Background: Lęk często współistnieje z depresją. Dodawanie benzodiazepin do leków przeciwdepresyjnych jest powszechnie stosowane w leczeniu osób z depresją, chociaż nie ma przekonujących dowodów wskazujących, że takie połączenie jest skuteczniejsze niż stosowanie samych leków przeciwdepresyjnych, a ponadto istnieją sugestie, że benzodiazepiny mogą tracić skuteczność przy długotrwałym podawaniu i że ich przewlekłe stosowanie niesie ze sobą ryzyko uzależnienia.
Cele: Ustalenie, czy wśród dorosłych pacjentów z dużą depresją dodanie benzodiazepin do leków przeciwdepresyjnych przynosi jakiekolwiek korzyści w zakresie poprawy objawowej lub działań niepożądanych w krótkim (mniej niż 8 tygodni) i długim (ponad 2 miesiące) okresie, w porównaniu z leczeniem samymi lekami przeciwdepresyjnymi.
Strategia wyszukiwania: Przeszukaliśmy MEDLINE (od 1972 do września 1997), EMBASE (od 1980 do września 1997), International Pharmaceutical Abstracts (od 1972 do września 1997), Biological Abstracts (od 1984 do września 1997), LILACS (od 1980 do września 1997), PsycLIT (od 1974 do września 1997), Cochrane Library (wydanie 3, 1997) i rejestr badań Cochrane Depression, Anxiety and Neurosis Group (ostatnio przeszukiwany w marcu 1999), w połączeniu z wyszukiwaniem ręcznym, wyszukiwaniem referencyjnym, SciSearch i kontaktami osobistymi.
Kryteria wyboru: Wszystkie randomizowane badania kontrolowane, w których porównywano skojarzone leczenie przeciwdepresyjne-benzodiazepiny z samym lekiem przeciwdepresyjnym u dorosłych pacjentów z dużą depresją. Kryteria wyłączenia to: dawka leku przeciwdepresyjnego mniejsza niż 100 mg imipraminy lub jej odpowiednika na dobę oraz czas trwania badania krótszy niż cztery tygodnie.
Zbieranie i analiza danych: Dwóch recenzentów niezależnie oceniało kwalifikowalność i jakość badań. Dwóch recenzentów niezależnie wyodrębniło dane. Standaryzowane średnie ważone różnice i ryzyka względne oszacowano za pomocą modelu efektów losowych. Osoby, które zrezygnowały z badania, otrzymały najmniej korzystny wynik. W dwóch analizach wrażliwości zbadano efekt tego założenia oraz efekt włączenia badań o średniej jakości. Przeprowadzono trzy analizy podgrup a priori w odniesieniu do pacjentów z lub bez współistniejącego lęku oraz w odniesieniu do typu.
Główne wyniki: Agregując dziewięć badań z łączną liczbą 679 pacjentów, w grupie terapii skojarzonej prawdopodobieństwo porzucenia leczenia było mniejsze niż w grupie stosującej sam lek przeciwdepresyjny (ryzyko względne 0,63, 95% przedział ufności 0,49 do 0,81). Analiza intention-to-treat (z osobami, które odpadły, przypisanymi do najmniej korzystnego wyniku) wykazała, że w grupie stosującej terapię skojarzoną częściej występowała poprawa w zakresie depresji (zdefiniowana jako 50% lub większa redukcja w skali depresji w stosunku do wartości wyjściowej) (ryzyko względne 1,63, 95% przedział ufności 1,18 do 2,27 w jednym tygodniu i ryzyko względne 1,38, 95% przedział ufności 1,15 do 1,66 w czterech tygodniach). Różnica ta nie była już istotna w okresie od sześciu do ośmiu tygodni. Żadne z włączonych RCT nie trwało dłużej niż osiem tygodni. Pacjenci przypisani do terapii skojarzonej rzadziej rezygnowali z leczenia z powodu działań niepożądanych niż pacjenci otrzymujący same leki przeciwdepresyjne (ryzyko względne 0,53, 95% przedział ufności 0,32 do 0,86). Jednak te dwie grupy pacjentów z równym prawdopodobieństwem zgłaszały co najmniej jedno działanie niepożądane (ryzyko względne 0,99, 95% przedział ufności 0,92 do 1,07).
Wnioski recenzenta: Potencjalne korzyści z dodania benzodiazepiny do leku przeciwdepresyjnego muszą być rozsądnie wyważone w stosunku do możliwych szkód, w tym rozwoju uzależnienia i skłonności do wypadków, z jednej strony, oraz w stosunku do ciągłego cierpienia po braku odpowiedzi i porzuceniu leczenia, z drugiej strony.