Urazy przyśrodkowej strony kolana są najczęstszymi urazami więzadeł kolana. Większość urazów występuje u młodych sportowców w trakcie uprawiania sportu, a ich mechanizm polega zazwyczaj na kontakcie koślawym, rotacji zewnętrznej kości piszczelowej lub połączeniu siły koślawości i rotacji zewnętrznej działającej na kolano. Mimo, że większość całkowitych urazów kolana przyśrodkowego III stopnia ulega wygojeniu, niektóre z nich nie ulegają wyleczeniu, co może prowadzić do utrzymującej się niestabilności. W przypadku tych pacjentów ważne jest dokładne zapoznanie się z wywiadem oraz badanie przedmiotowe, ponieważ urazy te mogą być często mylone z urazami narożnika tylno-bocznego. Głównymi strukturami anatomicznymi przyśrodkowej strony kolana są: więzadło poboczne powierzchowne przyśrodkowe, więzadło poboczne głębokie przyśrodkowe oraz więzadło poboczne tylne skośne. Ponadto, dokładna lokalizacja trzech kostnych punktów znajdujących się po przyśrodkowej stronie kolana – guzowatości przywodziciela, guzowatości mięśnia brzuchatego łydki oraz nadkłykcia przyśrodkowego – jest istotna dla przeprowadzenia prawidłowego badania fizykalnego oraz dla chirurgicznych napraw i rekonstrukcji. Diagnostyka kliniczna uszkodzeń przyśrodkowej części kolana jest przeprowadzana głównie poprzez zastosowanie naprężenia koślawego w pełnym wyproście i przy 30° zgięcia kolana. Dodatkowo, badanie wielkości rotacji przednio-przyśrodkowej kości piszczelowej przeprowadzane jest przy zgięciu 90°, natomiast test zegara, wykonywany przy zgięciu 30° i 90°, jest istotny ze względu na możliwość oceny nieprawidłowości rotacyjnych. Badanie radiologiczne z obciążeniem koślawym jest przydatne w celu obiektywnego określenia wielkości szczeliny przedziału przyśrodkowego oraz rozróżnienia, czy mamy do czynienia z szczeliną przedziału przyśrodkowego czy bocznego, gdy nie można zróżnicować uszkodzenia rogu przyśrodkowego lub tylno-bocznego kolana, zwłaszcza w przypadku urazu przewlekłego. Większość ostrych urazów przyśrodkowego kolana stopnia III ulega wygojeniu po zastosowaniu programu rehabilitacji nieoperacyjnej. W większości przypadków, kiedy mamy do czynienia ze zwichnięciem kolana lub urazem wielomięśniowym, wskazana może być pierwotna naprawa za pomocą szwów. W przypadku ciężkich urazów śródstawowych lub przewlekłych urazów kolana przyśrodkowego, wskazana może być anatomiczna rekonstrukcja kolana przyśrodkowego z zastosowaniem przeszczepów. Zasady rehabilitacji w przypadku ostrych urazów kolana przyśrodkowego obejmują kontrolę obrzęku, odzyskanie zakresu ruchu oraz unikanie znacznego obciążania gojących się więzadeł. Dobrze prowadzony program rehabilitacji może doprowadzić do uzyskania doskonałych wyników funkcjonalnych u większości pacjentów.