Postępowanie cywilne
Metody, procedury i praktyki stosowane w sprawach cywilnych.
System sądowniczy jest zasadniczo podzielony na dwa rodzaje spraw: cywilne i karne. Tak więc, badanie procedury cywilnej jest w zasadzie badanie procedur, które mają zastosowanie w przypadkach, które nie są karne.
Generalnie, procesy karne są wykorzystywane przez rząd do ochrony i zapewnienia ulgi dla ogółu społeczeństwa poprzez próbę ukarania jednostki. Procesy cywilne mogą być wykorzystywane przez każdego, aby egzekwować, zadośćuczynić lub chronić swoje prawa poprzez nakazy sądowe i nagrody pieniężne. Te dwa rodzaje procesów są bardzo różne w charakterze, a zatem mają odrębne zasady proceduralne i praktyki.
Prawo proceduralne jest odróżniane od prawa materialnego, które tworzy, definiuje i reguluje prawa i obowiązki jednostek. Konstytucje federalne i stanowe, statuty i orzeczenia sądowe stanowią podstawę materialnego prawa cywilnego w sprawach takich jak umowy, czyny niedozwolone i postępowanie sądowe. Prawo proceduralne określa metody, za pomocą których jednostki mogą egzekwować przepisy prawa materialnego. Podstawowym celem prawa proceduralnego jest sprawiedliwe, uporządkowane, skuteczne i przewidywalne stosowanie prawa materialnego. Wskazówki proceduralne można znaleźć w przepisach sądowych, ustawach i orzeczeniach sądowych.
Federalne przepisy postępowania cywilnego
Sądy stanowe i federalne utrzymują odrębne przepisy proceduralne. Na poziomie federalnym, Federalne Zasady Postępowania Cywilnego regulują proces postępowania cywilnego na poziomie amerykańskiego sądu okręgowego, który jest sądem procesowym. W każdym stanie działa co najmniej jeden amerykański sąd okręgowy. Każdy sąd okręgowy istnieje również w ramach jednego z trzynastu obwodów federalnych. Wszelkie odwołania od decyzji amerykańskiego sądu okręgowego są rozpatrywane przez sąd apelacyjny dla okręgu federalnego, w którym sąd okręgowy ma siedzibę. Odwołania od decyzji amerykańskiego sądu apelacyjnego mogą być rozpatrywane przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych.
Sąd Najwyższy i sądy apelacyjne stosują procedury zawarte w Federalnych Zasadach Postępowania Apelacyjnego oraz w Zasadach Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Jako sądy rewizyjne, zajmują się stosowaniem przez sądy okręgowe Federalnych Reguł Postępowania Cywilnego.
Federalne Reguły Postępowania Cywilnego są obecnie zawarte w tytule 28 Kodeksu Stanów Zjednoczonych. Przed 1938 r. zasady proceduralne w amerykańskich sądach rejonowych różniły się w zależności od okręgu. Na przykład przepisy obowiązujące w zachodnich Stanach Zjednoczonych były na ogół mniej skomplikowane niż te obowiązujące na wschodzie. Aby dodatkowo zwiększyć zamieszanie, federalne sprawy cywilne były określane jako prawne (at law), co zasadniczo oznaczało, że żądane zadośćuczynienie ma charakter pieniężny, lub jako słuszne (equitable), co oznaczało, że sąd był proszony o działanie zgodnie z zasadami sprawiedliwości i, ogólnie rzecz biorąc, o przyznanie zadośćuczynienia niepieniężnego. Rozróżnienie to było ważne, ponieważ zasady proceduralne dla sprawy at law różniły się od tych dla pozwu Equity.
