Alai

KryteriaDSM-IV-TR

• A. Wyraźny okres nienormalnie i trwale podwyższonego, ekspansywnego lub drażliwego nastroju, trwający co najmniej 1 tydzień (lub dowolny czas trwania, jeśli konieczna jest hospitalizacja).
• B. W okresie zaburzeń nastroju utrzymywały się trzy (lub więcej) z następujących objawów (cztery, jeśli nastrój jest tylko drażliwy) i były obecne w znaczącym stopniu:

• podwyższona samoocena lub wielkoduszność
• zmniejszone zapotrzebowanie na sen (np., czuje się wypoczęty po zaledwie 3 godzinach snu)
• bardziej gadatliwy niż zwykle lub nacisk na ciągłe mówienie
• błyskotliwość pomysłów lub subiektywne doświadczenie, że myśli gonią
• rozproszenie (tj, uwaga zbyt łatwo przyciąga się do nieistotnych lub nieistotnych bodźców zewnętrznych)
• zwiększenie aktywności ukierunkowanej na cel (społecznie, w pracy lub szkole, lub seksualnie) lub pobudzenie psychoruchowe
• nadmierne zaangażowanie w przyjemne czynności, które mają duży potencjał bolesnych konsekwencji (np, angażowanie się w niepohamowane zakupy, niedyskrecje seksualne lub nierozsądne inwestycje biznesowe)

• C. Zaburzenia nastroju są na tyle poważne, że powodują wyraźne upośledzenie funkcji zawodowych, działań społecznych lub relacji z innymi, lub na tyle poważne, że wymagają hospitalizacji w celu zapobieżenia wyrządzeniu szkody sobie lub innym.
• D. W żadnym momencie urojenia lub halucynacje nie były obecne przez dwa tygodnie przy braku wyraźnych objawów nastroju.
• E. Objawy nie wynikają z bezpośredniego fizjologicznego działania substancji (np. nadużywanego narkotyku, leku lub innego leczenia) lub ogólnego stanu medycznego (np. niedoczynności tarczycy)
• F. Nie jest znany żaden czynnik organiczny, który zapoczątkował lub utrzymywał zaburzenia.

• UWAGA: Epizody maniakalne, które są wyraźnie spowodowane somatycznym leczeniem przeciwdepresyjnym (np. lekami, terapią elektrowstrząsową, terapią światłem) nie powinny być wliczane do rozpoznania zaburzenia dwubiegunowego I.

Cechy towarzyszące

• Wielu osobników nie zdaje sobie sprawy z tego, że są chorzy i będą opierać się leczeniu. Stają się impulsywne w decyzjach i będzie wybrać, aby być gdzieś, że jest nigdzie w pobliżu jakichkolwiek krewnych lub tych, że są one w bliskim związku. Czasami decydują się na zmianę wyglądu fizycznego, aby być atrakcyjnym (to jest poza charakterem) dla płci przeciwnej. Osoby mogą stać się bardziej aktywne seksualnie (hiperseksualność). Mogą zaangażować się w działania w dziwny sposób (dawanie słodyczy, pieniędzy lub porad zupełnie obcym ludziom). Mogą one angażować się w głupie nieetyczne impulsy, takie jak twierdzenie, że zwycięstwo w czymś, co nie było ich na początku. Mogą stać się wrogie, grozić lub fizycznie atakować innych, lub samobójcze.
• His/her nastrój może szybko przejść od gniewu do depresji. Im bardziej rozwija się manię, tym bardziej prawdopodobne jest, że zwiększy ilość używek, których używa i przedłuży epizod.
• W epizodach maniakalnych może chodzić o układy neuroprzekaźników noradrenaliny, serotoniny, acetycholiny, dopaminy lub kwasu gamma-aminomasłowego, które wykazują pewne nieprawidłowości.
• Gdy mają urojenia i halucynacje, są one zgodne z nastrojem. For example a person with a elated mood may think or believe he has special powers.
• Manyic depressive episodes may be trigged by the following: fatigue, medications, alcohol, drug abuse, and stress

Child vs. Prezentacja u dorosłych

• Epizody maniakalne u młodzieży częściej zawierają cechy psychotyczne i mogą być związane z wagarami szkolnymi, zachowaniami antyspołecznymi, niepowodzeniami szkolnymi lub nadużywaniem substancji w sytuacjach społecznych. U znacznej mniejszości nastolatków występują długotrwałe problemy z zachowaniem, które poprzedzają wystąpienie szczerego epizodu maniakalnego. Nie jest jasne, czy problemy te stanowią przedłużone objawy zaburzenia dwubiegunowego czy niezależne zaburzenie.

Różnice płciowe i kulturowe w prezentacji

• Choroba dotyka ludzi we wszystkich kategoriach rasowych, od rasy kaukaskiej do azjatyckiej.
• Latynosi i kultury śródziemnomorskie skarżą się na nerwy i bóle głowy.
• Kultury chińskie i azjatyckie skarżą się na osłabienie, zmęczenie lub brak równowagi.
• Kultury Bliskiego Wschodu skarżą się na problemy z sercem lub złamane serce.

