na pogrzebach Toda, ani sami nie składają ofiar z bawołów. Oprócz tych z Todas, Badagas i Kurumbas, pewne drobne relacje handlowe istniały również z innymi plemionami Nilgiri, ale transakcje te otrzymały niewiele uwagi we wczesnej literaturze kolonialnej i antropologicznej. Przedmioty z równin były nabywane od wędrownych Chettis bezpośrednio lub przez pośredników Badaga. Muzyka Kota została w dużej mierze zastąpiona przez zespoły Irula, Kurumba, Tamil lub Kanarese, a czasami przez zespoły półzachodnie lub nagraną muzykę filmową. Muzycy są wynagradzani w gotówce, jedzeniu i piciu. Kotas są czasami wynajmowane przez Tamilów i są zwykle płacone więcej niż innych plemion za ich usługi.
Dział pracy. W rolniczych zadań kobiety zwykle chwastów pola, a następnie mężczyźni uprawiać glebę, obie płcie brony i bruzdy, a wreszcie kobiety zazwyczaj siać nasiona. Obróbka drewna i metalu oraz gra na instrumentach muzycznych są wyłączną domeną mężczyzn. W ceremoniach religijnych zarówno kapłani, jak i ich żony, a także inne osoby funkcyjne, mają określone obowiązki. Do obowiązków kobiet należy zbieranie gliny, lepienie garnków, zbieranie wody, przygotowywanie jedzenia do gotowania i gotowanie (choć mężczyźni również gotują). Mężczyźni i kobiety są dodatkowo zróżnicowani przez melodie używane do ich tańców oraz przez same tańce. Mężczyźni zawsze tańczą przed kobietami, a na zakończenie większych festiwali jeden dzień poświęcony jest na śpiew i taniec kobiet. Jest to uważane za pomyślny koniec (mangalam ).
Land Tenure. Kotas twierdzą, że są właścicielami ziemi w pobliżu ich wsi od niepamiętnych czasów. Teraz mają również kupił nowe ziemie w pewnej odległości od swoich wiosek. Kiedy panowanie Tipu Sultan dotknął Nilgiris Kotas musiał zapłacić podatek gruntowy do jednego z jego ministrów. Nawet dziś kamień można zobaczyć w Kolme-1, na którym król Kota i minister Tipu siedział podczas prowadzenia swoich transakcji. Pola są tarasowane lub nachylone i oznaczone granicami z ogrodzeń, roślinności, nasypów ziemi lub innych dostępnych środków. Ponieważ ziemia ma tendencję do pozostawania w rodzinie, zapisy własności dostarczają również cennych informacji genealogicznych.
Pokrewieństwo
Grupy i pochodzenie. Każda wioska składa się z trzech egzogamicznych oddziałów zorganizowanych w trzy grupy skupisk domów zwanych ke-rs. Klany nie wykraczają poza wioskę, choć nazwy ke-r mogą być wspólne dla kilku wiosek. Każdy ke-r ma wspólnego przodka, ale tylko nieliczni starsi potrafią przypomnieć sobie relacje między poszczególnymi rodzinami wykraczające poza dwa lub trzy pokolenia. Członkowie tych ke-r czasami odgrywają wyspecjalizowane role w rytuale i rywalizują ze sobą w grach rytualnych. Ke-r jako jednostka przestrzenno-społeczna jest również podkreślana w „zielonych” i „suchych” pogrzebach (omówionych później), gdzie muzyka i poszczególne ceremonie są przeprowadzane, podczas gdy zwłoki leżą na łóżeczku w ke-r, w którym mieszkały. Chociaż istnieje silny związek między podziałami egzogamicznymi a zajmowaniem przestrzeni w wiosce, możliwe są pewne wyjątki. Jeśli przestrzeń jest problemem, czasami buduje się dom w ke-r innym niż ojczysty; w tym przypadku mężczyzna nadal należy do swojego rodzimego podziału. Zmiana miejsca nie zmienia jego przynależności krewniaczej. Inny system grup krewniaczych obraca się wokół pojęcia rodziny lub kuyt. Klasyfikacja ta wydaje się być w dużej mierze przestarzała jako system rytualnego rozróżnienia, z wyjątkiem kilku wiosek – sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że wielkość kuyt może wahać się od rodziny składającej się z trzech lub czterech członków do członków całego ke-r. Główni kapłani (mundika-no-n ) i naczelnicy (gotga-rn ) zazwyczaj należą do poszczególnych kuytów. Inne zasady dziedziczenia są mniej sztywne.