W odpowiedzi na powszechną krytykę złożoności proceduralnej, Kongres Stanów Zjednoczonych w 1934 roku uchwalił Federal Rules Enabling Act (28 U.S.C.A. §§ 2071, 2072). Ustawa ta przyznała Sądowi Najwyższemu prawo do ustanawiania nowych reguł dla sądów federalnych. W 1938 roku nowe przepisy zostały zarekomendowane przez komitet doradczy powołany przez Sąd Najwyższy i zatwierdzone przez Kongres. Nowe przepisy zawierały uproszczone wymogi dotyczące pism procesowych, kompleksowe procedury ujawniania informacji, konferencję przedprocesową mającą na celu zawężenie zakresu procesu i zdefiniowanie zagadnień oraz szerokie przepisy dotyczące przyłączania stron i roszczeń do pozwu. Ponadto, roszczenia prawne i słuszne zostały połączone, aby postępować według tego samego zbioru zasad.
Po ogłoszeniu pierwszego zbioru jednolitych zasad federalnych stało się jasne, że konieczny jest stały nadzór nad zasadami, aby zapewnić ich doskonalenie. W 1958 r. Kongres powołał do życia Konferencję Sądowniczą Stanów Zjednoczonych, niezależny organ, którego zadaniem było badanie federalnej procedury cywilnej i proponowanie Sądowi Najwyższemu zmian. Z kolei Konferencja Sądownicza powołała do życia Komisję ds. Regulaminu Praktyki i Postępowania, która miała pomóc w opracowaniu najlepszych zasad proceduralnych dla sądów federalnych. W konsekwencji poprawki do Federalnych Zasad Postępowania Cywilnego pojawiały się regularnie.
Sądy stanowe generalnie stosują tę samą hierarchię sądową, co sądy federalne. We wszystkich stanach strona w procesie cywilnym ma prawo do co najmniej jednej kontroli decyzji sądu procesowego. W niektórych stanach strona może być uprawniona do dwóch odwołań: jednego w sądzie apelacyjnym i jednego w stanowym sądzie najwyższym.
Zasady proceduralne w sądach stanowych są podobne do zasad federalnych. W istocie wiele stanów opiera swoje przepisy proceduralne na przepisach federalnych. Tak więc, istnieje duża miara jednolitości między stanami oraz między sądami stanowymi i federalnymi.
Proces sądowy: Pleadings, Justisdiction, and Venue
Postępowanie cywilne rozpoczyna się od złożenia skargi. Powód musi złożyć skargę do sądu i musi dać wezwanie do sądu i kopię skargi do pozwanego. Skarga musi określać roszczenia i podstawy prawne dla nich.
Przed złożeniem skargi, powód musi zdecydować, gdzie ją złożyć. Co do zasady, sprawy są składane w sądach stanowych, a nie federalnych. Pytanie, czy dany sąd ma władzę nad pewną sprawą i pewnymi stronami, jest pytaniem o jurysdykcję. Sądy federalne generalnie mają jurysdykcję nad sprawami cywilnymi w trzech sytuacjach. Najczęstszą z nich jest sytuacja, w której strony pozwu mieszkają w różnych stanach, a kwota sporna przekracza 50 000 dolarów. Drugim przypadkiem jest sytuacja, gdy roszczenie jest wyraźnie upoważnione przez ustawę federalną. Trzecim przypadkiem jest sytuacja, gdy roszczenie jest zgłaszane przez rząd federalny lub jego przedstawicieli albo przeciwko nim.
Właściwość sądów stanowych zależy od wielu zmiennych. Powodowie wnoszący pozew do sądu stanowego na ogół wolą wnosić pozew w swoim stanie macierzystym. Może to być jednak trudne w przypadku, gdy pozwany mieszka w innym stanie, a obrażenia wystąpiły poza stanem macierzystym powoda. Sąd w macierzystym stanie powoda może uzyskać jurysdykcję nad pozwanym spoza stanu na kilka sposobów. Na przykład, jeśli pozwany wejdzie do stanu macierzystego powoda, powód może doręczyć pozwanemu pozew w tym stanie i zmusić go do stawienia się tam na rozprawę. Powód może też wykazać przed sądem, że pozwany ma pewien minimalny kontakt z państwem macierzystym powoda. Powód może też wykazać, że pozwany ma majątek w stanie macierzystym powoda, a majątek ten jest przedmiotem sporu.
