Relacje między mieszkańcami Afganistanu i Indii sięgają cywilizacji doliny Indusu. Po krótkiej okupacji przez Aleksandra Wielkiego, państwo sukcesorów Imperium Seleucydów kontrolowało region znany dziś jako Afganistan. W 305 r. p.n.e. przekazali jego znaczną część indyjskiemu imperium Maurydów w ramach traktatu sojuszniczego.
Aleksander odebrał je Aryjczykom i założył własne osady, ale Seleucyd Nicator przekazał je Sandrokottusowi (Chandragupcie), na warunkach małżeństwa i otrzymania w zamian 500 słoni.
– Strabo, 64 p.n.e.-24 n.e.
Mauryci kontrolowali obszar na południe od Hindukuszu, a w tym okresie dominował hinduizm i buddyzm. Ich upadek rozpoczął się 60 lat po zakończeniu rządów Aśoki, co doprowadziło do hellenistycznej rekonkwisty regionu przez Greko-Baktryjczyków. Duża część tego regionu wkrótce oderwała się od Greko-Baktryjczyków i stała się częścią Indo-Greckiego Królestwa. Indo-Grecy zostali pokonani i wypędzeni przez Indo-Scytów pod koniec II wieku p.n.e. Duża część Afganistanu pozostawała pod wpływem kultur buddyjskiej, hinduskiej i zoroastryjskiej aż do nadejścia islamu w VII wieku. Ale mimo że wielu Afgańczyków przeszło na islam, muzułmanie i hinduiści żyli obok siebie. Wiele z królestw, które panowały nad dzisiejszym Afganistanem między 8 wiekiem p.n.e. a 10 wiekiem n.e. jak królestwo grecko-baktryjskie, indo-greckie królestwo, imperium mauryjskie, Indo-Scytowie, Hunowie i w końcu Kabul Shahis składało się z wyznawców greckiego politeizmu, zoroastryzmu (głównie na północnym zachodzie) i buddyzmu-hinduizmu (głównie na południowym wschodzie).
„Kabul ma zamek sławny dla jego siły, dostępny tylko przez jedną drogę. W nim są muzułmanie, i ma miasto, w którym są niewierni z Hind.”
– Istahkrí, 921 CE
Od X wieku do połowy XVIII wieku, północne Indie zostały najechane przez wielu najeźdźców z siedzibą w tym, co dziś jest Afganistan. Wśród nich byli Ghaznavids, Ghurids, Khaljis, Suris, Mughals i Durranis. Podczas tych epok, zwłaszcza w okresie Mughal (1526-1858), wielu Afgańczyków zaczęło emigrować do Indii z powodu niepokojów politycznych w ich regionach.
Khan Abdul Ghaffar Khan i Khan Sahib byli wybitnymi przywódcami indyjskiego ruchu niepodległościowego i aktywnymi zwolennikami Indyjskiego Kongresu Narodowego. Chociaż NWFP stał się częścią Pakistanu w 1947 r., aktywne wsparcie Pasztunów dla indyjskiej walki o wolność doprowadziło do wielkiej sympatii w Indiach dla sprawy autonomii i wolności Pasztunów. Rząd indyjski nadal wspierał lidera Pasztunów Khana Abdula Ghaffara Khana w lobbowaniu na rzecz większej wolności Pasztunów w NWFP. Hindusi pracują w różnych projektach budowlanych, jako część indyjskich wysiłków na rzecz odbudowy Afganistanu, chociaż indyjska agencja wywiadowcza RAW jest oskarżana przez kraje takie jak Pakistan o pracę na rzecz zniesławienia Pakistanu i szkolenia & wspieranie powstańców. Szacuje się, że liczba tych pracowników wynosi od 3 000 do 4 000. Obywatele Indii stacjonujący w Afganistanie często borykali się z ciągłym zagrożeniem bezpieczeństwa w kraju, z porwaniami i wieloma atakami (takimi jak atak w Kabulu w lutym 2010 r.) przeprowadzanymi celowo na nich.
W styczniu 1950 r. w New Delhi podpisano pięcioletni Traktat o przyjaźni między dwoma krajami. Other than affirming „everlasting peace and friendship between the two Governments”, the treaty provided for establishment of diplomatic and consular posts in each other’s territories.
Indie uznały nową Republikę Afganistanu 19 lipca 1973 roku. Indyjski minister spraw zagranicznych Swaran Singh odwiedził afgańskiego prezydenta Mohammed Daoud Khan w październiku tego roku, a Khan odwiedził Indie w marcu 1975 roku. 7 lipca 1974 roku oba kraje podpisały protokół handlowy.
