Alai

Złamanie obojczyka

(Złamany obojczyk (Clavicle Fracture))

Szkodliwe upadki i kolizje to rzeczy, które zdarzają się w sporcie i często prowadzą do kontuzji. Upadek na bark lub upadek z wyciągniętymi rękami powoduje ogromny nacisk na bark, a w szczególności na małą kość zwaną obojczykiem. Jeśli nacisk ten jest nadmierny, obojczyk może ulec złamaniu.

Złamanie obojczyka jest jednym z najczęstszych urazów sportowych wśród dzieci i młodzieży.

O złamaniu obojczyka

Obojczyk jest kością, która biegnie pomiędzy górną częścią kości piersiowej a łopatką (lub łopatką) i pomaga połączyć ramię z resztą ciała. Możesz wyczuć obojczyk dotykając obszaru pomiędzy szyją a ramieniem. Większość ludzi może zobaczyć swoje obojczyki, które wystają spod skóry, kiedy patrzą nago w lustrze.

Złamania obojczyka zazwyczaj występują w wyniku bezpośredniego uderzenia w ramię lub upadku na wyciągniętą rękę. Takie złamania są powszechne w sportach kontaktowych (takich jak piłka nożna, lacrosse i hokej) oraz w sportach, w których istnieje możliwość upadku (takich jak jazda na rowerze, nartach, snowboardzie i deskorolce). Mogą one również wystąpić w wyniku bezpośredniego urazu obojczyka podczas wypadku drogowego.

Większość złamań obojczyka goi się samoistnie, jeśli dotknięte ramię jest odpowiednio unieruchomione za pomocą temblaka, a uraz jest leczony lodem i fizjoterapią. Czasami jednak, gdy obojczyk jest znacznie przemieszczony lub złamanie jest szczególnie poważne, może być wymagana operacja w celu wyrównania kości, wstawienia płytek i śrub, aby utrzymać obojczyk na miejscu podczas procesu gojenia.

Objawy

Jeśli Twoje dziecko cierpi z powodu złamania obojczyka, głównymi objawami będą ból w dotkniętym obszarze i trudności w poruszaniu ramieniem po tej samej stronie ciała. Inne możliwe objawy obejmują następujące elementy:

• obrzęk, tkliwość na dotyk lub nacisk, i zasinienie wzdłuż obojczyka
• nasilający się ból, gdy dziecko próbuje poruszyć dotkniętym barkiem lub ramieniem
• skrzypienie lub uczucie pękania przy próbie podniesienia ramienia
• guzek, guzek lub deformacja nad złamaniem (w rzadkich przypadkach, Złamany koniec kości może nawet przebijać skórę i być widoczny z zewnątrz)
• opadanie lub opadanie dotkniętego urazem barku w dół i do przodu

Diagnoza

Aby zdiagnozować złamanie obojczyka, pediatra zapyta o to, jak doszło do urazu i jakie objawy ma Twoje dziecko. Lekarz pediatra zbada ramię dziecka i może delikatnie nacisnąć na obojczyk, aby sprawdzić, czy nie jest on wrażliwy na dotyk lub nacisk, określić lokalizację złamania i upewnić się, że nie ma w nim nerwów ani naczyń krwionośnych. Pediatra może ocenić czucie i siłę ramienia, dłoni i palców w celu ustalenia, czy uraz ma również wpływ na nerwy.

Jeśli pediatra podejrzewa złamanie obojczyka, on lub ona zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego ramienia i obszaru dotkniętego urazem w celu dokładnego zlokalizowania złamania i oceny jego ciężkości. Zdjęcia rentgenowskie pokażą również, czy nie doszło do złamania innych kości. W niektórych przypadkach, jeśli wykryto więcej złamań kości lub lekarz musi dokładniej przyjrzeć się złamaniu, może zostać zlecona tomografia komputerowa.

Przyczyny

Większość złamań obojczyka jest spowodowana upadkiem na bark, ale może również wynikać z upadku na wyciągniętą rękę lub bezpośredniego uderzenia w obojczyk (w kontekście urazów sportowych lub wypadków samochodowych). Noworodki mogą również doznać urazów obojczyka podczas przechodzenia przez kanał rodny.

W złamaniu obojczyka złamanie może wystąpić w trzech różnych obszarach obojczyka:

1. Większość dotyczy środkowej trzeciej części kości i jest zwykle spowodowana upadkiem lub bezpośrednim uderzeniem w środkową część obojczyka.
2. Upadek lub uderzenie, które przenosi siłę na zewnętrzną lub górną część barku, może spowodować złamanie zewnętrznej trzeciej części obojczyka, części znajdującej się najbliżej barku.
3. Najrzadziej występujący typ złamania obojczyka dotyczy wewnętrznej trzeciej części obojczyka. Jest to prawie zawsze wynik bezpośredniego uderzenia w klatkę piersiową, jak w przypadku uderzeń o kierownicę, które występują w wielu wypadkach drogowych.

Czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo złamania obojczyka obejmują:

• Uczestnictwo w sportach, które wiążą się z kontaktem lub możliwością ciężkiego upadku. Urazy sportowe są prawdopodobnie najczęstszą przyczyną złamań obojczyka. Istnieje ryzyko ciężkich upadków w sportach od piłki nożnej do zapasów, a także w sportach kontaktowych, takich jak piłka nożna, hokej, rugby i lacrosse.
• Wiek. Kości, które wciąż rosną, są bardziej podatne na urazy. Obojczyki zazwyczaj nie ulegają całkowitemu stwardnieniu przed osiągnięciem wieku dwudziestu kilku lat, co naraża młodsze osoby na większe ryzyko złamań. Ryzyko zmniejsza się po okresie dojrzewania, ale wzrasta ponownie, gdy ludzie się starzeją, a ich kości zaczynają tracić siłę i sprężystość.
• Wysoka masa urodzeniowa. Urodzenie dziecka z dużą masą urodzeniową naraża je na złamanie obojczyka podczas porodu i akcji porodowej.

Zapobieganie

Ponieważ złamania te występują nagle i niespodziewanie, trudno jest im zapobiec. Jednak podejmując kilka środków ostrożności, można zmniejszyć ryzyko złamań:

• Upewnij się, że Twoje dziecko nosi wszystkie niezbędne środki ochrony podczas uprawiania sportu i pomóż mu nauczyć się odpowiednich technik. Znajomość właściwego sposobu uprawiania sportu znacznie zmniejsza szanse na ciężki upadek lub niespodziewany cios.
• Zachowaj mocne kości swojego dziecka poprzez zapewnienie diety bogatej w wapń i witaminę D. Pokarmy takie jak mleko, ser i jogurt pomagają budować silne, zdrowe kości, które są mniej podatne na złamania przy uderzeniu.
• Zachęcaj do ćwiczeń siłowych i rozciągania, aby rozwijać silne, elastyczne mięśnie. Silne mięśnie pomagają lepiej wspierać i chronić leżące u ich podłoża kości, zapewniają zwinność i sprawiają, że dziecko jest mniej podatne na ciężkie upadki.
• Podejmij środki ostrożności, aby zapobiec upadkom. Upewnij się, że Twoje dziecko nosi buty, które wspierają jego lub jej stopy, naucz dziecko korzystać z poręczy podczas schodzenia ze schodów i utrzymuj dom dobrze oświetlony.

Leczenie

Leczenie złamania obojczyka będzie zależało od rodzaju złamania i jego ciężkości. Większość z tych złamań może być traktowana z prostych środków komfortu aż do ich wyleczenia.

Ale te złamania, w których fragmenty kości po każdej stronie przerwy są źle ustawione lub gdzie kość pęka na wiele fragmentów (złamania comminuted) może wymagać interwencji chirurgicznej, aby zapewnić, że leczą się prawidłowo. Złamania otwarte, w których fragmenty złamanej kości przebijają skórę, wymagają natychmiastowego i intensywnego leczenia w celu zmniejszenia ryzyka infekcji.

W tych złamaniach, w których fragmenty kości pozostają wyrównane, zaleca się następujące leczenie:

• Lód. Aby pomóc kontrolować ból i obrzęk związany ze złamaniem obojczyka, przez dwa do trzech dni po urazie przykładaj do dotkniętego obszaru okłady z lodu. Nie należy jednak stosować lodu bezpośrednio na skórę, ponieważ może to spowodować jej uszkodzenie.
• Podparcie ramion. Ważne jest, aby unieruchomić ramię za pomocą temblaka. Pomoże to kontrolować ból i utrzymać kość w miejscu podczas procesu gojenia.
• Leki. Porozmawiaj z lekarzem dziecka o lekach (ibuprofen, acetaminofen), które dziecko może przyjmować w celu złagodzenia bólu.
• Fizykoterapia. Podczas unieruchomienia ręki dziecka najprawdopodobniej dojdzie do utraty siły mięśniowej i ograniczenia zakresu ruchu chorego barku. Gdy kości zaczną się goić, dziecko powinno rozpocząć delikatne ćwiczenia ruchowe, aby zmniejszyć sztywność podczas noszenia chusty. Po całkowitym wygojeniu się kości lekarz może zalecić bardziej intensywny program ćwiczeń rehabilitacyjnych w celu przywrócenia pełnej siły i elastyczności chorego barku.

Śruby i płytki metalowe stosowane w leczeniu przemieszczonych, otwartych lub rozdrobnionych złamań nie muszą być usuwane po zakończeniu procesu gojenia, chyba że powodują podrażnienie.

Po operacji pediatrzy zazwyczaj zalecają schemat terapeutyczny, aby pomóc przywrócić ruch i wzmocnić ramię. Zazwyczaj rozpoczyna się delikatne ćwiczenia ruchowe, a następnie dodaje się ćwiczenia wzmacniające, ponieważ proces gojenia jest zakończony.

W młodszych dzieciach, proces ten może być tak szybki, jak trzy do czterech tygodni. U nastolatków trwa to zazwyczaj od sześciu do ośmiu tygodni. W tym okresie dziecko powinno zachować ostrożność, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ponownego urazu kości. Po zakończeniu procesu gojenia, postępuj zgodnie z instrukcjami pediatry dziecka na temat tego, kiedy dziecko może wznowić regularne zajęcia sportowe.

Reviewed by: Alfred Atanda Jr, MD
Review Date: September 2014

.