Oprócz jurysdykcji powód musi także rozważyć miejsce procesu. Miejsce procesu to termin opisujący konkretne hrabstwo lub obszar geograficzny, w którym sąd właściwy może rozpatrywać i rozstrzygać sprawę. Powód podejmuje decyzję o miejscu procesu po podjęciu decyzji, czy wnieść pozew do sądu stanowego czy federalnego. Na przykład, jeśli powód zdecyduje się wnieść pozew do sądu stanowego i wybrał konkretny stan, musi zdecydować, w którym hrabstwie wnieść pozew. Nadrzędnym czynnikiem przy określaniu najlepszego miejsca w sprawie jest wygoda dla stron.
Po określeniu przez powoda miejsca złożenia skargi, powód musi przygotować pisma procesowe i wnioski. Pismami procesowymi są wstępne zarzuty powoda i odpowiedzi pozwanego na te zarzuty. Wnioski są wnioskami stron o wydanie przez sąd określonego polecenia. Sądy zazwyczaj planują konferencje przedprocesowe w celu dokonania przeglądu i wydania orzeczenia w sprawie pism procesowych i wniosków, uporządkowania kwestii wstępnych i przygotowania sprawy do procesu.
Przed przystąpieniem do sprawy sąd musi ustalić, czy powód ma prawo wnieść pozew. W celu rozpatrzenia pozwu sąd musi stwierdzić, że powód ma jakiś prawnie chroniony, namacalny interes w wyniku sporu. Inni powodowie mogą dołączyć do powoda głównego, jeśli domagają się tej samej ulgi dotyczącej tej samej transakcji lub zdarzenia, a skargi dotyczą wspólnej kwestii prawnej lub faktycznej. Nazywa się to przyłączeniem się (Joinder)
W niektórych przypadkach przyłączenie się może być obowiązkowe. Zgodnie z Regułą 19, osoba musi zostać dołączona, jeżeli (1) nie można udzielić stronom pełnego zadośćuczynienia bez dołączenia brakującej osoby lub (2) brakująca osoba rości sobie prawo do udziału w powództwie, a nieobecność w pozwie ograniczy zdolność tej osoby do ochrony tego prawa, lub nieobecność spowodowałaby nałożenie na strony licznych lub niespójnych zobowiązań dotyczących przedmiotu pozwu. Zarówno powodowie, jak i pozwani mogą zostać zobowiązani przez sąd do przystąpienia do pozwu.
Sąd musi również ustalić przed procesem, że kwestie w sprawie są Justiciable, to znaczy, że sprawa jest gotowa i właściwa do rozstrzygnięcia przez sąd. Sądy nie rozpatrują spraw hipotetycznych, abstrakcyjnych lub politycznych. Na przykład, dana osoba nie może wnieść pozwu przeciwko ustawodawcy w związku z głosowaniem ustawodawcy w sprawie będącej przedmiotem obrad ustawodawczych. Osoba nie może również złożyć pozwu przeciwko innej osobie, chyba że osoba składająca pozew może wykazać, że została poszkodowana przez drugą osobę.
Jeśli skarga nie określa roszczenia, na podstawie którego można przyznać ulgę sądową, pozwany może złożyć wniosek o wydanie wyroku w trybie uproszczonym, który jest wnioskiem, aby sąd wydał ostateczne orzeczenie w sprawie na korzyść pozwanego. Powód również może złożyć wniosek o wydanie wyroku sumarycznego, albo wkrótce po złożeniu skargi, albo po złożeniu przez pozwanego wniosku o wydanie wyroku sumarycznego. Przy rozstrzyganiu wniosku o wydanie wyroku w trybie uproszczonym, sąd musi rozważyć pisma procesowe w świetle najbardziej korzystnym dla strony przeciwnej wnioskowi.