Radziecka okupacja do reżimu talibówEdit
Republika Indii jako jedyny naród południowoazjatycki uznała wspieraną przez Związek Radziecki Demokratyczną Republikę Afganistanu oraz obecność wojskową Związku Radzieckiego na terytoriach afgańskich, a także udzieliła pomocy humanitarnej rządowi prezydenta Najibullaha w Afganistanie. Po wycofaniu radzieckich sił zbrojnych z Afganistanu w 1989 roku Indie nadal wspierały rząd Najibullaha pomocą humanitarną. Po jego upadku Indie wraz ze społecznością międzynarodową wspierały rząd koalicyjny, który przejął kontrolę, jednak relacje i kontakty zakończyły się wraz z wybuchem kolejnej wojny domowej, w wyniku której do władzy doszli talibowie, islamska milicja wspierana przez Pakistan. Reżim talibów uznawany był jedynie przez Pakistan, Arabię Saudyjską i Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA). Zniszczenie przez talibów pomników Buddy z Bamiyan wywołało oburzenie i gniewne protesty Indii. Podobnie posunięcie talibów w 2001 roku, aby wymagać od afgańskich hindusów noszenia naszywek identyfikacyjnych, przypominających politykę nazistowską, zostało ostro skrytykowane przez Indie. W 1999 roku porwany samolot Indian Airlines Flight 814 wylądował i pozostał w Kandaharze w Afganistanie, a Talibowie byli podejrzewani o wspieranie ich.
Indie stały się jednym z kluczowych zwolenników antytalibskiego Sojuszu Północnego.
Od 2001 rokuEdit
Podczas prowadzonej przez USA.Prowadzona przez USA inwazja na Afganistan w 2001 roku, Indie zaoferowały wywiad i inne formy wsparcia dla sił koalicji. Po obaleniu talibów Indie nawiązały stosunki dyplomatyczne z nowo utworzonym rządem demokratycznym, udzielały pomocy i uczestniczyły w działaniach na rzecz odbudowy kraju. Indie przekazały 650-750 mln USD w ramach pomocy humanitarnej i gospodarczej, co czyni je największym regionalnym dostarczycielem pomocy dla Afganistanu. Wsparcie i współpraca Indii obejmuje odbudowę połączeń lotniczych, elektrowni, inwestycje w sektor zdrowia i edukacji, a także pomoc w szkoleniu afgańskich urzędników, dyplomatów i policji. Indie dążą również do rozwoju linii dostaw energii elektrycznej, ropy naftowej i gazu ziemnego. Również dać stypendia afgańskich studentów.
The Indian Army’s Border Roads Organisation zbudował główną drogę w 2009 roku w odległej afgańskiej prowincji Nimroz, łącząc Delaram do Zaranj. Okazała się ona realną alternatywną trasą dla bezcłowego przepływu towarów przez port Chabahar w Iranie do Afganistanu. Key to India’s strategy in Afghanistan is to build up transportation links that bypass Pakistan, helping reduce the Afghan economy’s dependence on Pakistan.
In 2005, India proposed Afghanistan’s membership in the South Asian Association for Regional Cooperation (SAARC). Oba narody rozwinęły również współpracę strategiczną i wojskową przeciwko islamskim bojownikom. W związku z zabiciem obywatela Indii przez talibów w listopadzie 2005 roku, Indie rozmieściły 200 żołnierzy Indo-Tibetan Border Police (ITBP), aby zapewnić bezpieczeństwo obywatelom Indii i projektom wspieranym przez Indie. Afganistan wzmocnił swoje więzi z Indiami w obliczu utrzymujących się napięć i problemów z Pakistanem, który był podejrzewany o dalsze udzielanie schronienia i wspieranie talibów. Indie prowadzą politykę bliskiej współpracy z krajami takimi jak Afganistan, Bhutan i Iran w celu wzmocnienia swojej pozycji jako regionalnej potęgi i powstrzymania swojego rywala Pakistanu, który jest oskarżony o pomoc i podżeganie islamskich bojowników w Kaszmirze i innych stanach Indii. W lipcu 2008 roku ambasada Indii w Kabulu została zaatakowana przez samochód-samobójcę – był to najbardziej śmiertelny atak w Kabulu od upadku talibów w 2001 roku. W wyniku zamachu zginęło 58 osób, a 141 zostało rannych. Starszy oficer armii indyjskiej brygadier Ravi Datt Mehta wjeżdżał samochodem do bram ambasady wraz z V. Venkateswara Rao, kiedy miał miejsce atak. Obaj zginęli w wybuchu. Oficjalne stanowisko rządu afgańskiego sugeruje, że w atak zamieszany był pakistański ISI. This position has found support in recent leaks of classified information by WikiLeaks. During the 15th SAARC summit in Colombo, India pledged another $450 million alongside a further $750 million already pledged for ongoing and forthcoming projects. W sierpniu 2008 r. prezydent Afganistanu Hamid Karzaj odwiedził New Delhi. Wizyta ta jeszcze bardziej wzmocniła stosunki dwustronne, a premier Singh zadeklarował dalszą pomoc dla Afganistanu. 