Mając do czynienia z przykurczem zgięciowym, chirurg powinien najpierw rozważyć wszystkie potencjalne przyczyny, w szczególności przykurcz więzadłowy i osteofity. Następnie należy rozważyć rozmiar komponentu udowego i jego położenie proksymalne do dystalnego, a także tylne nachylenie komponentu piszczelowego.
Większość przykurczów zgięciowych kolana jest spowodowana osteofitami i napiętymi więzadłami, a po skorygowaniu tych problemów nie ma potrzeby wykonywania dalszych zabiegów na kolanie. Dlatego też po wykonaniu cięć na powierzchni kości, przed przystąpieniem do leczenia więzadeł i osteofitów, wykonuje się na ogół niewielką kompensację w zakresie ustawienia elementu udowego proksymalnie lub dystalnie lub w zakresie nachylenia elementu piszczelowego (poza normalnym 3-4 stopniowym nachyleniem tylnym). Jeśli głębokie więzadło poboczne przyśrodkowe (MCL) i tylna część powierzchownego MCL są napięte, po zakończeniu obróbki powierzchni kostnych prawie zawsze będzie obecny przykurcz zgięciowy. Po skorygowaniu tego stanu poprzez odpowiednie uwolnienie więzadeł i usunięcie osteofitów, należy ponownie ocenić równowagę więzadeł i przykurcz zgięciowy. W nielicznych przypadkach, w których nadal występuje przykurcz zgięciowy, należy wykonać uwalnianie tylnej torebki stawowej. Po zakończeniu tej operacji, uwolnieniu torebki zarówno od strony kości udowej jak i przyśrodkowej strony kości piszczelowej, należy ponownie ocenić równowagę więzadłową. Jeśli nadal utrzymuje się przykurcz zgięciowy (<10% przypadków), wówczas wykonuje się resekcję dalszej powierzchni kości udowej o kolejne 4-6 mm, wprowadza się komponenty próbne i ocenia się przykurcz zgięciowy. Jeśli konieczna jest większa resekcja kości, wówczas zmiana nachylenia kości piszczelowej z 4 stopni w tył na 0 stopni w tył jest kolejnym krokiem, który można wykonać w celu usunięcia kości z przestrzeni wyprostnej kolana i uzyskania pełnego wyprostu. Praktycznie wszystkie przykurcze zgięciowe, z wyjątkiem tych z ciężkimi przykurczami wynikającymi z napięcia ścięgna szyjnego, mogą być skorygowane za pomocą tej metody.
W kolanie koślawym z przykurczem zgięciowym stosuje się podobne postępowanie. Kolana, które nie chcą się wyprostować i pozostają napięte po stronie bocznej, są zazwyczaj korygowane poprzez uwolnienie tylnej torebki stawowej oraz tylnej części pasma biodrowo-piszczelowego. Podobnie jak po stronie bocznej, resekcja kości z dalszej nasady kości udowej może być wykonana jako ostateczny wysiłek w celu osiągnięcia pełnego wyprostu kolana.
Warto powtórzyć, że prawie wszystkie przykurcze zgięciowe są spowodowane brakiem równowagi więzadeł, a nadmierna resekcja dalszej nasady kości udowej na początku tych przypadków może łatwo doprowadzić do hiperekstensji, która jest trudna do opanowania po zrównoważeniu więzadeł.