Nazwa wycieczki: Trudna wędrówka kanionem i wspinaczka do wodospadu Matilija w Matilija Wilderness (Los Padres National Forest South).
Przebieg: 9,6 mili w kanionie Matilija. Po minięciu „Flat Rock” szeroki kanion zwęża się drastycznie aż do wodospadu (można skrócić ten odcinek dla dzieci zatrzymując się przy wspaniałych basenach na potoku).
Proponowany czas: 4-7 godzin wędrówki (50 mil jazdy od Santa Barbara) przynieś wodę, sprzęt bezpieczeństwa, kondycję fizyczną i towarzyszy.
Mapa: Bryan Conant, Matilija & Dick Smith Wilderness Map Guide (2008)
Kiedy Los Padres Forest Watch opublikował ostatnio informacje o „Gradual Loss of Hiking Trails” (http://www.lpfw.org/), naturalnie od razu pobrałem listę i zauważyłem boski cel, który zawsze był na mojej osobistej liście wiaderek: „Middle Fork Matilija Trail”. Jest to główny szlak w pobliskim Matilija Wilderness, federalnym obszarze dzikiej przyrody utworzonym dopiero w 1992 roku. Choć Matilija jest dość mała, ma 29,600 akrów, sąsiaduje z cudownym Dick Smith Wilderness, który również dzieli granicę z 240,000 akrowym San Rafael Wilderness.
W Matilija Wilderness wędrujemy głównie do tytułowego kanionu, włączając w to uroczy kemping North Fork Matilija, cieszący się olchami, jaworami i klonami. Przejdziemy obok znaku „Upper North Fork Matilija Trail” i skręcimy, zauważając, że jest to szlak 23W07, a niektóre znakomite obozy z plecakami w tym miejscu to Upper Matilija i Maple. The North Fork Matilija is a terrific Eden, especially for parents and children, and I will discuss it in another column. Do tej wędrówki „Middle Matilija” namówiłem mojego starego kumpla z gimnazjum, Franko, aby dołączył do tej wyczerpującej 9,6-milowej wędrówki do wodospadu Matilija, ponieważ jest bardzo doświadczony i był tam wcześniej. „To ciężka wędrówka i długi dzień” – powiedział guru Franko. Nasz kumpel Marc wskoczył do środka, więc było nas trzech w mojej ciężarówce szarżujących drogą 101 o 7:30 rano. Mieliśmy buty, małe plecaki, dużo wody (nie będziemy pić wody z potoku), kije turystyczne, duże kapelusze i wszyscy nosiliśmy szorty na obiecany gorący dzień w Ojai.
Mieć kogoś, kto już odwiedził te wspaniałe wodospady wydaje się konieczne, ponieważ istnieje wiele mylących zakrętów i szlaków po drodze; nie jestem wcale pewna, czy udałoby mi się zlokalizować Matilija Falls przy pierwszej próbie. W pewnym momencie skręca się wbrew intuicji na północ w kierunku Divide Peak, a wcześniej boryka się z mylącym oznakowaniem i potężnym znakiem „PRIVATE PROPERTY”.
Los Padres Forest Watch jest godną zaufania organizacją non-profit, która wykonała cenną usługę poprzez umieszczenie informacji o utracie lub zagrożeniu utraty szlaków turystycznych w naszym backcountry. Twierdzą oni, że szlak, którym idziemy dzisiaj, 6 czerwca, jest historią sukcesu, i że dzięki publicznej uwadze ten kluczowy dostęp do wodospadu Matilija przez dwa prywatne rancza został utrzymany. Ważne jest, aby pamiętać, że nasza Matilija Wilderness ma zaledwie 20 lat, a prawa drogi i punkty dostępu mogą wymagać debaty i dopracowania. Powinniśmy być wdzięczni wielu zwolennikom dostępu do lasu, w tym Forest Watch, za podtrzymanie tej publicznej służebności. To jest dobrze i dobrze, jednak nawet ten szlak do obszaru Middle Matilija, do którego dostęp nie zgubił się, ma mylące skrzyżowanie szlaków, które wyjaśniam poniżej.
