Kopiuję i wklejam z postu, który napisałem w temacie /r/whowouldwin na ten sam temat. Nie mam tak naprawdę odpowiedzi, ale kilka rzeczy do wzięcia pod uwagę.
Pierwszą z nich jest jakość broni. Podczas gdy Han byli nieco zamożniejsi, chiński dostęp do żelaza jest w dużej mierze ograniczony do północy i północnego zachodu, a nawet w szczytowym okresie chińska produkcja żelaza była zaledwie ułamkiem tej z Rzymu. W związku z tym (i biorąc pod uwagę znacznie większy rozmiar przeciętnej chińskiej armii) przeciętny chiński żołnierz byłby raczej uzbrojony w hartowaną skórę lub brąz, w przeciwieństwie do żelaza używanego w Lorica Segmata.
Inną kwestią jest metoda poboru. System Han składał się z rdzenia (stosunkowo niewielkiego według chińskich standardów) armii zawodowych, oraz powszechnego poboru dla reszty ludności z rocznym szkoleniem. Efektywnie oznaczało to, że podczas gdy Chińczycy mogą zebrać całą swoją populację z rozsądną ilością szkolenia (rok szkolenia i rok służby), tylko armia Kapitolu i żołnierze, którzy służyli na granicy (w sumie 600-700 tysięcy na jej wysokości) mieliby szkolenie, doświadczenie i wyposażenie rzymskiego legionisty, z jego 25-letnią służbą. Rzeczywiście, roczny okres służby, choć długi dla każdego z nas, był dotkliwie odczuwany przez generałów na granicy. Chan Cuo, polityk Han, wskazuje
Wysyłacie generałów i oficerów, i wysyłacie oddziały do obsługi obrony granic. To jest rzeczywiście wielkie błogosławieństwo. Ale jeśli każesz żołnierzom z odległych miejsc bronić granicy i zmieniasz ich co roku, to nie będą oni znali umiejętności barbarzyńców.
Ten problem (który nękał również armię amerykańską w Wietnamie i armię francuską tuż przed II wojną światową) oznaczałby, że chińscy weterani przyzwyczajeni do walki z Rzymianami byliby stale zastępowani nowymi poborowymi, co potencjalnie osłabiałoby spójność jednostek i prowadziło do niepotrzebnych ofiar (z korzyścią dla zapobieżenia upadkowi całej gospodarki imperium Han). Jednocześnie Chińczykom byłoby niezwykle łatwo zastąpić poniesione straty, podczas gdy utrata postmariańskiego legionisty wymagałaby lat treningu. Ostatecznie armia Han składała się ze Stałych Armii Kapitolu (służących do utrzymywania porządku i tłumienia buntów, głównie piechoty, o mniej więcej takim samym doświadczeniu, wyposażeniu i wyszkoleniu jak legion rzymski), Zawodowych Armii Granicznych (silniej obsadzonych kawalerią, składających się z rodzin na stałe stacjonujących na granicy oraz pomocników xiongnu. Pod koniec panowania dynastii Han armia ta również podupadła, stając się w końcu armią barbarzyńskich rekrutów, skazańców i słabo wyszkolonych poborowych), a także masy poborowych, które stanowiły główną bazę armii (mało spójne przez dłuższy czas, stosunkowo słabo wyszkolone, wyposażone, zaopatrzone i zmotywowane w porównaniu z legionem), tworzone w krótkim czasie. W miarę jak legiony rzymskie i dwie pierwsze armie będą się zużywać, armia poborowa prawdopodobnie będzie ponosić główną część walk.
Pod względem logistyki i inżynierii oblężniczej Rzym będzie miał przewagę. Chociaż zajmowany przez Rzym obszar był ułamkiem obszaru zajmowanego przez Hanów, drogi rzymskie miały dwukrotnie większy przebieg niż drogi Hanów i były lepszej jakości, a o cudach inżynierii legionowej (np. w Alessii, gdzie Rzymianie zbudowali mur wokół galicyjskiego fortu, a następnie zbudowali drugi mur, aby chronić pierwszy mur, gdy przybyły posiłki galicyjskie) nie trzeba wspominać. Co więcej, z ogromną większością ludności nieobciążoną obowiązkiem służby wojskowej (patrz wyżej na Han, których ludzie są nieustannie wcielani do wojska), Rzym byłby w stanie łatwiej zaopatrzyć większą armię. Rzymskie fortyfikacje, zbudowane z kamienia, były również bardziej solidne niż chińskie mury, w dużej mierze wykonane z cegły lub ubitej ziemi.
Oddzielnie, Han utrzymywali również o wiele większe siły kawalerii w swojej wysokości niż Rzym w swojej wysokości (którego zakony równe wzrosły w siłę i moc podczas wczesnego zmierzchu imperium). Chińczycy, których siły piechoty zostały początkowo zdziesiątkowane przez Xiongnu, radzili sobie, włączając do swoich szeregów opancerzoną żelazem kawalerię uderzeniową i pomocników Xiongnu, co Rzymianie czynili wśród swoich sojuszników, ale w mniejszym stopniu. Ponadto chińskie kusze (niektóre zaprojektowane tak, by można było z nich strzelać wieloma strzałami lub powtarzać) były powszechnie używane masowo, dając nawet poborowym ogromną przewagę na dystansie w porównaniu z Rzymianami (którzy z pewnością mieli doskonałych łuczników, ale nie utrzymywali ich w takiej liczbie, ani nie wyposażyli swoich legionistów w broń tak łatwą w użyciu i tak powszechnie rozprowadzaną jak chińska kusza).