Mężczyźni należą do ke-r, kuyt i wioski swego ojca; kobiety, po ślubie, należą do tych, do których należy ich mąż.
Terminologia pokrewieństwa. Terminologia pokrewieństwa Kota, jak większość systemów drawidyjskich, klasyfikuje krewnych na tych, którzy nadają się do małżeństwa i tych, którzy nie są. Ponieważ bracia ojca są ojcami klasyfikującymi, dzieci braci nie mogą się żenić. Podobnie dzieci sióstr nie mogą się żenić. Małżeństwa między kuzynami są jednak powszechne i wręcz preferowane. Poniżej podano kilka określeń pokrewieństwa w języku Kota (czasami do krewnych używa się różnych określeń): pe-ri-n – ojciec ojca, ojciec matki; pe-rav – matka ojca, matka matki; ayn – ojciec, mąż siostry matki; av – matka, żona brata ojca; an – starszy brat; kara-l – młodszy brat.
Małżeństwo i rodzina
Małżeństwo. Nie można poślubić równoległych kuzynów – to znaczy dzieci siostry matki lub dzieci brata ojca – ponieważ są oni braćmi i siostrami klasyfikacyjnymi. A ponieważ ke-r są jednostkami patrylinearnymi i patrylokalnymi, oznacza to, że Kotom generalnie nie wolno poślubić nikogo, kto urodził się w ich rodzimym ke-r. Kotowie, podobnie jak większość społeczności w południowych Indiach, preferują małżeństwa pomiędzy bliskimi kuzynami krzyżowymi, ale ponieważ większość małżeństw nie jest aranżowana, młodzi ludzie mają pewną swobodę w wyborze partnerów z innych ke-r lub z innych wiosek Kota. Tradycyjnie chłopak pyta ojca dziewczyny o zgodę na małżeństwo. Ojciec musi zapytać córkę, czy chce poślubić chłopca, a jeśli tak, chłopak musi dać ojcu symboliczne 1,25 rupii. W dzisiejszych czasach rodzina dziewczyny może podarować pieniądze lub towary parze młodej, ale posag nie jest częścią tradycyjnego systemu. W rzeczywistości cała ceremonia jest bardzo prosta. W przeciwieństwie do większości społeczności południowoindyjskich, muzyka nie jest grana, z wyjątkiem powitania weselników w wiosce. Niektóre Kotas teraz gospodarzem dużych przyjęć i transmisji muzyki filmowej do świętowania ich wesela, ale to jest uznawane za niedawną innowację.
Każdy z trzech ke-rs lub „ulice” w każdej wsi Kota jest egzogamiczne. Mężczyzna może poślubić drugą żonę, jeśli pierwsza żona nie rodzi synów. W dawnych czasach praktykowana była również poliandria. Panna młoda zazwyczaj przenosi się do ke-r swojego męża, ale teraz domy budowane są w innych ke-r lub nawet poza granicami ke-r w wiosce, a wielu Kotów mieszka w innych indyjskich miastach. W takich sytuacjach patrylokalność traci na znaczeniu. Jeśli mąż umrze, młoda wdowa może czasami pozostać w gospodarstwie domowym lub żyć przy wsparciu rodziny męża. Rozwód jest powszechny i nie jest z nim związane żadne piętno. Czasami rozwiedziona żona żyje samotnie, a czasami ponownie wychodzi za mąż. Zazwyczaj dzieci pozostają w rodzinie ojca i pod jego opieką.
