Phellinus tremulae
by Michael Kuo
Phellinus tremulae występuje wszędzie tam, gdzie występują drzewa osikowe; jest to grzyb pasożytniczy, który powoduje gnicie twardzieli osiki. Owocniki są twarde i zdrewniałe – a ponieważ są wieloletnie, każdego roku rozwijają nową warstwę rurkową i rosną aż do momentu, gdy są popękane, sczerniałe i pokryte porostami. Phellinus tremulae zwykle pojawia się w charakterystycznych, oczkowatych bliznach gałęzi, które są typowe dla osiki, a grzyb powoduje pęcznienie drewna drzewa, co skutkuje charakterystyczną, pochyłą górną powierzchnią.
Późniejsze badania wykazują, że Phellinus tremulae jest kluczowy dla skrzatów z rodzaju Sciophila (Bouchard & Bouchard-Madrelle, 2005 & 2010), i że skrzaty mogą pomagać grzybowi w rozprzestrzenianiu zarodników. Dodatkowe badania wskazują na znaczenie Phellinus tremulae dla sasanki żółtobrzeżki (Savignac & Machtans, 2006) i sasanki czerwonobrzeżki (Losin i współpracownicy, 2006), które wykorzystują osiki zainfekowane przez grzyb jako miejsca gniazdowania.
Opis:
Ekologia: Pasożytniczy na twardzieli osiki trzęsącej się, osiki wielkokopytnej i, w Europie i Azji, osiki drżącej; powoduje białawą do żółtawej zgniliznę; rośnie pojedynczo lub gromadnie z ran i blizn po gałęziach; wieloletni; szeroko rozprzestrzeniony w Ameryce Północnej, gdzie występują osiki. Zilustrowane i opisane kolekcje pochodzą z Kolorado.
Cap: początkowo wypukły i półokrągły lub wachlarzowaty, z wiekiem staje się kopytowaty; 5-20 cm średnicy; zwykle nachylony od spuchniętego miejsca na drzewie, co utrudnia określenie, gdzie kończy się drzewo, a zaczyna grzyb; drobno owłosiony do łysego, staje się bardzo chropowaty i promieniście spękany; brązowy do ciemnoszarobrązowego lub czarniawy; bledszy i gładszy wzdłuż krawędzi; zwykle przynajmniej słabo strefowany z wyraźnymi rocznymi warstwami; często pokryty glonami, mchem i/lub porostami.
Powierzchnia porowa: ciemnobrązowa do żółtawobrązowej lub purpurowobrązowej; przy świeżym zasinieniu ciemnobrązowa; sprawiająca wrażenie aksamitnej; z 3-5 okrągłymi do lekko kanciastych porami na mm; warstwy rurkowe dość wyraźne, lub czasami niewyraźne i trudne do określenia, do około 4 mm głębokości, z białawymi plamkami i materiałem rozproszonym pomiędzy rurkami i warstwami rurkowymi.
Pęd: nieobecny.
Miąższ: Czerwonobrązowy; twardy i zdrewniały.
Odór: Niewyróżniający się.
Reakcje chemiczne: KOH natychmiast czarny na ciele i rurkach.
Cechy mikroskopowe: Zarodniki 4-5,5 x 4-4,5 µ; szeroko elipsoidalne do subglobozalnych; gładkie; rozwijające grube ściany; w KOH hialinowe do żółtawych. Setae grubościenne; ciemnobrązowe w KOH; do około 25 x 10 µ; wrzecionowate. System hypfalny dimityczny; hypfa generatywna cienkościenna i hialinowa; hypfa szkieletowa grubościenna i ciemnoczerwonawobrązowa.
.