Epidemiologia

• W wielu przypadkach (50-60%) duży epizod depresyjny bezpośrednio poprzedza epizod maniakalny lub bezpośrednio po nim następuje, bez okresu eutymii. Należy zauważyć, że przyczyny epizodów nie powinny być lepiej wyjaśnione lub całkowicie spowodowane przez takie rzeczy, jak leki/substancje lub inne warunki medyczne.

Etiologia

• Średni wiek wystąpienia to wczesne lata 20-te, ale niektóre przypadki zaczynają się w wieku młodzieńczym, a inne po 50-tym roku życia. Epizody maniakalne zwykle zaczynają się nagle, z szybką eskalacją objawów w ciągu kilku dni. Często epizody występują po stresie psychospołecznym. Epizody maniakalne trwają zwykle od kilku tygodni do kilku miesięcy, są krótsze i kończą się bardziej gwałtownie niż epizody dużej depresji.
• Depresję maniakalną można również rozpoznać jako zaburzenie dwubiegunowe na podstawie nagłych/dramatycznych wahań nastroju, które mogą się zmieniać w dowolnym momencie lub czasie.

Poparte empirycznie metody leczenia

• Walproinian jest skuteczny w leczeniu ostrej manii i ma właściwości uspokajające. Odsetek odpowiedzi na leczenie wynosi 2/3. Atypowe leki przeciwpsychotyczne mogą być również użyteczną alternatywą, ponieważ leki te mają zazwyczaj dość krótkie negatywne skutki uboczne. Clonazepam i Lorazepam mogą być stosowane u pacjentów, którzy są pobudzeni lub nadaktywni, aby upewnić się, że dostaną trochę snu.

Depresje maniakalne mogą być wyzwalane przez zmianę pór roku. W miesiącach letnich częściej występują epizody manii.

Kryteria diagnostyczne dla zaburzenia dwubiegunowego typu I

• Zachować strukturę, ze zmianami ograniczonymi do definicji epizodów nastroju, które definiują każdy z nich.

Kryteria diagnostyczne dla zaburzenia dwubiegunowego typu I, ostatni epizod maniakalny

1. Obecnie (lub ostatnio) w epizodzie maniakalnym (patrz Kryteria dla epizodu maniakalnego).
2. Wcześniej wystąpił co najmniej jeden epizod dużej depresji (patrz Kryteria dla epizodu dużej depresji), epizod maniakalny (patrz Kryteria dla epizodu maniakalnego) lub epizod mieszany (patrz Kryteria dla epizodu mieszanego__Specifier__).
3. Epizody nastroju w Kryteriach A i B nie są lepiej tłumaczone przez Zaburzenia Schizoafektywne i nie nakładają się na Schizofrenię, Zaburzenia Schizofreniczne, Zaburzenia Urojeniowe lub Zaburzenia Psychotyczne Nieokreślone Inaczej.

Specyfikatory i/lub aktualne cechy nie zostały jeszcze zweryfikowane przez Grupę Roboczą dla zaburzeń dwubiegunowych. Przewiduje się, że specyfikatory i/lub cechy, które dotyczą wszystkich zaburzeń nastroju, będą spójne dla dużej depresji i choroby dwubiegunowej. Specyficzny dla zaburzeń dwubiegunowych specyfikator szybkiej zmiany faz jest w trakcie przeglądu w celu rozważenia, czy zachować go w obecnej formie, wyeliminować lub zmodyfikować

Dodatkowe informacje

Impulsywność jest istotnym składnikiem zespołu maniakalnego, dlatego cechy maniakalne w zespołach depresyjnych mogą być związane z impulsywnością i jej konsekwencjami, w tym ze zwiększonym ryzykiem nadużywania substancji i zachowań samobójczych (Swann, Gerard, Steinberg, Schneider, Barrattt, & Dougherty, 2007). Epizody maniakalne mogą być łagodne, ale zwykle są dość powszechne w zaburzeniu dwubiegunowym. Wyniki badań wskazały, że pacjenci z długotrwałą depresją z objawami maniakalnymi są podatni na impulsywność (Swann, et al., 2007). Zwykle dotyczyło to pacjentów, którzy mieli historię nadużywania alkoholu, urazów głowy i prób samobójczych. „Wyniki wykazały, że obecność objawów maniakalnych podczas epizodów depresyjnych była związana z większym bieżącym i życiowym ryzykiem behawioralnym. Objawy maniakalne wydają się być wymiarowym składnikiem epizodów depresji dwubiegunowej, ale mogą mieć próg nasilenia związany ze zwiększoną impulsywnością i związanym z nią ryzykiem behawioralnym. Może to odzwierciedlać połączenie depresji z impulsywnością cechową. Chociaż objawy maniakalne były związane z poważniejszymi wcześniejszymi powikłaniami, ich wartość predykcyjna, a także zasadność podtypu depresji definiowanego na podstawie objawów maniakalnych, musi zostać potwierdzona prospektywnie (Swann, et al., 2007).”

.