Domestic Unit. Trzy pokolenia czasami mieszkają w tym samym domu, zwłaszcza jeśli dom jest wystarczająco duży. Ale dzisiaj częściej młode małżeństwo wprowadza się do własnego domu. Najmłodszy syn prawdopodobnie pozostanie w gospodarstwie rodziców, ponieważ dziedziczy dom, kiedy jego ojciec umiera (ultimogenitura). Cztery do pięciu osób w domu jest prawdopodobne średnia.
Dziedziczenie. Ziemia i nieruchomości są zwykle podzielone równo między synów mężczyzny lub określonych męskich lub żeńskich spadkobierców, ale najmłodszy syn dziedziczy dom.
Socjalizacja. Kobiety rodzą albo w szpitalu lub w specjalnej chacie zwanej kunpay. Dziecko jest nazwane około dziesięciu dni po urodzeniu. Ta ceremonia, która jest uważana w niektórych aspektach ważniejsze niż małżeństwo, jest obecny przez całą wioskę i krewnych z innych wiosek. Starszy mówi dziecku jego imię, karmiąc je wodą i kilkoma okruchami ugotowanego prosa (ta-ym ayk ). Następnie pukiel włosów dziecka umieszczany jest w liściach i krowim łajnie, a całość jest wyrzucana. Kolejnym obrzędem inicjacyjnym jest golenie głowy. W wieku 16 lat chłopcu goli się wszystkie włosy z wyjątkiem kępki (kot ), a dziewczynce wszystkie włosy z głowy z wyjątkiem obręczy (mungot ). Przekłuwanie uszu kilku chłopcom i dziewczynkom w różnym wieku odbywa się zazwyczaj w kontekście innych świąt, takich jak te ku czci bóstw hinduistycznych. Tatuaż był tradycyjną praktyką, która, wraz z goleniem głowy, jest rzadkością wśród współczesnych Kotów. Dzieci uczęszczają do szkoły od około 6 do 16 roku życia, choć coraz więcej mężczyzn i kobiet kończy studia wyższe. Małe dzieci zazwyczaj pozostają w wiosce z rodzicami, krewnymi lub sąsiadami i pomagają w pracach domowych, gdy są już wystarczająco dorosłe. Ponieważ małżeństwa nie są aranżowane, chłopcy i dziewczęta mają pewną swobodę w nawiązywaniu przyjaźni, które później mogą przerodzić się w małżeństwo. W latach 30-tych istniały jeszcze specjalne domy młodzieżowe zwane erm pay, gdzie młode małżeństwa i niezamężne pary śpiewały, grały muzykę, opowiadały historie i nawiązywały ze sobą intymne relacje. Dziś takich domów już nie ma. Rodziny mieszkające poza siedmioma wioskami utrzymują silne więzi ze swoją wioską, a dzieci z tych rodzin nadal uczą się języka Kota jako pierwszego języka i Tamilskiego jako drugiego. Chociaż śpiewa się dzieciom kołysanki w języku Kota, nie ma specjalnych piosenek w języku Kota, które śpiewają same dzieci. Jak wiele innych indyjskich dzieci lubią śpiewać popularne piosenki tamilskie i hindi oraz naśladować aktorów filmowych; ich gry obejmują te wspólne dla subkontynentu i unikalnych gier Kota; niektóre gry są odtwarzane tylko podczas określonych festiwali.
