Zakup Luizjany był zakupem ziemi dokonanym przez prezydenta Stanów Zjednoczonych, Thomasa Jeffersona, w 1803 roku. Kupił on terytorium Luizjany od Francji, która w tym czasie była prowadzona przez Napoleona Bonaparte, za 15 000 000 USD. Najpierw wysłanym do Francji mężczyznom pozwolono wydać do 10 milionów dolarów na zakup Nowego Orleanu i, jeśli to możliwe, zachodniego brzegu rzeki Missisipi. Ale wtedy rząd francuski powiedział, że za 5 mln dolarów więcej sprzeda całe terytorium Luizjany. Thomas Jefferson zatwierdził umowę i wykorzystał swoje konstytucyjne uprawnienia do podpisania traktatów w celu zakupu ziemi.
Napoleon Bonaparte sprzedał ziemię, ponieważ potrzebował pieniędzy na Wielką Wojnę Francuską. Brytyjczycy ponownie przystąpili do wojny, a Francja przegrywała rewolucję haitańską i nie mogła bronić Luizjany. Thomas Jefferson potraktował francuską ofertę jako okazję do powiększenia Ameryki, nawet jeśli oznaczało to działanie wbrew jego republikańskim zasadom małego rządu (niektórzy twierdzą, że przekroczył swoje konstytucyjne uprawnienia, akceptując transakcję na własną rękę).
The zakupu dodał 828,394 mil kwadratowych i podwoiła rozmiar USA. Obejmowało to wszystkie stany Oklahoma, Nebraska, Kansas, Iowa, Missouri oraz część stanów Luizjana, Teksas, Minnesota, Kolorado, Nowy Meksyk, Wyoming, Montana, Dakota Północna i Dakota Południowa. Obejmował on również niewielki kawałek ziemi, który jest obecnie częścią Kanady.
Zakup Luizjany dał USA kontrolę nad rzeką Missisipi i miastem portowym Nowy Orlean, z których oba były używane przez rolników do wysyłania swoich upraw i otrzymywania zapłaty. Gwarantowało to również, że Francja i inne kraje europejskie nie będą próbowały przejąć tych ziem. Francja kontrolowała tylko małe kawałki terytorium, więc nowi właściciele nadal musieli brać ziemię od rdzennych narodów amerykańskich, które tam mieszkały.
Ekspedycja Lewisa i Clarka badała Zakup Luizjany i Terytorium Oregonu. Wyruszyli z St. Louis. Ich trasa przebiegała wzdłuż rzeki Missouri.