Po 50-milowej jeździe z Santa Barbara’s Westside parkujemy przy zamkniętej bramie przed atrakcyjnym Matilija Canyon Ranch, ostoją dzikiej przyrody i prywatną własnością. (Zobacz wskazówki dojazdu do Matilija Wilderness z Santa Barbara na dole kolumny). Matilija Canyon Road kończy się tutaj dla publiczności driving.
Walking around this first gate, we walk up to a second, open, black-iron gate into the green Ranch grounds and quietly walk right through on a dirt road weaving between the orchards, the horses, and the huge cage with exotic birds and loud cries. Nikogo nie ma w pobliżu głównego domu rancza, a my pozostajemy na drodze, robiąc niewiele hałasu. Dziwne nawoływania egzotycznych ptaków odbijały się echem przez jakiś czas, gdy wędrowaliśmy wzdłuż szeroko otwartej, gruntowej wersji USFS Matilja Canyon Road, otoczonej twardym chaparralem i wysokimi górami
Old Man Mountain wznosi się wysoko na północny zachód, na wysokość 5500 stóp, a ja nie mogę się doczekać, by wejść do skalistego wąwozu przed nami.
Przemierzamy równą drogę, celowo omijając wspomniany znak „Upper North Fork Matilija Trail”, a po 1,1 mili napotykamy kluczowe skrzyżowanie T: możemy iść tylko w lewo lub w prawo. W przeciwieństwie do miejskiego życia i ludzkiego społeczeństwa, tu nie ma dwuznaczności, jesteś albo socjalistą, albo kapitalistą. Tutaj widzimy kolejny znak USFS.
Kierunek w lewo jest tym, który „oni” chcą, abyś obrał: zwróć uwagę na długą, białą, poziomą strzałkę skierowaną w lewo na dole zdjęcia po prawej. Ale my nie pójdziemy w lewo w kierunku, który wskazuje biała strzałka. Byłby to Murietta Trail (24W07), który jest stromym i trudnym 4.0 milowym podejściem do Murietta Divide, a nie ścieżką, której szukamy. (I have mountain biked to the very cool Murietta Divide from the other side, off of E. Camino Cielo Rd, beginning at Juncal Camp, but that’s another story.)
Ale jedyna strzałka na tej oficjalnej USFS, nad którą czytamy dużymi białymi literami „ALL U.S.F.S. ROADS +TRAILS”, wskazuje zdecydowanie w lewo w kierunku Murietta Divide, jak zauważono. Zdumieni, oczywiście spoglądamy w prawo i widzimy duży znak „PRIVATE PROPERTY” na osiedlu Blue Heron Ranch. Patrzymy ponownie na znak Służby Leśnej – zauważcie, że logo USFS zostało wyrwane z wgłębienia w górnej części znaku – i widzimy u góry dużymi białymi literami nad mapą: „NO TRAIL”. Ale potem okrągły, czerwony, plastikowy okrąg został nałożony na NO z przekątną: uniwersalny znak oznaczający „nie”. Najbardziej mylący podwójny negatyw, który jest tak samo mylący w naturze, jak i na piśmie. To nie jest wcale jasne, ale wiemy, że musimy iść W PRAWO i przejść przez to drugie prywatne ranczo, ponieważ Matilija Creek jest tam, na wschód jest Eden, słyszymy jego dudnienie za budynkiem ranczo-house.
„Słuchaj,” ktoś mówi, „wychowano mnie, by kwestionować władzę, znak PRIVATE PROPERTY jest duży, ale to tylko powiadomienie; nie ma żadnych znaków NO TRESPASSING wokół.” To była prawda, więc ponownie sprawdziliśmy teren. Inny mówił, „Dobrze, wychowywałem czytanie Mad Magazine więc 'co mnie martwi?'”
W ten sposób z szacunkiem wchodziliśmy do Rancza Błękitnej Czapli, przechodząc przez otwartą przestrzeń drzwiową zbudowaną obok drugiej i solidniejszej bramy zamkniętej, i kontynuowaliśmy dalej jeszcze 1.1 mili, gdy droga się kończyła i byliśmy bliżej Matilija Creek. Nasze trio wędrowało obok sadów wzdłuż bucolickiej drogi oznaczonej niskimi kamiennymi murkami po obu stronach i pięknym stoiskiem wspaniałych białych maków Matilija.