Organizacja społeczno-polityczna
Organizacja społeczna. Kotowie są zróżnicowani społecznie przez rodziny, klany (lub ke-rs) i wioski. Dokładny sposób, w jaki te rozróżnienia są artykułowane różni się od wioski do wioski. Niektóre rodziny i/lub klany dzielą się szczególnymi obowiązkami ceremonialnymi, podczas gdy inne mogą lub nie mogą odgrywać szczególnych ról rytualnych. Historia ustna wskazuje na charakter tych obowiązków, a przydział ról rytualnych również zmienia się z czasem. Kotowie nie postrzegają swojej społeczności jako podzielonej na coś w rodzaju hinduskich kast (jati), więc chociaż istnieje zróżnicowanie społeczne, nie ma formalnej hierarchii. Obowiązki rytualne niekoniecznie są postrzegane jako forma władzy społecznej. Niewielkie formalne zróżnicowanie istnieje na poziomie wioski, choć każda wioska ma coś, co można nazwać „reputacją”, która może mieć społeczne konsekwencje, kiedy mieszkańcy wioski się spotykają. Na przykład, Ticga-r słynie z pieśni i tańca kobiet, „suchy” pogrzeb jest słynny w Me-na-r, a festiwal Kamatra-ya i muzyka instrumentalna są słynne w Kolme-l.
Organizacja polityczna. Każda wioska jest kierowana przez naczelnika lub skarbnika zwanego gotga-rn; w Me-na-r jest również gotga-rn dla wszystkich siedmiu wiosek. Kiedykolwiek pojawia się spór, gotga-rn zwołuje zebranie (ku-) i rozstrzyga. W obrębie wioski gotga-rn i starsi decydują, kiedy mają się odbyć festiwale i jak rozwiązywać problemy w społeczności.
Kontrola społeczna. Sprawiedliwość jest wymierzana w ramach większego indiańskiego systemu sądowniczego, ale lokalne decyzje-szczególnie te odnoszące się do egzekwowania dyktatów kulturowych Kota- są obsługiwane przez wioskę ku-t.
Konflikt. Nie ma solidnych dowodów na działania wojenne w Nilgiris z udziałem Kotów i innych plemion. Twierdzą jednak, że rytualny bęben, e-rtabatk, był pierwotnie używany w bitwie.
Religia i kultura ekspresyjna
Wierzenia religijne. Kotas uważają się za Hindusów i nie Kotas poszedł na zapis jako konwersji do innej religii, choć jeden lub dwa małżeństwa podobno wystąpiły między Kotas i chrześcijan. Główne bóstwa Kota są A-yno-r (ojciec bóg) i Amno-r (matka bogini). A-yno-r, zwany także Kamati-cvara lub Kamatra-ya w niektórych wioskach, jest utożsamiany z hinduskim bogiem Shiva. Niektóre wioski mają „dużą” i „małą” A-yno-r (Doda-yno-r i Kuna-yno-r), ale istnieje tylko jedna wersja bogini. Kana-tra-ya jest bóstwem w formie kamienia i występuje tylko w Ticga-r. Generalnie bóstwa Kota nie mają antropomorficznych przedstawień, chociaż raz w roku twarze srebrnych ornamentów są naklejane na fronty świątyń A-yno-r i Amno-r. Dziś świątynie dla hinduskich bóstw Krishna, Rangarama, Munisvara, Badrakaliamman i Mariamman zostały również wzniesione przez Kotas, każdy w odpowiedzi na szczególną potrzebę lub nadprzyrodzone wydarzenie w wiosce.
Praktykujący religijne. Dla ceremonii odnoszących się do ich rodzimych bóstw Kotów mają dwa rodzaje kapłanów. Mundika-no-n, główny kapłan, prowadzi Kotas we wszystkich ważnych działań społeczności. Drugi kapłan, te-rka-ran, działa jako narzędzie, poprzez które bóg (so-ym ) komunikuje się z ludźmi. Te-rka-ran dokonuje takiej komunikacji poprzez opętanie i odpowiadanie na pytania, które są zazwyczaj zadawane przez starszych mężczyzn. Opętanie następuje w ustalonych kontekstach przestrzenno-czasowych, dla których muzycy instrumentalni (kolvar ) grają określone melodie (kol ) i rytmy (da-k ). Bóstwo „wybiera” te-rka-ran początkowo poprzez spowodowanie jego opętania i przemawianie przez niego. Następnie mundika-no-n zostaje nazwana przez bóstwo za pośrednictwem te-rka-ran. Chociaż w niektórych wioskach istnieje specjalna rodzina te-rka-ran (kuyt), te-rka-ran może również należeć do innej rodziny. Mundika-no-n może pochodzić tylko z rodziny mundika-no-n.
