Alai

Osteoporoza jest chorobą o niskiej wytrzymałości kości, która zwiększa ryzyko złamań występujących przy niewielkim lub żadnym urazie. Złamania mogą powodować ból, niepełnosprawność, utratę niezależności, a czasem śmierć. Osteoporoza jest spowodowana brakiem równowagi w aktywności osteoklastów (komórek, które rozpuszczają lub resorbują kość) i osteoblastów (komórek, które tworzą nową kość). Kiedy stara kość rozpuszcza się szybciej niż tworzy się nowa, ostatecznym rezultatem może być osteoporoza. Na szczęście dysponujemy lekami, które mogą przywrócić równowagę resorpcji i tworzenia kości, powodując stabilizację lub zwiększenie gęstości kości, dzięki czemu kości stają się mocniejsze i mniej podatne na złamania. Leki, które przede wszystkim zmniejszają resorpcję kości nazywane są antyresorpcyjnymi, a te, które przede wszystkim zwiększają tworzenie kości nazywane są osteo-anabolicznymi.
Skuteczność i bezpieczeństwo leków w leczeniu osteoporozy oceniane są poprzez badania kliniczne prowadzone w ośrodkach badawczych takich jak New Mexico Clinical Research & Osteoporosis Center. Leki są zatwierdzane, gdy istnieją mocne dowody na to, że korzyści z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko działań niepożądanych. Jest to podsumowanie aktualnych możliwości leczenia, ich korzyści i potencjalnego ryzyka. W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy przeczytać ulotkę dołączoną do każdego leku i omówić swoje oczekiwania i obawy z lekarzem.
Wszyscy pacjenci z osteoporozą powinni zadbać o odpowiednie dzienne spożycie wapnia (co najmniej 1200 mg dziennie z dietą plus suplementy, jeśli to konieczne) i witaminy D (co najmniej 800-1000 IU dziennie, wielu pacjentów potrzebuje więcej). Zalecana jest również regularna aktywność fizyczna, unikanie palenia tytoniu i umiarkowane spożycie alkoholu. Jeśli przepisano leki, muszą być one przyjmowane regularnie i prawidłowo, aby osiągnąć pożądany efekt zmniejszenia ryzyka złamań.