Nie jest jasne, gdzie zatrzymuje się posiadłość rancza, ale niska kamienna ściana ustępuje, a my kontynuujemy wędrówkę po lewej stronie kanionu, wzdłuż szerokiej ławki nachylonej na wschód w dół do płynącego potoku. W pewnym momencie ścieżka skręca na północny zachód i wydaje mi się, że jesteśmy w otworze do Old Man Mountain Canyon, a tam jest nieoznakowany wybór szlaku: trzymamy się prawej strony i wkrótce wracamy w dół, bliżej Middle Matilija Creek, gdzie w końcu skończymy.
Jesteśmy teraz ponad dwie godziny i dwie mile „w środku” i czujemy się szczęśliwi, że nie zostaliśmy jeszcze zepchnięci do wnętrzności płynącej Matiliji, V-kształtnego podmycia i chaotycznego zlepku szalonych głazów i pędzącej wody. Jesteśmy w „formacji Sespe” z dzikimi i nieregularnymi sklepieniami warstw, purpurowymi skałami, rozkoszą geologów. W miarę jak idziemy dalej, szlak obniża się do koryta potoku i nasze tempo znacznie spada. Czasami szlak dosłownie znika pośród niedawnych wodospadów skalnych i mas piargu.
Odkrywamy kilka wspaniałych basenów, gdy wchodzimy do koryta potoku, a w pobliżu jest co najmniej sześć lub siedem „darmowych” kempingów z paleniskami i bajecznymi otworami do pływania.
Kanion zwęża się dramatycznie po Old Man Canyon i staje się spektakularnym wąwozem z wysokimi skałami po wszystkich stronach i jeszcze głębszymi basenami. Na szczęście Middle Matilija Creek jest dość niski, ponieważ ostatnia zima była dość skąpa, poniżej 11 cali łącznie.
Potrafiliśmy zmierzyć się z kilkoma śliskimi miejscami, a jeden facet upadł i dość mocno obtarł sobie prawą goleń. Po około trzech godzinach dotarliśmy do słynnego wodospadu Matilija.
Ponieważ nasze opady były w tym roku tak małe, rozlewisko nie jest tak dramatyczne, ale wyobraźcie sobie jak to było rok temu po naszych 26″ zimowych deszczach. Drenaż powyżej Matilija Falls obejmuje Wild Mare Canyon, jak również West Fall Canyon. Kiedy się rozglądamy, widzimy też West Falls.
Absolutnie zmęczeni, jemy trochę i mamy zamiar wracać, kiedy Franko zauważa to niesamowite źródło po prostu tryskające z suchego wzgórza naprzeciwko Matilija Falls
Ten cud może być odpowiednikiem źródła Nowego Świata dla skały w Dziczy Grzechu, którą Mojżesz uderzył podczas ucieczki Hebrajczyków z ich niewoli egipskiej. (Yah-weh rozkazał Mojżeszowi: „uderzysz w skałę, a wyjdzie z niej woda, i lud będzie pił” Wj 17:6.)
Zachęceni i czując się błogosławieni przez chwałę tej tryskającej dobroci, z silnymi sercami, akceptując nasze ograniczenia i obolałe kolana i ręce … zmagaliśmy się z powrotem przez te same 4,8 mil, które przeszliśmy, odświeżeni czystą górską wodą źródlaną, którą wypiliśmy. Była połowa popołudnia, a my byliśmy w szóstej i siódmej godzinie wędrówki; było dość ciepło pomimo przyjemnej bryzy, więc potrzebowaliśmy tego cudownego uzupełnienia świętego płynu. Później, przy ostatnim dużym basenie na drodze powrotnej zatrzymaliśmy się i popływaliśmy trochę w tym naturalnym „zbiorniku”, który był głęboki na osiem stóp lub więcej.
Amerykański historyk Donald Worster zadaje pytanie: „Czy możemy mieć silne społeczności, w których ludzie stracili świadomość granic?”. Martwi się, że tutaj w zachodniej Ameryce „nadal podchodzimy do natury jako odizolowane, prawie antyspołeczne, jednostki, albo szukające całkowitego uwolnienia od wszelkich uwikłań z innymi, albo nalegające na nieograniczone prawo do zdobywania tyle prywatnego bogactwa, ile tylko możemy.” W ten sposób możemy mieć zagorzałych backpackersów, którzy w swojej codziennej pracy pogłębiają dominację przemysłu finansowego i lekceważenie „limitów” oraz poważne zadłużenie.