Strony w procesie sądowym przygotowują swoją sprawę w oparciu o informacje uzyskane w procesie odkrywania. Odkrycie składa się z różnych metod, w tym zeznań i przesłuchań. Zeznanie jest przesłuchaniem strony lub świadka przeprowadzonym przez prawnika. Zazwyczaj przesłuchanie jest przeprowadzane ustnie, przy obecności prawnika drugiej strony, który może w nim uczestniczyć; czasami przesłuchanie jest przeprowadzane przy użyciu pisemnych pytań. Informacje o stronie mogą być uzyskane poprzez pisemne przesłuchania lub wnioski o przedstawienie dokumentów lub innych rzeczy. Wnioski te mogą być doręczone tylko stronie. Wniosek o przedstawienie może dotyczyć każdego przedmiotu znajdującego się pod kontrolą strony.
Zasady proceduralne dotyczące zeznań i innych form odkrywania dotyczą wielu kwestii, w tym sposobu przeprowadzania zeznań, dopuszczalnego zakresu zeznań, tego, kto może przeprowadzać zeznania, kiedy strona może sprzeciwić się pytaniom podczas zeznań, kiedy strona może sprzeciwić się przesłuchaniu, kiedy strona może wejść na teren w celu dokonania oględzin, kiedy strona może dokonać fizycznych lub umysłowych oględzin innej strony oraz co się dzieje, gdy strona nie współpracuje z nakazem sądowym nakazującym podporządkowanie się odkryciom.
Jeśli strony nie mogą osiągnąć ugody, sprawa trafia na rozprawę. Tuż przed procesem powód musi zdecydować, czy chce prosić o rozprawę z udziałem ławy przysięgłych. Nie wszystkie sprawy cywilne mogą być rozpatrywane przed ławą przysięgłych. Prawo do rozprawy z ławą przysięgłych jest zwykle związane z kwotą pieniędzy, o którą chodzi: jeśli sprawa dotyczy kwoty mniejszej niż pewna, np. 10 000 dolarów, sprawa może być ograniczona do rozprawy przed sędzią. W sądzie federalnym, jednakże, wszystkie strony mają konstytucyjne prawo do rozprawy z udziałem ławy przysięgłych. Jeśli powodowi lub pozwanemu zostanie przyznany proces z udziałem ławy przysięgłych, obie strony będą miały możliwość sprawdzenia potencjalnych przysięgłych pod kątem stronniczości.
Na rozprawie każda strona ma możliwość wygłoszenia mowy wstępnej do osoby ustalającej fakty, czy to sędziego, czy ławy przysięgłych. Powód następnie przedstawia dowody. Dowody mogą obejmować zeznania świadków i przedmioty materialne przedstawione przez świadków. Kiedy powód przedstawi swoją sprawę, pozwany ma możliwość przedstawienia dowodów. Po przedstawieniu dowodów przez pozwanego, strony przedstawiają argumenty końcowe osobie ustalającej fakty.Po ostatecznych argumentach, sędzia musi określić, jakie prawo ma zastosowanie do sprawy. Obie strony przedstawiają sędziemu proponowane instrukcje. Jeżeli sprawa jest rozpatrywana przed ławą przysięgłych, sędzia musi odczytać instrukcje dla ławy przysięgłych. Jeżeli sprawa jest rozpatrywana przez sędziego, sędzia daje stronom możliwość argumentowania, że pewne korzystne prawo kontroluje sprawę.
W tym momencie każda ze stron może wystąpić do sądu o werdykt kierunkowy. Jest to wniosek, aby sąd podjął decyzję na korzyść strony przed rozpatrzeniem sprawy lub wysłaniem jej do ławy przysięgłych. Werdykt skierowany może zostać wydany tylko wtedy, gdy brak jest istotnych dowodów przemawiających na korzyść strony przeciwnej, a na stronie przeciwnej spoczywa ciężar przedstawienia dowodów w tej kwestii. Jeśli sędzia nie wyda werdyktu, fact finder wycofuje się, aby omówić sprawę w tajemnicy.
Ostatnia faza procesu to wyrok. Sąd ma możliwość zażądania różnego rodzaju wyroków. Jeśli żąda werdyktu ogólnego, poszukuje płaskiego ustalenia odpowiedzialności lub braku odpowiedzialności. Jeśli żąda werdyktu specjalnego, oczekuje od osoby ustalającej fakty odpowiedzi na konkretne pytania dotyczące faktów, a następnie sędzia określa konsekwencje prawne odpowiedzi.
