Słynny piętnasto- i szesnastowieczny włoski filozof polityczny Niccolo Machiavelli jest powszechnie uważany za założyciela dziedziny nauk politycznych. Jego najbardziej znanym dziełem jest „Książę”, w którym Machiavelli radzi książętom księstw, jak rządzić. Termin „makiaweliczny” pochodzi od pragmatycznych rad Machiavellego, które dla wielu wydawały się amoralne. Jednak w Dyskursach Machiavelli skupia się na strukturze, naturze i ewolucji republik. Jest on znacznie dłuższy niż Książę i obejmuje niemal wszystkie najważniejsze tematy z zakresu nauk politycznych. Ponieważ Dyskursy dotyczą republik, powszechnie uważa się je za dzieło założycielskie nowoczesnej republikańskiej teorii politycznej.
Pełny tytuł Dyskursów brzmi: Discourses on the First Ten Books of Titus Livius (lub Discourses on Livy). Książka ma być komentarzem do dzieł rzymskiego historyka Tytusa Liwiusza (znanego jako Liwiusz), zwłaszcza tych ksiąg, które dotyczą historii Imperium Rzymskiego między VIII a III wiekiem p.n.e. Dzieło Liwiusza jest jednak tylko punktem odniesienia dla obserwacji Machiavellego na temat natury życia politycznego i rządzących nim praw. Machiavelli często wykorzystuje relacje Liwiusza o Imperium Rzymskim, aby zilustrować swoje poglądy, ale nie jest to główna funkcja tekstu.
Dyskursy są obszernym dziełem i podzielone są na trzy tomy o różnej, choć powiązanej, tematyce. Pierwsza księga dotyczy struktury republiki, omawia działania wojenne w odniesieniu do republik i analizuje naturę indywidualnego przywództwa w republice. W pierwszej księdze Machiavelli potwierdza starożytny grecki pogląd, że wszystkie społeczeństwa polityczne systematycznie rozpadają się na swoje błędne odpowiedniki, monarchie na tyranie, demokracje na anarchię i tak dalej. Arystoteles twierdził, że problemowi temu można przeciwdziałać poprzez mieszanie różnych form rządów.
Machiavelli zgadza się z Arystotelesem tylko co do zasady, ale nie co do jego argumentów. Machiavelli pojmuje zadanie porządku politycznego jako radzenie sobie z naturalną fluktuacją porządku społecznego. Republiki mają być żywymi kulturami, które zachowują wolność i korzystają z niej lub promują ogólny dobrobyt. Ale przepływ ten w naturalny sposób rodzi sytuacje, które zagrażają integralności republik, takie jak niezgoda, spiski, wojny, zmiany religijne, zmiany kulturowe, klęski żywiołowe i tym podobne, które nieuchronnie prowadzą do degeneracji.
Druga księga dotyczy wzrostu Imperium Rzymskiego, które zdaniem Machiavellego było niezbędne dla rozkwitu rzymskiego porządku politycznego. Machiavelli jest więc swego rodzaju imperialistą, który uważa, że podboje i rządy są wymagane przez wiele okoliczności społecznych, aby chronić integralność republiki, choć wielu wojen należy unikać z wielu powodów. Silne armie muszą być zawsze zachowane. Co dziwne, Machiavelli nie tylko odwołuje się do rzymskiej praktyki, ale także do rzymskiej taktyki wojskowej i technologii pomimo postępów, na przykład broniąc użycia piechoty nad artylerią.
Księga trzecia czerpie wieczne prawdy z przykładu wielkich ludzi Imperium Rzymskiego. Cnotliwi i wielcy przywódcy pełnią kluczową funkcję w utrzymaniu kwitnącego społeczeństwa. Rządzą ludem, ale także potrafią zachęcić go do cnoty i wielkich czynów, nie tylko jako obywateli, ale także jako wojowników. Obie formy cnoty są niezbędne, aby zapobiec zniszczeniu republiki od zewnątrz i rozkładowi od wewnątrz. Machiavelli wyraża umiarkowane zaufanie do ludu, często twierdząc, że lud jest mądrzejszy od książąt, choć w razie niebezpieczeństwa potrzebne jest przywództwo.