Wole toksyczne rozlane: Choroba Gravesa-Basedowa, najczęstsza przyczyna nadczynności tarczycy (nadczynność gruczołu tarczowego), z uogólnioną rozproszoną nadczynnością („toksycznością”) całego gruczołu tarczowego, który powiększa się w wole.
W chorobie Gravesa-Basedowa występują trzy elementy kliniczne:
- Nadczynność tarczycy (obecność zbyt dużej ilości hormonu tarczycy),
- Oftalmopatia obejmująca w szczególności wytrzeszcz (wypukłość gałek ocznych),
- Dermopatia ze zmianami skórnymi.
Oftalmopatia może powodować wrażliwość na światło i uczucie „piasku w oczach”. Przy dalszej protruzji oczu może wystąpić podwójne widzenie i utrata wzroku. Oftalmopatia ma tendencję do pogarszania się wraz z paleniem papierosów. Dermopatia w chorobie Gravesa-Basedowa jest rzadką, bezbolesną, czerwonawą, grudkowatą wysypką skórną, która w chorobie Gravesa-Basedowa jest procesem autoimmunologicznym. Jest ona spowodowana przez przeciwciała stymulujące tarczycę, które wiążą się z receptorem tyreotropiny na komórkach tarczycy i aktywują go.
Choroba Gravesa może występować rodzinnie. Wskaźnik zgodności dla choroby Gravesa-Basedowa wynosi około 20% wśród bliźniąt jednojajowych (identycznych), a wskaźnik ten jest znacznie niższy wśród bliźniąt dwujajowych (nieidentycznych), co wskazuje, że geny tylko w umiarkowanym stopniu przyczyniają się do podatności na chorobę Gravesa-Basedowa. Nie wiadomo, czy pojedynczy gen wywołuje chorobę lub jest niezbędny do jej rozwoju. Istnieją dobrze udokumentowane związki z określonymi typami HLA. Analiza powiązań pozwoliła zidentyfikować loci genowe na chromosomach 14q31, 20q11.2 i Xq21, które są związane z podatnością na chorobę Gravesa-Basedowa.
Do czynników, które mogą wywołać wystąpienie choroby Gravesa-Basedowa należą stres, palenie tytoniu, promieniowanie na szyję, leki (takie jak interleukina-2 i interferon alfa) oraz organizmy zakaźne, takie jak wirusy.
Diagnozę choroby Gravesa-Basedowa stawia się na podstawie charakterystycznego skanu tarczycy (wykazującego rozproszony wzrost wychwytu), charakterystycznej triady oftalmopatii, dermopatii i nadczynności tarczycy lub badania krwi w kierunku TSI (immunoglobuliny stymulującej tarczycę), której poziom jest nieprawidłowo wysoki.
Obecne metody leczenia nadczynności tarczycy w chorobie Gravesa-Basedowa obejmują leki przeciwtarczycowe, jod radioaktywny i chirurgię. Istnieją regionalne różnice w tym, który z tych środków ma tendencję do być używany – na przykład, jod radioaktywny jest preferowany w Ameryce Północnej i leki przeciwtarczycowe prawie wszędzie indziej. Operacja, tyreoidektomia subtotalna, ma na celu usunięcie większości nadczynności tarczycy.
Nazwa choroby pochodzi od nazwiska Roberta Gravesa, który w 1835 roku po raz pierwszy zidentyfikował związek wola, kołatania serca i wytrzeszczu oczu.
SLIDESHOW
Choroby serca: Przyczyny ataku serca Zobacz pokaz slajdów