W złożonym procesie z udziałem ławy przysięgłych, sąd może zażądać, aby ława przysięgłych wydała werdykt ogólny wraz z odpowiedziami na specjalne pytania. Ta forma werdyktu pozwala sędziemu zapewnić, że ława przysięgłych wyda prawidłowy werdykt w oparciu o swoje ustalenia faktyczne.
Liczba ławników w cywilnej ławie przysięgłych może być tak mała jak pięć lub tak duża jak dwanaście, w zależności od jurysdykcji. W większości jurysdykcji, w tym w sądach federalnych, decyzja ławy przysięgłych musi być jednomyślna, ale niektóre jurysdykcje dopuszczają werdykt mniej niż jednomyślny, np. porozumienie pomiędzy dziewięcioma z dwunastu przysięgłych.
Jeśli pozwany nie stawił się na postępowanie, wyrok zaoczny zostanie wydany na rzecz powoda. Jednakże w takiej sytuacji pozwany może zakwestionować wyrok, gdy powód próbuje go odebrać, składając oddzielny pozew i kwestionując jurysdykcję sądu.
Po wydaniu werdyktu strona przegrywająca może dążyć do odwrócenia wyroku. Czasami werdykt jest niezadowalający dla obu stron i obie strony dążą do jego odwrócenia; może się to zdarzyć na przykład wtedy, gdy jedna strona wygrywa proces, ale otrzymuje niewielkie odszkodowanie. Odwrócenie werdyktu może być dochodzone poprzez wniosek o Judgment Notwithstanding the Verdict, lub J.N.O.V. (od judgment non obstante veredicto, co po łacinie oznacza „niezależnie od werdyktu”). Standard dla tego zamówienia jest taki sam jak dla werdyktu kierunkowego. Odwrócenie wyroku zwykle występuje tylko w procesach ławy przysięgłych; sędziowie na ogół nie są skłonni do odwracania własnych decyzji.
Sąd może przyznać nowy proces, jeżeli problemy proceduralne na rozprawie przesądziły stronę lub działały przeciwko interesom strony i wpłynęły na werdykt. Takie problemy obejmują niewłaściwe zachowanie ławy przysięgłych i nieuczciwe zatajanie dowodów przez stronę przeciwną. Nowy proces może być również przyznany, jeżeli odszkodowanie zatwierdzone przez ławę przysięgłych było nadmierne lub nieadekwatne. W skrajnych przypadkach nowy proces może zostać przyznany, jeśli nowo odkryte dowody wyjdą na jaw po tym, jak sprawa zostanie przekazana ławie przysięgłych.
Wszystkie jurysdykcje dają stronom procesu cywilnego prawo do co najmniej jednego odwołania. Decyzja może być odwrócona, jeśli błąd w procesie zaszkodził odwołującemu się (stronie wnoszącej odwołanie). Sądy apelacyjne na ogół nie uchylają wyroków na podstawie Wagi Dowodów. Zamiast tego, ograniczają swoją kontrolę spraw do błędów prawnych. To mgliste pojęcie ogólnie odnosi się do błędów związanych z proceduralnymi i konstytucyjnymi naruszeniami.
Czasami strona może odwołać się od nakazu sądowego lub decyzji do sądu wyższej instancji podczas procesu. Opcja ta, znana jako odwołanie międzyinstancyjne, jest ograniczona. Strona może odwołać się w trakcie procesu, jeśli strona stoi do cierpienia nieodwracalne szkody, jeśli zamówienie lub decyzja nie jest natychmiast rewizji. Strona może również odwołać się od nakazu lub decyzji w trakcie procesu, jeśli ma to wpływ na sprawę, która jest poboczna lub oddzielna od sporu.