Wioska powinna mieć te-rka-ran i mundika-no-n dla każdej ze swoich dwóch lub trzech rdzennych świątyń Kota. Z tego czy innego powodu kilka wiosek nie było w stanie zastąpić wszystkich swoich kapłanów w ostatnich latach. Osobliwą cechą kapłaństwa Kota jest udział żon kapłanów. W rzeczywistości kobiety te są tak ważne, że kapłan nie może dłużej sprawować urzędu, jeśli jego żona umrze. W głównych ceremoniach nie tylko żony kapłanów, ale także żona gotga-rn’a i te z innych ceremonialnych pomocników (ca-tranga-rn ) odgrywają instrumentalne role. Podczas gdy większość praktykujących to dorośli, młodzi chłopcy są niezbędni w kilku ceremoniach. Na przykład w ceremoniach śmierci młody chłopiec zwany tic vec mog działa jako główny kapłan i między innymi zapala stos pogrzebowy. Kapłani Kota dla powszechnie uznanych bóstw hinduistycznych nie są spokrewnieni z te-rka-ran lub mundika-no-n i nie mają z nimi żadnych rytualnych interakcji. Jednak czasami żony tych kapłanów, podobnie jak ich odpowiedniki, odgrywają integralną rolę w rytuałach wykonywanych przez ich mężów.
Ceremonie. Główne doroczne festiwale to festiwal Kamatra-ya, który odbywa się w grudniu lub styczniu i jest trzy do trzynastu dni w zależności od wsi; i roczny varalda-v lub „suchy” pogrzeb, który zwykle odbywa się przed Kamatra-ya (ostatnio ta ceremonia została przerwana w niektórych wioskach). Inne festiwale to Pabm, Ye-r ca-tram, Vei aytd ca-tram (festiwale rolnicze), oraz ceremonia mleczna (Pa-1 ca-tram). To ostatnie święto, postrzegane jako jedno z najbardziej uroczystych, nie jest obchodzone z muzyką ani tańcem. Ceremonie dla niedawno wprowadzonych bóstw hinduistycznych są przeprowadzane na wzór hinduski, chociaż rzeczywiste ca-tram lub rytuały są często ujawniane zainteresowanemu kapłanowi podczas transu. Istnieją coroczne festiwale dla każdego hinduskiego boga czczonego przez Kotów, ale nie dla każdego rdzennego bóstwa Kota indywidualnie – z wyjątkiem Kana-tra-ya w Ticga-r. Jego święto związane jest z przynoszeniem deszczu. Podczas gdy Kotas z poza wsi może czasami uczestniczyć, nie ma okazji, która wymaga obecności wszystkich Kotas i nie ma festiwalu, który jest obchodzony dokładnie tak samo w dwóch wioskach.
Medycyna. Kotas mają rodzime środki na takie dolegliwości, jak złamane kości, biegunka, czyraki i zmęczenie. Wiele z roślin używanych w medycynie Kota stają się trudne do znalezienia, ponieważ ekologia Nilgiri została drastycznie zmieniona w ciągu ostatniego półwiecza. Kotowie, podobnie jak wielu wykształconych Hindusów, mają dostęp do medycyny alopatycznej i pokładają w niej zaufanie, częściowo dlatego, że kojarzy się ona z Zachodem, nauką i awansem. W chwili obecnej nie wydaje się istnieć żaden system uzdrawiania „wiarą”, ale wciąż opowiadane są historie o różnych dolegliwościach, które w rzeczywistości były znakami, że bóstwo chciało przemówić przez pacjenta, chciało wybudować świątynię lub miało jakieś inne życzenie. Kotowie nie uważają się za biegłych w magii, ale tradycyjnie obawiali się Kurumbów i Irulów za ich czary. Nadal wierzą, że są „królikami doświadczalnymi”, na których czarodzieje Kurumba testują swoje zaklęcia.