Bisfosfoniany
Doustnie: alendronian (generycznie, Fosamax), risedronian (Actonel, Atelvia), ibandronian (Boniva); Dożylnie (IV): ibandronian (Boniva), zoledronian (Reclast)
Bisfosfoniany to syntetyczne związki antyresorpcyjne podobne do pirofosforanu, naturalnie występującej substancji regulującej mineralizację kości i tkanek miękkich. W 1995 r. alendronian stał się pierwszym bisfosfonianem zatwierdzonym do leczenia osteoporozy. Od tego czasu pojawiły się kolejne, z tendencją do wydłużania odstępów między dawkami, a ostatnio także do stosowania preparatów dożylnych. Leki te, przyjmowane doustnie, są bardzo słabo wchłaniane, a mniej niż 1% leku trafia do krwiobiegu. Z tego powodu muszą być one przyjmowane ze szklanką czystej wody na całkowicie pusty żołądek przy pierwszym porannym wstaniu z łóżka; nie należy przyjmować żadnych innych płynów, pokarmów ani tabletek przez co najmniej 30 minut po przyjęciu Fosamaxu i Actonelu lub 60 minut po przyjęciu Bonivy. Jeśli jakikolwiek pokarm lub napój dostanie się do żołądka zbyt szybko po zażyciu tabletki, nie zostanie ona wchłonięta i nie zadziała. Atelvia to postać Actonelu o przedłużonym uwalnianiu, którą przyjmuje się bezpośrednio po śniadaniu. Aby zminimalizować ryzyko podrażnienia żołądka lub przełyku przez tabletkę, zaleca się pozostawanie w pozycji pionowej przez 30-60 minut. Płynny Fosamax jest dostępny dla osób, które nie mogą połykać tabletek. Bisfosfoniany doustne są dostępne w dawkach, które przyjmuje się codziennie (Fosamax, Actonel), co tydzień (Fosamax, Actonel, Atelvia) lub co miesiąc (Boniva, Actonel), natomiast bisfosfoniany dożylne podaje się co 3 miesiące (Boniva) lub co 12 miesięcy (Reclast). Bisfosfoniany dożylne są zazwyczaj stosowane, gdy nie można stosować bisfosfonianów doustnych ze względu na działania niepożądane, zaburzenia wchłaniania lub słabą odpowiedź na leczenie.
Bisfosfoniany doustne nie powinny być przyjmowane przez osoby z blokadą lub owrzodzeniem przełyku. Bisfosfoniany nie są zalecane dla osób z ciężkimi chorobami nerek. Najczęstszym skutkiem ubocznym stosowania doustnych bisfosfonianów jest rozstrój żołądka lub zgaga. W przypadku bisfosfonianów dożylnych najczęstszym działaniem niepożądanym są objawy grypopodobne, które występują u około 15-20% pacjentów nie narażonych wcześniej na działanie bisfosfonianów, którzy otrzymali pierwszą dawkę bisfosfonianu dożylnego. W takim przypadku objawy są zwykle łagodne i samoograniczające się, ustępują po kilku dniach. Istnieją doniesienia o bardzo rzadkim występowaniu osteonekrozy szczęki, nietypowych złamań kości udowej i przewlekłego bólu mięśniowo-szkieletowego u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany z powodu osteoporozy. Bisfosfoniany są długo utrzymywane w kościach, dlatego po 5-10 latach ich przyjmowania, jeśli ryzyko złamania nie jest już wysokie, czasami rozważa się „wakacje lekowe” trwające około 1 roku. Lek, który pozostaje w kości po zaprzestaniu przyjmowania leku, będzie działał jeszcze przez jakiś czas; jednak prędzej czy później jego działanie osłabnie i leczenie należy rozpocząć ponownie.

Denosumab (Prolia)
Prolia jest lekiem antyresorpcyjnym, który jest podawany w postaci wstrzyknięcia podskórnego przez pracownika służby zdrowia raz na 6 miesięcy. Jest on najczęściej stosowany u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować doustnych bisfosfonianów ze względu na działania niepożądane, zaburzenia wchłaniania lub słabą odpowiedź na leczenie.
Prolia jest ogólnie dobrze tolerowana z niewielką liczbą działań niepożądanych. Istnieją doniesienia o nieznacznie zwiększonym ryzyku wystąpienia wyprysku i zakażeń skóry u pacjentów przyjmujących lek Prolia.

Teriparatyd (Forteo)
Forteo jest lekiem osteo-analgicznym, który składa się z części naturalnie występującej cząsteczki hormonu zwanego PTH (hormon przytarczyc). Jest to jedyny zatwierdzony lek, który jest w stanie tworzyć nową kość w miejscach, w których doszło do utraty kości. Jest on podawany w postaci codziennego, samodzielnego wstrzyknięcia podskórnego w udo lub ścianę brzucha za pomocą „pióra”, podobnego do tych używanych przez diabetyków do wstrzykiwania insuliny. Nie należy go stosować dłużej niż przez 2 lata w ciągu całego życia. Forteo jest stosowany w leczeniu pacjentów z bardzo wysokim ryzykiem złamań.
W dużych dawkach Forteo powodował osteosarcoma (rak kości) u szczurów. Chociaż nie wiadomo, aby stanowiło to problem u ludzi leczonych przez 2 lata lub krócej stosunkowo mniejszymi dawkami, nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia osteosarcoma, takich jak pacjenci z chorobą Pageta kości, niewyjaśnionym podwyższeniem wyników badania krwi zwanego fosfatazą alkaliczną, rakiem kości dowolnego typu lub rakiem, który rozprzestrzenił się na kości, otwartymi nasadami lub wcześniejszą radioterapią szkieletu.