Po osiągnięciu wyroku, strona wygrywająca musi go wyegzekwować. Jeśli strona przegrywająca nie zrzeknie się dobrowolnie spornego majątku lub nie zapłaci wyroku pieniężnego, strona wygrywająca może zająć i sprzedać majątek strony przegrywającej. Dokonuje się tego poprzez złożenie wyroku w hrabstwie, w którym znajduje się nieruchomość i postępowanie w celu uzyskania własności nieruchomości poprzez inny proces cywilny. Jeśli strona przegrywająca nie ma pieniędzy, strona wygrywająca może starać się o zajęcie części wynagrodzenia strony przegrywającej. Jeśli strona przegrywająca nie pracuje i nie ma majątku, strona wygrywająca może nie być w stanie odebrać wyroku.
Niektóre strony przychodzą do sądu szukając tymczasowych środków zaradczych, które są formą tymczasowej ulgi dostępnej w nagłych sytuacjach. Tymczasowe nakazy i nakazy sądowe to nakazy sądowe, które nakazują stronie wykonanie pewnej czynności lub powstrzymanie się od wykonania pewnej czynności. Na przykład, jeśli strona chce wnieść pozew, aby zapobiec nieuchronnej rozbiórce budynku, który uważa za zabytkowy, może wystąpić do sądu o tymczasowy nakaz wstrzymania prac, aby zapobiec rozbiórce do czasu wniesienia pozwu. Tymczasowe zarządzenie wstrzymujące będzie obowiązywać do dziesięciu dni. Po wygaśnięciu dziesięciu dni, powód może starać się o odnowienie tymczasowego zakazu zbliżania się lub o wydanie nakazu wstępnego.
Nakaz wstępny, jeśli zostanie przyznany, wymaga od strony wykonania czynności lub powstrzymania się od wykonania czynności do czasu zakończenia procesu. Stały nakaz to nakaz sądowy, który wymaga od pozwanego wykonania czynności lub powstrzymania się od wykonania czynności na stałe.
Civil Justice Reform Act of 1990
Sprawy cywilne są często drogie i czasochłonne. W sierpniu 1990 r. Kongres USA uchwalił ustawę o reformie sądownictwa cywilnego (Civil Justice Reform Act), aby pomóc w rozwiązaniu tych problemów (28 U.S.C.A. §§ 471-482). Senat Stanów Zjednoczonych wyjaśnił, że Civil Justice Reform Act ma „promować dla wszystkich obywateli, bogatych czy biednych, indywidualnych czy korporacyjnych, powodów czy pozwanych, sprawiedliwe, szybkie i niedrogie rozstrzyganie sporów cywilnych w sądach federalnych naszego Narodu” (S. Rep. No. 101-416, 101 Cong., 2d Sess., at 1 ). Ustawa nakazywała każdemu amerykańskiemu sądowi okręgowemu wdrożenie Planu Redukcji Kosztów i Opóźnień w Wymiarze Sprawiedliwości Cywilnej pod kierunkiem grupy doradczej składającej się z „tych, którzy muszą żyć z systemem sądownictwa cywilnego w sposób regularny” (S. Rep. No. 101-416, at 414 ).
Grupy doradcze w każdym okręgu federalnym zostały powołane przez sędziego naczelnego okręgu federalnego i generalnie składały się z sędziów, urzędników i profesorów prawa. Eksperci ci przygotowali raport dotyczący metod redukcji kosztów i opóźnień w procesach cywilnych. Raport ten został następnie rozpatrzony przez sędziów sądów federalnych obwodów w tworzeniu Planu Redukcji Kosztów i Opóźnień w Wymiarze Sprawiedliwości Cywilnej.
Jednym z głównych wyzwań stojących przed grupami doradczymi było to, jak skłonić sądy do jak najlepszego wykorzystania nowoczesnych technologii. Od czasu przejścia ustawy, wiele obwodów federalnych upoważniło do składania dokumentów sądowych za pomocą faksów i innych środków elektronicznych, które mogą obejmować wykorzystanie komputerów.