18 października 2009 roku ambasada Indii w Kabulu została ponownie zaatakowana przez samochód-pułapkę, niewiele ponad rok po poprzednim ataku. W wyniku ataku zginęło co najmniej 17 osób. Kolejny zamach przeprowadzony przez tę samą pakistańską organizację terrorystyczną miał miejsce w pensjonacie Arya, w którym przebywali indyjscy lekarze, w wyniku czego zginęło 18 osób. W maju 2011 roku, po dwudniowej wizycie Manmohana Singha w Kabulu, indyjskie zobowiązanie do odbudowy Afganistanu wyniosło 2 miliardy dolarów. W tym samym roku Indie przekazały 250.000 ton pszenicy do Afganistanu w ramach programu pomocy humanitarnej. Wrzesień 2011 zabójstwo byłego prezydenta Afganistanu Burhanuddin Rabbani został potępiony przez Indie, które stwierdziły, że „Tragicznie, siły terroru i nienawiści uciszyły jeszcze jeden potężny głos rozsądku i pokoju w Afganistanie. Bez zastrzeżeń potępiamy ten akt wielkiej brutalności” i powtórzyły niezłomne poparcie narodu i rządu Indii dla afgańskiego „dążenia do pokoju i wysiłków na rzecz wzmocnienia korzeni demokracji”. Indie obiecały, że będą wspierać naród afgański w jego przygotowaniach do przejęcia odpowiedzialności za rządy i bezpieczeństwo po wycofaniu sił międzynarodowych w 2014 roku. W październiku 2011 roku Afganistan podpisał swój pierwszy strategiczny pakt z Indiami. Pomoc wojskowa obejmie szkolenie afgańskiego personelu bezpieczeństwa. Podczas wizyty w Indiach Karzaj powiedział mediom, że „To strategiczne partnerstwo nie jest skierowane przeciwko żadnemu krajowi. To strategiczne partnerstwo ma na celu wsparcie Afganistanu.” Stwierdził również, że „Pakistan jest naszym bratem bliźniakiem, Indie są wielkim przyjacielem. Umowa, którą podpisaliśmy z naszym przyjacielem nie będzie miała wpływu na naszego brata.” Dodał również, że „Jednak nasze zaangażowanie z Islamabadem niestety nie przyniosło jeszcze rezultatów, których byśmy chcieli.” Obie strony uruchomią Radę Partnerstwa, najwyższy organ do realizacji Paktu Partnerstwa Strategicznego w maju 2012 r. Dnia 22 maja 2014 r. indyjski konsulat w Heracie został zaatakowany przez 3 bojowników wyposażonych w AK-47, RPG, granaty ręczne i kamizelki samobójcze. „Nasza siedziba była wielokrotnie atakowana przez tych, którzy nie popierają indyjskich działań na rzecz rozwoju w Afganistanie. Atak nie rozmyje indyjskiej pomocy rozwojowej i jej wkładu w rehabilitację i odbudowę Afganistanu” – powiedział wówczas ambasador Indii w Kabulu Amar Sinha. W dniu 24 grudnia 2015 roku Indie przekazały trzy śmigłowce szturmowe Mi-25 (z opcją wysłania jeszcze jednego w przyszłości) Afganistanowi w ramach dwustronnego partnerstwa strategicznego w celu przeciwdziałania talibom. Następnego dnia, 25 grudnia, indyjski premier Narendra Modi odwiedził Kabul, aby otworzyć nowo wybudowany afgański parlament naprzeciwko ruin pałacu Darul Aman, który został zbudowany przez Indie za 90 milionów dolarów. Modi powiedział: „To będzie stać jako trwały symbol więzi emocji i wartości, uczucia i aspiracji, które wiążą nas w specjalnej relacji”. Prezydent Ghani tweetował „Though, India and Afghanistan need no introduction, we are bound by a thousand ties… We have stood by each other in the best and worst of times”. On 4 June 2016, Prime Minister Narendra Modi and Afghanistan’s President Ashraf Ghani formally inaugurated the $290-million Salma Dam with a capacity of 42 MW power generation. Woda z tamy będzie również służyć do celów irygacyjnych. Oczekuje się, że zapora pomoże Afganistanowi wykorzystać możliwości, które otworzą się po ukończeniu wspieranego przez Indie projektu Chabahar, łączącego port w Iranie z sieciami drogowymi i kolejowymi Azji Środkowej. W dniu 15 sierpnia 2019 r., w Dniu Niepodległości Indii, premier Narendra Modi rozszerzył pozdrowienia dla Afganistanu, który miał również świętować Dzień Niepodległości Afganistanu, 100. rok, cztery dni później. Modi powiedział: „Afganistan jest dobrym sąsiadem Indii i życzę temu krajowi, aby w tym roku świętował 100 lat niepodległości”. Prezydent Ashraf Ghani również wysłał gratulacje z komentarzem „Niech nasza przyjaźń trwa wiecznie” .