Kalcytonina łososiowa (Miacalcin Nasal Spray, Fortical Nasal Spray)

Ten lek antyresorpcyjny jest podawany w postaci codziennego aerozolu do nosa, który jest zatwierdzony do leczenia osteoporozy pomenopauzalnej u kobiet powyżej pięciu lat po menopauzie. Podaje się go jako jedno rozpylenie do nosa każdego dnia, na przemian z nozdrzami. Kalcytonina łososiowa nie wchodzi w interakcje z innymi lekami i może być przyjmowana w pozycji leżącej, bez względu na posiłki. Jest to najsłabszy ze wszystkich dostępnych sposobów leczenia osteoporozy, ale wykazano, że zmniejsza ryzyko złamań kręgów w dużym badaniu klinicznym. Może mieć działanie przeciwbólowe u pacjentów z niedawno przebytymi bolesnymi złamaniami kręgów.
U niektórych osób występuje łagodne podrażnienie nosa lub krwawienie z nosa podczas stosowania kalcytoniny w aerozolu do nosa.

Raloksyfen (Evista)

Raloksyfen jest lekiem antyresorpcyjnym sklasyfikowanym jako selektywny modulator receptora estrogenowego (SERM), zwany również agonistą/antagonistą estrogenów. Nie jest to hormon, ale robi niektóre z dobrych rzeczy, że estrogen robi, bez niektórych złych rzeczy. Evista jest przyjmowana w postaci codziennej tabletki o dowolnej porze dnia, z jedzeniem lub bez. Zmniejsza ryzyko zachorowania na inwazyjnego raka piersi z dodatnim receptorem estrogenowym, co czyni go atrakcyjnym dla kobiet z wysokim ryzykiem zachorowania na raka piersi.
Evista zwiększa ryzyko zakrzepów krwi, podobnie jak w przypadku przyjmowania estrogenów lub tabletek antykoncepcyjnych, i może powodować niewielki wzrost szansy na śmiertelny udar mózgu u kobiet z wysokim ryzykiem chorób układu krążenia. Nie powinien być przyjmowany przez kobiety z zakrzepami krwi w wywiadzie lub wysokim ryzykiem udaru. Może powodować uderzenia gorąca lub skurcze nóg.

Estrogen (wiele marek)
Estrogen jest lekiem antyresorpcyjnym, który jest zatwierdzony do zapobiegania, ale nie leczenia, osteoporozy pomenopauzalnej. Występuje w wielu formach, kombinacjach i markach. Nie powinien być podejmowany przez kobiety z historią raka piersi, raka macicy, lub raka jajnika, lub przez kobiety z historią zakrzepów krwi, chyba że wyraźnie zatwierdzone przez lekarza. Chociaż estrogen może ustabilizować lub zwiększyć gęstość kości i zmniejszyć ryzyko złamań u kobiet po menopauzie, jego zastosowanie w leczeniu osteoporozy zostało ograniczone ze względu na obawy dotyczące możliwych skutków ubocznych. Estrogen jest najlepszym sposobem leczenia objawów menopauzalnych i może być pomocny u niektórych pacjentów z osteoporozą. Dla większości kobiet z osteoporozą inne metody leczenia są prawdopodobnie bardziej skuteczne przy mniejszym ryzyku.
Badanie o nazwie Women’s Health Initiative (WHI) wykazało, że połączenie estrogenu i progesteronu zwiększało ryzyko zawałów serca, udarów mózgu, raka piersi i zakrzepów krwi. Inne ramię tego samego badania wykazało, że sam estrogen zmniejszał ryzyko udarów. Z tych powodów, estrogen sam lub w połączeniu z progesteronem nie jest zalecany jako podstawowe leczenie osteoporozy.

.

.

.

.

.

.