Sądy federalne również podjęły działania w celu poprawy planowania. Na przykład, Sąd Okręgowy Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu New Hampshire stworzył cztery odrębne kategorie planowania spraw cywilnych: administracyjne, przyspieszone („rocket docket”), standardowe i złożone. Określenie kategorii sprawy odbywa się na wstępnej konferencji przedprocesowej. Większość spraw zalicza się do kategorii standardowej, co oznacza, że rozprawa odbędzie się w ciągu jednego roku od wstępnej konferencji przedprocesowej. Sprawa z kategorii rocket docket może być rozpatrzona w ciągu sześciu miesięcy od wstępnej konferencji przedprocesowej, jeżeli strony wyrażą na to zgodę, a rozprawa nie będzie trwała dłużej niż pięć dni. Sprawy administracyjne i złożone są planowane ze szczególną uwagą. Poprzez określenie długości i złożoności sprawy na wstępnej konferencji przedprocesowej, federalne sądy okręgowe są w stanie zminimalizować niepotrzebne opóźnienia.
We wszystkich jurysdykcjach, wstępne konferencje przedprocesowe stały się ważne w cywilnym postępowaniu sądowym. Sąd, po konsultacji ze stronami, planuje i przeprowadza taką konferencję w określonym czasie po złożeniu skargi. Na tej konferencji, sąd stara się rozwiązać wszystkie kwestie, które mogą być rozwiązane poza procesem. Kwestie te obejmują kontrolę i planowanie odkryć, dopuszczalność dowodów, możliwość oddzielnych procesów oraz zarządzenia ograniczające czas trwania prezentacji procesowej. W celu szybszego osiągnięcia lub rozstrzygnięcia kwestii merytorycznych, wiele sądów federalnych prosi strony o składanie wszelkich wniosków o wydanie wyroku sumarycznego lub wniosków o oddalenie powództwa przed wstępną konferencją przedprocesową. Konferencje przedprocesowe dają również możliwość przedyskutowania ugody w sprawie, co pozwala obu stronom zaoszczędzić koszty związane z procesem sądowym i rozstrzygnięciem sprawy. Oszczędność kosztów poprzez rozstrzyganie sporów bez uciekania się do formalnego postępowania sądowego jest głównym celem Alternatywnych Metod Rozwiązywania Sporów (ADR).
Alternatywne metody rozwiązywania sporów
Alternatywne metody rozwiązywania sporów (ADR) to termin ogólny odnoszący się do szerokiego wachlarza praktyk, których celem jest zarządzanie i szybkie rozwiązywanie sporów przy niższych kosztach niż formalne postępowanie sądowe i przy jak najmniejszym negatywnym wpływie na relacje biznesowe i osobiste. Każda jurysdykcja zapewnia mieszkańcom jakąś formę technik ADR, za pomocą których mogą oni rozwiązywać spory prawne, ale arbitraż, mediacja, minitrial i wczesne oceny neutralne są na ogół najbardziej popularne.Arbitraż jest procesem kierowania sporu do bezstronnego pośrednika wybranego przez strony, które z góry zgadzają się przestrzegać orzeczenia arbitra, które jest wydawane po przesłuchaniu, na którym wszystkie strony mają możliwość bycia wysłuchanymi. Istnieją dwie różne formy arbitrażu: arbitraż prywatny i sądowy. Arbitraż prywatny jest wynikiem umowy o arbitrażu sporządzonej przez strony, które wchodząc w związek przewidują, że mogą pojawić się spory, ale które wzajemnie pragną uniknąć postępowania sądowego. Arbitraż sądowy, czasami nazywany arbitrażem połączonym z sądem, jest niewiążącą formą arbitrażu, co oznacza, że każda strona niezadowolona z decyzji arbitra może zdecydować się na proces sądowy zamiast zaakceptować decyzję. Jednak większość systemów prawnych wyznacza określony czas, w którym strony arbitrażu sądowego mogą zdecydować się na odrzucenie decyzji arbitra i przystąpienie do procesu. Jeżeli termin ten upłynie, zanim którakolwiek ze stron odrzuci decyzję arbitra, decyzja ta staje się ostateczna, wiążąca i tak samo wykonalna jak decyzja arbitra prywatnego.