Przy wodospadzie Matilija Falls szybko wspiąłem się na gzyms po prawej stronie (patrząc uważnie możesz być w stanie wykryć górną z dwóch dostarczonych lin około dwóch trzecich drogi. Wtedy moje ręce zaczęły mnie zabijać od mojego śmiertelnego uścisku na maleńkiej, niebieskiej, nylonowej linie, a ja nie lubiłem przejścia, które widziałem, że będę musiał zrobić, aby przejść, aby przełączyć się na górną linę. Słysząc wyrok mojego ochronnego daimona, „sprawdź się”, zatrzymałem się gwałtownie i bardzo mozolnie wróciłem na dół. I had met my limit for this day on this bit of exposure out on the slanting shale.
N.Y. Times conservative columnist David Brooks attributes our shocking tolerance of indebtedness today to the loss of our grandparents'”abhorrence of debt” coming out of the Depression. Jednak bardziej uczciwe uznanie naszych finansowych ograniczeń z pewnością wpłynie na siłę naszych społeczności, ponieważ włamujemy się do sieci bezpieczeństwa socjalnego, co jest kwestią poruszaną przez Worstera. Czy natura ma granice? Czy rząd? Czy stawiam czoła swoim ograniczeniom i wprowadzam poprawki? Te wędrówki w głąb lądu i okazjonalne wyprawy z plecakiem zmuszają mnie do zmierzenia i dostosowania się do moich rzeczywistych ograniczeń. Nie mam ekranów, za którymi mógłbym się schować, nie mam iPoda, który uspokajałby mój skołatany linearny mózg, nie mam iPada, na którym mógłbym grać w niekończące się gry elektroniczne.
Jednakże skupienie się na ograniczeniach rządu mogłoby obejmować redukcje, które osłabiają federalną ochronę lasów narodowych i możliwą utratę bardziej otwartych szlaków w naszym lokalnym klejnocie dzikiej przyrody, Los Padres National Forest South, w tym Matilija Wilderness.
Moi przyjaciele i ja nie widzieliśmy innego człowieka na przerywanym szlaku do Matilija Falls, z wyjątkiem na samym końcu w pobliżu ciężarówki. Każdy krok w butach, który pokonaliśmy wzdłuż zawiłego potoku, trujący dąb, przez który przechodziliśmy i kleszcze, które usuwaliśmy, oraz wszystkie ścisłe ograniczenia spowodowane wiekiem, obolałymi stawami, drobnymi upadkami i trudnym terenem wzmocniły jednopunktowe skupienie. Zanurzenie się w tym skupieniu oznacza, że nie chcesz być ciężarem dla innych; akceptujesz swoje oczywiste ograniczenia fizyczne i siłą rzeczy odkrywasz nowe. W hinduizmie, można to nazwać tat tvam asi – sanskryt dla „that thou art” i „thou art that”.
Służba Leśna i osoby prywatne zachowały „drogę” otwartą do Matilija Falls przez Middle Matilija Creek, ale trzeba być zdeterminowanym, aby zorientować się w sytuacji przy dziwnym znaku szlaku. Jedyna strzałka wskazuje LEWO, ale znak NO TRAIL mruga do Ciebie: jeśli Człowiek chce, abyś poszedł w lewo, idź w prawo. Przechodzisz przez drugie ranczo (Blue Heron Ranch) i ważne jest, aby mieć trochę wdzięczności i świadomości sytuacji. Część czasu chodzisz po prywatnej własności, ale masz zagwarantowany publiczny dostęp, historyczną służebność: pozostań pełen szacunku, i pokaż swoją wdzięczność pozostając na drodze.
Driving Directions to Matilija Wilderness from Santa Barbara – drive south on the 101 Freeway to the Highway 33 turnoff taking you past Ojai to your final left turn at Matilija Canyon Road. Kiedy jechałem nią z Westside, licznik kilometrów w mojej ciężarówce wskazywał: SB do Hwy 33 = 28 mil; na 33 do Matilija Canyon Rd =18 więcej mil; na Matilija Canyon do zamkniętej bramy 4.5 więcej mil. Około 51 mil jazdy w jedną stronę.
Dodaj do Ulubionych