W Lister Institute of Preventive Medicine ciekłe powietrze zostało wprowadzone do użytku jako środek w badaniach biologicznych. Badanie wewnątrzkomórkowych składników pałeczki duru brzusznego, rozpoczęte pod kierunkiem doktora Allana Macfadyena, wymagało oddzielenia komórki od plazmy organizmu. Metoda początkowo przyjęta do dezintegracji bakterii polegała na zmieszaniu ich z piaskiem srebrnym i wymieszaniu całości w zamkniętym naczyniu, w którym seria poziomych łopatek obracała się z dużą prędkością. Ale pewne wady były związane z tą procedurą, a zatem szukano jakiegoś środka, aby pozbyć się piasku i tryturyzować bakterie per se. To było znalezione w ciekłym powietrzu, które, jak już wcześniej pokazano w Royal Institution, ma moc redukowania materiałów takich jak trawa lub liście roślin do takiego stanu kruchości, że mogą być łatwo sproszkowane w moździerzu. Przy jej pomocy w Instytucie Jennera dokonano całkowitego tryturyzacji pałeczek tyfusu plamistego, a ten sam proces, zastosowany już z powodzeniem również do komórek drożdży i komórek zwierzęcych, jest rozszerzany w innych kierunkach.
Gdy powietrze jest skraplane, tlen i azot są skraplane jednocześnie. Jednakże, z powodu większej lotności, ten ostatni wrze szybciej z tych dwóch, tak, że pozostała ciecz staje się stopniowo coraz bogatsza w tlen.
.