Mediacja jest szybko rozwijającą się techniką ADR. Czasami określana jako koncyliacja, mediacja polega na wspomaganych negocjacjach, w których strony sporu zgadzają się skorzystać z pomocy neutralnego pośrednika, którego zadaniem jest ułatwienie osiągnięcia dobrowolnego, wzajemnie akceptowalnego porozumienia. Podstawową funkcją mediatora jest określenie kwestii spornych, zbadanie możliwych podstaw porozumienia, omówienie konsekwencji osiągnięcia impasu oraz zachęcenie każdej ze stron do uwzględnienia interesów innych stron w drodze negocjacji. Jednakże, w przeciwieństwie do arbitrów, mediatorzy nie mają uprawnień do narzucenia decyzji na strony, jeśli nie uda im się osiągnąć porozumienia na własną rękę.
Minitrial jest procesem, w którym adwokaci stron przedstawiają krótką wersję sprawy do panelu, często składającego się z samych klientów i neutralnego pośrednika, który przewodniczy procesowi. Świadkowie eksperci (i rzadziej, świeckich świadków) mogą być używane w prezentacji sprawy. Po prezentacji, klienci, zazwyczaj przedstawiciele najwyższego kierownictwa, którzy są już bardziej świadomi mocnych i słabych stron swoich pozycji, próbują wynegocjować rozwiązanie sporu. Jeżeli wynegocjowana ugoda nie zostanie osiągnięta, strony mogą pozwolić pośrednikowi na prowadzenie mediacji w sporze lub wydanie niewiążącej opinii doradczej dotyczącej prawdopodobnego wyniku sprawy, gdyby miała być ona rozpatrywana w sądzie cywilnym.
Wczesna neutralna ocena jest nieformalnym procesem, w którym neutralny pośrednik zostaje wyznaczony do wysłuchania faktów i argumentów obrońcy i stron. Po przesłuchaniu, pośrednik przedstawia ocenę mocnych i słabych stron stanowisk stron oraz potencjalnego narażenia stron na odpowiedzialność za szkody pieniężne. Następnie strony, obrońcy i pośrednik podejmują dyskusję mającą na celu pomoc stronom w określeniu uzgodnionych faktów, wyodrębnieniu kwestii spornych, zlokalizowaniu obszarów, w których przydatne byłoby dalsze dochodzenie oraz opracowaniu planu usprawnienia procesu dochodzeniowego. Następnie mogą nastąpić negocjacje ugodowe i mediacje, ale tylko wtedy, gdy strony sobie tego życzą. W niektórych jurysdykcjach wczesna neutralna ocena jest techniką ADR narzuconą przez sąd. Jednakże, nawet w tych jurysdykcjach strony mają możliwość wynajęcia własnego neutralnego pośrednika lub wyznaczenia go przez sąd.
Dalsze lektury
Anderson, Peter D. 1994. Federal Discovery Procedure under New Rules. Concord, N.H.: New Hampshire Continuing Legal Education.
Clermont, Kevin M. 1992. Federal Rules of Civil Procedure 1992 and Selected Other Procedural Provisions. Westbury, N.Y.: Foundation Press.
Leubsdorf, John. 1984. „Konstytucyjne postępowanie cywilne.” Texas Law Review 63.
Louisell, David W., Geoffrey C. Hazard, Jr. i Colin C. Tait. Pismo procesowe i procedura: State and Federal. 6th ed. Westbury, N.Y.: Foundation Press.
Meslar, Roger W., ed. Legalines Civil Procedure. Chicago: Harcourt Brace Jovanovich.
Rice, Emily Gray. 1994. Podsumowanie planu redukcji kosztów i opóźnień w sądownictwie cywilnym dla Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych dla Dystryktu New Hampshire. Concord, N.H.: New Hampshire Continuing Legal Education.
U.S. Senate. 1990. 101st Cong., 2d Sess. S. Rept. 416.
Zuckerman, Adrian A.S., ed. 1999. Civil Justice in Crisis: Comparative Perspectives of Civil Procedure. New York: Oxford University Press.
.