Śmierć i życie pozagrobowe. Zwykły lub „zielony” (pac ) pogrzeb jest raczej prostą ceremonią prowadzoną przez małego chłopca znanego jako „chłopiec podtrzymujący ogień” (tic vec mog), który jest z rodziny zmarłego. Kotas są kremowani w specjalnym miejscu zwanym dav nar (region śmierci), a część kości czołowej jest zachowywana, jeśli wioska zmarłego przeprowadza coroczny „suchy” pogrzeb, lub varalda-v. Każdy etap zarówno „zielonego” jak i „suchego” pogrzebu jest silnie artykułowany za pomocą specjalnych melodii muzycznych granych na instrumencie dwustrunowym, kol, oraz rytmów na bębnach beczkowych, do-par i kinvar, oraz na bębnie ramowym, tabatk. Same melodie nazywane są du-kd kol (melodie smutku), ke-r kol (melodie zła) lub da-v kol (melodie pogrzebu lub śmierci). Te melodie nie powinny być grane, chyba że na pogrzebach. Suchy” pogrzeb jest wydarzeniem trwającym do dziesięciu dni, które ma usunąć karmandram, niepomyślność lub zło spowodowane przez śmierć. Dopiero po wykonaniu tego festiwalu można rozpocząć roczny cykl festiwali. Ze względu na koszty z tym związane, a także, być może, niechęć do podkreślania rytuałów związanych ze śmiercią przed hinduskimi sąsiadami, wioski zaczynają zaprzestawać ceremonii lub obchodzić ją tylko w skrajnych przypadkach, np. po śmierci kapłana. Przed udaniem się do dav nar lub varalda-v nar (regionu śmierci), ceremonie przeprowadzane są w ke-r, w którym mieszkał zmarły.
Zobacz też Badaga; Toda
Bibliografia
Emeneau, Murray B. (1944-1946). Kota Texts. University of California Publications in Linguistics, nos. 2-3 (in 4 pts.). Berkeley: University of California Press.
Hockings, Paul (1980). „Traditional Interchange (1).” In Ancient Hindu Refugees: Badaga Social History, 1550-1975, 99-110. The Hague: Mouton Publishers; New Delhi: Vikas Publishing House.
Mandelbaum, David G. (1941). „Culture Change among the Nilgiri Tribes.” American Anthropologist 43:19-26.
Mandelbaum, David G. (1941). „Social Trends and Personal Pressures: The Growth of a Culture Pattern.” In Language, Culture, and Personality: Essays in Memory of Edward Sapir, edited by Leslie Spier, A. Irving Hallowell, and Stanley S. Newman, 219-238. Menasha: Sapir Memorial Publication Fund.
Mandelbaum, David G. (1954). „Form, Variation, and Meaning of a Ceremony.” In Method and Perspective in Anthropology: Papers in Honor of Wilson D. Wallis, edited by Robert F. Spencer, 60-102. Minneapolis: University of Minnesota Press.
Mandelbaum, David G. (1958). „Social Uses of Funeral Rites.” Eastern Anthropologist: A Quarterly Record of Ethnography and Folk Culture 12:5-24.
Mandelbaum, David G. (1989). „The Kotas in Their Social Setting.” In Blue Mountains: The Ethnography and Biogeography of a South Indian Region, edited by Paul Hockings, 144-185. New Delhi: Oxford University Press.
Verghese, Isaac (1965). „Kapłaństwo wśród Kota ze Wzgórz Nilgiri”. Vanyajati 13:64-71.
Verghese, Isaac (1969). „The Kota.” Bulletin of the Anthropological Survey of India 18:103-182. .
RICHART KENT WOLF
.